Wat is er toch zo leuk aan Thailand? Is het het lekkere eten? Of de vriendelijke mensen of de aangename temperatuur? Nee het is de Thai Way, dingen gaan anders dan wij gewend zijn. Dingen die je weer aan het denken zetten, waarom doen wij het eigenlijk zo? Dingen die je weer doet verlangen naar Nederland, of juist niet.
We gaan van vliegveld Bangkok gelijk met de bus naar Hua Hin. Daar is iedereen in “paniek”: de wegen worden afgesloten. Wat is er aan de hand? De prinses komt langs fietsen voor een goed doel. Het is de eerste keer dat ze in deze stad komt! We kunnen om die reden niet met de bus naar Ban Krut. We besluiten de trein te nemen en moeten een tijd wachten voor die vertrekt. Om die tijd te nuttig te besteden gaan we ook de prinses aanmoedigen als ze voorbij komt.
Het mooie is dat niemand weet hoe laat ze komt of dat ze al is geweest. Dan sluit de politie de weg af. We gaan er maar vanuit dat ze dus nog komt. Er wordt een bord midden op het kruispunt neergezet dat de weg is afgesloten. En vervolgens mag iedereen doorrijden. Natuurlijk wel op commando van belangrijke politie functionarissen en niet volgens het stoplicht. Dan wordt het bord weer weggehaald en blijft de agent zijn werk doen. De witte handschoentjes worden aangetrokken. Er komen meerdere auto’s met sirenes langs, geblindeerde ramen en van merken met een prijskaartje waarvoor je een leuk huis kan kopen. Na dit schouwspel twee uur gezien te hebben, moeten we toch echt naar het station gaan om de trein te halen, zonder de prinses te zien. En daar moeten we weer een uur wachten op de trein. Hadden we dat geweten, dan hadden we de prinses toch voorbij zien komen ;-(
Ander Thai Way’s: met een nietmachine niet de man van het bagagedepot het kaartje door je waterdichte flightbag. De controleur in de trein blijkt een heel hoge militair te zijn met een flink aantal sterren. Hij is wel van het serieuze knippen, hij vouwt het kaartjes meerdere keren, knipt één keer en voilà, je hebt mooie origami. Of de juffrouw van het telecombedrijf zet beltegoed op je telefoon wat je vervolgens niet meer terug kan vinden. De afvoerpijp van de wasbak stopt 5 cm boven de grond en 3 centimeter naast afvoerputje van de badkamervloer. Gevolg: tijdens het scheren krijg je natte tenen. Of als je het plafond schildert, leg je niks op de vloer, want dan krijg je een mooi stippeltjes patroon op je badkamertegeltjes.
Gelukkig kan het ook anders, een groepje Thai waar ik me niet prettig bij voelde, omdat ze o.a. voor de grap met een klein kind op de rails gaan zitten als de trein komt, helpt ons met het inladen van onze bagage in de trein. Ook het personeel op de nachtboot is uiterst vriendelijk en we mogen gewoon blijven slapen als de boot om 5 uur op Koh Tao aankomt. Om 7:30 gaan we ontbijten en ondertussen kunnen we onze bagage op de boot achterlaten. Als we terug komen ligt alles er gewoon nog. In de haven komen we een medewerker tegen van het resort waar we de eerste nacht willen overnachten en we krijgen een gratis ritje achter in de pick-up. Wil je een Thai zien rennen, dan moet je zeggen dat de waterleiding kapot is, ze zijn nogal spaarzaam met water hier. Kortom de Thai Way is ondoorgrondelijk, vriendelijk en regelmatig onbegrijpelijk.
Genoeg over de Thai Way. Hoe is de reis verlopen? De reis naar Thailand is lang en pittig. Eerst met de trein naar Schiphol, dan via Helsinki naar Bangkok. In het vliegtuig ontdekt Vera dat als je je eigen mok gebruikt, veel meer wijn krijgt dan in de standaard wegwerp bekertjes. Vervolgens gaan we met de bus naar Hua Hin, om vandaar met de trein naar Ban Krut te reizen. Daar worden de opgehaald door Ferry, die in Ban Krut woont. Ferry heb ik tijdens mijn wereldreis ontmoet. Na ruim 30 uur onderweg te zijn, zien we eindelijk een echt bed.
Bij Ferry en Noy (zijn vrouw) verblijven we 3 nachten om een beetje bij te komen en te acclimatiseren. Hij heeft een groot aantal jaren op Koh Tao gewoond en als duikinstructeur gewerkt. En kan ons veel vertellen over hoe het er op Koh Tao aan toe gaat, wederom meer van de Thai Way.
Dinsdag brengt hij ons met de auto naar Chumphon. Onderweg bezoeken we een lokale vissershaven en een roofvogel uitzichtpunt. In Chumphon verkopen we de parkieten die Noy kweekt en doen we boodschappen. Na een afscheid diner, zet hij ons om 22 uur op de nachtboot naar Koh Tao.
De bootreis voorloopt gladjes. Koh tao is nog steeds zoals we het achtergelaten hebben: relaxt en chaotisch. De lijfspreuk lijkt hier te zijn “Keep calm and go diving”. We hebben inmiddels een zogenaamde longstay bungalow gevonden. Hier verblijven we de komende 5 weken. Samen met heel veel muggen……. Het is een beetje behelpen en improviseren. Geen kast, 2 bureaus, 1 bureaustoel (yes, een echte stoel!), no flushing toilet, douche kop die de verkeerde kant op spuit, enorm hard bed, schoonmaakster die niet schoonmaakt. Kortom de Thai Way!
We blijven tot 28 oktober in Thailand en vliegen dan terug. Tot die tijd is het hard werken. Het is nu regenseizoen en dat betekent tropische buien afgewisseld met miezerregen. Dit heeft gevolgen voor onze activiteiten. Er kan niet gelast en met cement gewerkt worden. Dat gebeurt natuurlijk in de open lucht en dat gaat niet zo goed samen met de regen. Ook kan de internetverbinding niet tot stand worden gebracht als er zware buien in de lucht zitten. We zullen onze plannen moeten bijstellen. Zo werkt het hier in Thailand: go with the flow. Gelukkig hebben we genoeg netwerk gesprekken te voeren en andere zaken uit te zoeken en te regelen. Op de duikschool / het Marine Conservation Project lopen nog een aantal “oude” bekenden rond. Het is leuk om hen weer te zien.
Wordt vervolgd.