Waar ga je wonen als dakloze?

Waar ga je wonen als dakloze? Een hotelkamer voor lange tijd huren is best prijzig en daarom hebben ze op Koh Tao de zogenaamde Longstay. Dit zijn kamers, appartementen of bungalows die je voor een lange tijd huurt en je betaalt per maand. Ze komen in alle soorten en maten en het is niet eenvoudig om een geschikte te vinden. Van de vorige keer hebben we geleerd dat het wel heel handig is om een woonruimte te hebben met wifi. Die hadden we toen niet en om dan te werken moesten we altijd naar een restaurant of cafe gaan. Best lekker om een shake te nemen tijdens het werken, maar helaas deden we het werken meestal onder muggentijd en aangezien de meeste restaurants open zijn, kunnen de muggen ook van een heerlijke shake van jouw bloed genieten.

We lopen half Koh Tao af om iets geschiktst te vinden. Het valt niet mee. De een heeft geen kastruimte, de andere geen enkel raam. De volgende is benauwd en beschimmeld. Dan vind je een idyllisch huisje, blijken ze toch geen wifi te hebben. Je komt er af en toe ook een tegen met scheuren in de muur waar je je hand doorheen kunt steken, dan heb je toch weer last van de muggen. Heb je een mooie gevonden dan vragen ze weer een prijs die veel te hoog is. Kortom huizenjacht op Koh Tao valt niet altijd mee.

 

 

 

 

We hebben een zogenaamde longstay gevonden. Dit keer geen bungalow in de “jungle” maar een appartement aan straat. Om precies te zijn een één-kamer appartement met een klein balkonnetje. Het is klein maar modern. Zo heeft het veel kastruimte, warm water en een “Flushing” toilet. Ofwel een toilet met spoelbak. Dit is redelijk uniek ten opzichte van de bungalows, die hebben meestal een toilet met emmertje waarmee je alles moet doorspoelen.  Er is een ding wat ontbreekt: er is geen mogelijkheid om onze hangmatten op te hangen.

 

 

 

Vrijdag de 13e trokken we in ons nieuwe verblijf. Er was een kleine miscommunicatie met de eigenaresse en ze had de verkeerde kamer schoon gemaakt. Niet de kamer die wij wilde hebben. Geen nood, doen we zelf wel. Na een zweterige schoonmaak beurt, was het tijd om te rusten en te kijken of wifi het deed. Wat bleek, ondanks nagevraagd te hebben aan andere bewoners, bleek dat de wifi enorm wisselvallig en super traag was. We baalden als een ongeaarde Thaise stekker. Hadden we nu voor niets de hele kamer van binnen en buiten schoongemaakt?

 

 

 

 

We spraken onze Thaise eigenaresse er op aan, maar ze zou de volgende dag weg zijn. Zondag was ze weer terug en vroegen we haar daar nog een keer naar. Ze zei dat ze er vandaag iemand naar zou laten kijken. En toen gebeurde er iets wat we totaal niet gewend zijn van Thailand: ze belde op en dezelfde dag kwam er een mannetje langs om de internet verbinding te controleren. Hij gaf aan dat de internet verbinding inderdaad slecht was. Hij zou morgen langs komen om het op te lossen.

Het leuke van morgen is dat er morgen weer een morgen is. Het Thaise morgen betekent meestal pas ergens volgende week. Dus wat schetste onze verbazing toen we maandag gestommel hoorden op onze gang en daar drie mannen aantroffen die een router op de gang tussen de 4 kamers aan het installeren waren. Dus nu hebben we zo ongeveer het snelste internet van het eiland, aldus de installateur. Maar omdat het een nieuwe provider is en ze op het hele eiland aan het uitbreiden zijn werden we wel gewaarschuwd dat er regelmatige powercuts kunnen zijn. Nou is dat iets waar we toch aan zullen moeten wennen, want het eiland draait nog steeds overuren op haar dieselgeneratoren.

 

Nadat we een longstay gevonden hebben, hebben we de spullen die we her en der op het eiland opgeslagen hebben weer bij elkaar gezocht: twee grote kratten en 1 doos. We hebben ze in oktober achter gelaten en het uitpakken is een grote verrassing. Wat hebben we ook al weer bewaard? Het ruikt wel een beetje muf.

 

Om ruimte te besparen heb ik de metalen waterkoker gevuld met een schaar, kabeltjes en nog een paar kleine dingen. Om het nog beter te vullen, nog een paar werkhandschoenen ertussen gestopt. Wat schetst mijn verbazing als blijkt dat de handschoenen een chemische reactie zijn aangegaan met het metaal van de waterkoker: er zitten gewoon 3 kleine gaten in het metaal! Einde waterkoker, een half jaar oude. Wij zeggen Thai-quality, hier zegen ze Chinees-quality.

 

Het enige nadeel is dat de kamer redelijk saai is ingericht. Geen gezellig schilderij aan de muur van een huilend zigeuner kindje of zonsondergang aan een tropisch strand. De inrichting is gecompleteerd met drie felle spaarlampen. Ook de flatscreen tv draagt niet bij aan de gezellige sfeer. Of die werkt weten we nog niet, nooit geprobeerd.

Gelukkig komt daar de vrouwelijke intuïtie om de hoek kijken. Vera is op alles voorbereid. Mochten mensen zich nog afvragen waarom we toch zoveel bagage bij ons hadden, dan komt nu de aap uit de mouw. Vera had namelijk kerstverlichting (wel led natuurlijk), posters en een wandkleed meegenomen. De led verlichting die in Bergen op Zoom voor het raam hing, hangt nu hier.

Een andere snoer kerstverlichting heeft Vera in een SMB (surface marker buoy), zeg maar een “balon” die aangeeft dat er een duiker onder water zit, gedaan. Dit geeft een leuk verdeeld licht. De derde verlichting is in een lege 6L. waterfles gegaan, een gekleurde doek er omheen en je hebt een romantisch nachtlampje. Kortom met kleine eenvoudige ingrepen is het een stuk gezelliger geworden in onze studio.