Even op vakantie in Kuala Lumpur. We kunnen in verband met ons visum maximaal 3 maanden in Thailand blijven. Aangezien we 2 projecten doen, blijven we in totaal ruim 4 maanden in Thailand. Om die reden moeten we Thailand uit en weer terug naar binnen, dan mogen we weer 3 maanden het land blijven. Om het nuttige met het aangename te verenigen zijn we van Ton Sai naar Kuala Lumpur in Maleisië gereisd.
Reizen is anders dan voor projecten werken. Bij een project is alles voor je geregeld. Je wordt opgehaald van het vliegveld, naar je guesthouse gebracht. Iemand kookt voor je, iemand vertelt hoe laat je klaar moet staan in de ochtend en als je ziek wordt is er iemand om je handje vast te houden of naar de doctor of wat dan ook te brengen. Het lijkt wel een all-inclusief holliday.
Met reizen is het zo anders. Er is niemand die je handje vasthoud. Of het moet elkaars handje zijn. Maar ook dat werkt niet echt. Soms kunnen allerdaagse dingen ineens heel uitdagend en ingewikkeld worden. Zo wilden we wat opsturen naar Simone, omdat ze een kleine heeft gekregen. Alles was snel gevonden, een kaart, pakpapier en zelfs het postkantoor was binnen handbereik. Het is een heel groot, mooi en modern postkantoor, alleen een enveloppe???? Niet te vinden. De receptioniste verwijst ons naar het aanliggende pand. Een moderne indrukwekkende flat van tig hoog. We lopen er omheen en alle ingangen blijken gesloten. Vera vindt een schuifdeur en krijgt die zo’n 10 centimeters open. Op die manier lukt het haar om aan iemand in het gebouw te vragen hoe we binnen kunnen komen. We moeten via de parkeergarage, onder het gebouw, naar binnen. Zo gezegd zo gedaan.
Het gebouw zonder ingang.
Maar als je binnen bent is het nog niet gedaan. Waar zijn de winkeltjes? Na een aantal keer vragen komen we er. Ze hebben een aantal naaiateliers, kleine supermarktjes etc. Maar enveloppen? Na een hele tijd zoeken vinden we wat geschikt is voor ons doel. Daarna was het pakketje zo verstuurd.
Het volgende is geen broodje-aap verhaal:
Een andere keer waren we wat verlaat voor onze Skype afspraak. Voor de digibeten onder ons: een telefoongesprek via internet. We waren bij de telecommunicatie toren (KL-tower) en de kortste weg was door het park. Nu bleek het park gesloten te zijn. Maar de ander optie was de autoroute te volgen en dan zouden we zeker te laat komen voor onze afspraak. Dus maar door het donkere park. Aan de andere kant was het hek gesloten. Dus moeten we er maar overheen klimmen. Frank zegt nog tegen Vera er zitten hier apen. Hier, is dus midden in het hart van Kuala Lumpur! Vera reageert niet en denkt dat Frank onzin aan het verkopen is. Terwijl Vera over het hek klimt sprint de aap op Frank zijn schouder. Ook toen Frank dit zei, geloofde Vera het nog niet, ze was te veel bezig met veilig aan de andere kant van het hek te komen. Pas toen ze opkeek naar Frank, toen hij het hek over kwam zag ze de aap. Die aap was heel verbaasd aan het kijken hoe Frank over het hek ging. Toen dat gelukt was, kwam de aap uit de mouw, hij was op zoek naar voedsel en had geleerd dat toeristen altijd wat bij zich hebben.
Slechte foto van Frank met een aap op zijn schouder.
De foto is zo slecht omdat:
A) Frank niet stil wilde staan;
B) De aap niet stil wilde zitten;
C) Vera de camera niet op flits had staan.
Frank probeerde nog de aap op Vera’s schouder te zetten, maar die had genoeg teamtrainingen gehad en geleerd dat je de aap op iemands eigen schouder moet laten zitten.
Een derde voorbeeld van iets gewoons dat ineens heel ongewoon wordt. We ging naar de film. De cinema is in een grote shoppingmall en de film begint om 10 voor 10 ’s avonds. Het is de film Tooth Fairy, gewoon even een leuke feel-good-movie. Helaas voor de schoonmakers een film met strips tijdens de aftiteling, waardoor wij wat langer bleven zitten. Na de film bleek de shoppingmall gesloten te zijn. En dat terwijl de cinema op de 3e verdieping zit. Iedereen was al weg. Hoe kom je dan naar buiten? We vragen een bewaker en die wijst ergens vaag en zegt dat je daar de uitgang moet hebben. Daar is een gang met we 6 deuren “Uitgang”. Welke is de juiste? Geen idee. Je stapt er een binnen en komt in een kale betonnen noodgang. Je loopt maar een eindje en na 5 deuren met “Uitgang” vind je ergens een trap. Die ga je maar af. Om weer in een noodgang uit te komen. Met natuurlijk weer verschillende “Uitgangen”. Nog een trap bracht ons in de parkeergarage, maar aangezien we lopend waren hadden we daar ook weinig aan. We vinden weer een trap en door een deur met “Uitgang”, staan we ineens in een marmeren gang. We zaten toch echt onder de parkeergarage. Weer verbaasd op zoek en na een bocht staan we ineens in de open lucht. Het is gelukt!
We gaan op bezoek bij de nationale moskee van Maleisië. Een van de mooie dingen van Maleisië is dat er heel veel culturen bij elkaar leven en ze elkaar ook in vrede gedragen. We gaan op bezoek bij verschillende moskeeën en andere tempels.
Moslima Vera
De nationale moskee met het beroemde dak.
De fontein voor de moskee
Vrouwelijke bezoeksters
De nationale moskee van binnen.
De minaret.
Andere moskee
Weinig info te krijgen hier…
Volgens de man van de moskee moeten we snel trouwen. Dat was beter.
Tja ……
Ja en nu? Een van de voordelen van een grote stad is dat je van alles kunt kopen. Zo ook pure chocolade uit Nederland!
Hindi tempel.
Waar ze heilige beelden gebruiken om de elektriciteit kabel op te hangen.
Wierook in een Chinese tempel.
Idem.
Uitzicht vanuit onze hotel kamer, wel om het hoekje kijken!
Je kan natuurlijk niet in Kuala Lumpur geweest zijn, zonder de beroemde Petronas tower bezocht te hebben!
De Petronas Tower, ooit werelds hoogste toren.
Idem
Eindelijk zonder die idioote toeristen erbij.
Vanaf de loopbrug, die de 2 torens verbind.
Op de loopbrug.
Van een afstandje.
Nog een hoogstandje:
De communicatie toren.
Een hoger punt met een beter uitzicht. (close-up van de Petronas Towers)
Erg mooi als een onweersbui overtrekt.
Tja, Vera’s nieuwe hobby…..
Nog een hobby.
Een vieze vette dikke pad…
Schijnbaar is KL een gevaarlijke stad, wij hebben er niks van gemerkt. Of zou het zijn omdat we geen handtasjes hebben?
Winkelen is hier leuk, ze hebben een shoppingmall met achtbaan, of eigenlijk met een heel pretparkje en bowling baan. Kan vrouwlief zich te buiten gaan, terwijl de kinderen (en manlief) zich vermaken in de attracties. In ons geval zitten we allebei in de achtbaan!
En natuurlijk van alles te eten zoals ijsjes,
En sushi!
Weer een andere dag zijn we naar het orchideeën- en vogelpark gegaan.
Orchidinges
We komen er achter dat het niet slim is om orchideeën en apen te samen te kweken.
Frank heeft sterk zijn twijfels aan Vera’s vogelkennis. Bij één vogel zegt ze steevast dat het een Nijlreiger is. Nu is er in heel Maleisië en Thailand geen Nijl te vinden, dus hoe kan hier nu een Nijlreiger zijn?
Frank komt er achter dat het geen Nijlreiger is, maar een Nasi-reiger.
Oeps….
Helaas een tropisch buitje gooit roet in het eten. (zie hoe toepasselijk het bord hier is)
Gauw naar binnen bij het Space Center. Aangezien het Vera net niet gelukt is om helikopterpiloot te worden, dan maar een poging wagen om astronaut te worden.
Vera op het space toilet. Ze is gezakt, omdat ze vergeten was tijdens de daad de afzuiger aan te zetten = knop bij linkerhand ingedrukt houden.
Voor diegene die Frank’s vorige reis konden herinneren, die kunnen het verhaal nog voor de geest halen dat hij als fotomodel gewerkt heeft in Maleisië. Ja in Maleisië hebben ze misschien wat last van staar. Maar voor de ongelovige onder ons toch maar even de plaatselijke VVV ingelopen en wat troffen we daar aan?????
Frank met zijn eigen folder!
Ooit was ie zo ”handsome”.
De dag dat we KL verlaten is er een speciaal Hindi festival het Perayaan Thaipusam festival. Wat het precies inhoud weten we ook niet, maar een unieke kans, dus er toch maar naar toe. Het begint als elk normaal festival.
Tempels met gelovigen
Veel offerandes
Nog veel meer offerandes.
Veel gelovigen die zonder hun schoenen de tempels in gaan.
Veel gelovigen die zonder hun schoenen de tempels uit komen en hun schoenen kwijt zijn.
En veel gelovige die misselijk worden van al de kermis attracties.
Natuurlijk mag lekker eten ook niet ontbreken.
En natuurlijk de kalle koppen.
Soms met goud beschilderd.
Zelfs de kapper is meegekomen. Let op in de achtergrond wordt ook een klein kind geschoren.
Plus de heerlijke live muziek.
Nog een band.
Om alles in goede banen te leiden is de politie ook uitgerukt met man en macht en hun woonwagen.
En natuurlijk moet je hier zijn voor een nieuwe badmat ?!?!
Kortom het is een allerdaags festival. Totdat je bij de Batu Cave aankomt. Dit is de heilige grot waar je naar toe moet om de processie te voltooien. Je komt er alleen als je de vele trappen op klimt. Geen pretje in de gloeiende hitte.
Hier ‘s werelds grootste gouden beeld (we hebben het niet na gemeten) met daarnaast de trappen naar de grot. Kunnen ze hier geen geairconditioneerde lift maken?
Sommigen maken de processie met hun leeuw?
Maar de meest gangbare manier is die met een hele grote versiering boven je. Gedragen op je schouders en/of om de middel.
Alsof dit nog niet zwaar genoeg is in deze hitte al die treden op te lopen.
Ze maken het zichzelf nog iets moeilijker:
Nee dit is geen ongelukje bij het vissen. Dit is pas echt lijden.
Anderen gaan niet zozeer de strijd aan met zichzelf maar met anderen.
Dit was wel de mooiste die we hebben gezien:
Piercingkje door zijn wangen en nog één door zijn tong.
Het is een lange weg, dus onderweg even de tijd nemen voor een “picknick”.
Wat drinken is wat lastig met die nieuwe piercings.
Nog even de tongpiercing goed doen.
En dan weer vrolijk op pad….
Goed dat waren weer de verhalen voor deze keer. We gaan nu naar Koh Tao, voor onze laatste project, zie Marine Conservation Koh Tao.
Heerlijk met de nachttrein van KL naar Thailand.
De volgende verhalen komen uit Koh Tao!
Liefs Vera & Frank
