Hallo iedereen,
Weer een update van onze laatste dagen in Thailand. We hebben twee weken vrij en wat ga je daar mee doen? Duiken? Natuurlijk! Maar eerst gaan we uitrusten op het mooie eiland Phayam. Het is een Bounty eiland dat aan de andere kant van Thailand ligt. Het ligt in de Andaman zee en is een stuk kleiner en eenvoudiger dan Koh Tao. Er is alleen stroom van 5 uur tot 11 uur ’s avonds. We verbleven in Bamboo Bungalows. De eerste nacht nemen we een huisje op het strand. Het is van gevlochten bamboe en takken, maar wel met geweldig uitzicht. De badkamer is een openlucht badkamer. Erg makkelijk voor vervelende luchtjes en als het regent hoef je de douche niet aan te zetten. En lekker slapen met het ruisen van de zee op de achtergrond….
Ons uitzicht.
Ontbijt op ons eigen terras.
Ons buiten-toilet achter ons huisje, afgeschermd door takken.
De wastafel.
Ons tweede huisje iets verder van de zee, maar wel wat mooier. Het is aan de buikenkant bedekt met schelpen.
En natuurlijk mag een huisdier niet ontbreken.
Kristian onze mede divemaster i.o. komt na een paar dagen ook naar Phayam omdat hij het te saai vindt in Bangkok. Of omdat hij ons gewoon mist?
Het is een eiland voor een ideale zon- en strandvakantie. En laten wij daar nu niet van houden! Dus wat te doen? Nou de oplossing is simpel: huur een bodyboard. Vera heeft daar zo’n 15 jaar geleden mee gespeeld en Frank & Kristian nog nooit. Kortom een uitdaging. Een bodyboard is eigenlijk een surfboard voor dummies. Je gaat er niet op staan, maar je ligt er met je boven lichaam op. Je wacht op een goede golf, zo’n meter tot anderhalve meter hoog, en net voor het moment dat de golf omslaat probeer je op de golf mee te surfen naar het strand. Als je het goed doet spoel je aan op het strand. Helaas mag je dan weer opstaan en teruglopen tegen de volgende golven in. Natuurlijk lukt dat lang niet altijd. Maar een lol dat je met die dingen kan hebben. Gevolg is wel dat je overal zand hebt. Toen Frank 2 weken later naar de doktor ging zag die nog steeds zand in zijn oren.
Vera & Kristian wachten op een golf.
Zo’n golf moet je hebben (dit is wel een kleintje trouwens) en dan goed timen als je op je board duikt.
Als het lukt surf je zo het strand op.
Frank in actie.
Vera.
Telkens weer terug lopen door de branding is een zware taak.
We bleven tot na zonsondergang aan de gang.
Van links naar rechts: Frank, Vera en Kristian
Af en toe moeten we wel rusten van het body-boarden en dan is het tijd voor een ander spelletje. Kortom een paar dagen heerlijke rust!!!!
Bij het vertrek van het eiland zagen we dat het strand bij de haven heel erg vervuild is. We kunnen zo weer een beach-clean-up doen.
Om onze reis goed af te sluiten hebben we besloten om voor de afwisseling eens te gaan duiken. We boeken een 4 daagse live-a-board trip naar de Similan eilanden in de Andamanzee. Een paar kleine eilanden in het natuurreservaat aan de westkust van Thailand. We gaan met A-One Diving. Een live-a-board werkt als volgt: Je leven bestaat uit: wakker worden, duiken, ontbijten, duiken, lunchen, duiken, snack, duiken, slapen en dan weer wakker worden, duiken, etc. En dat 4 dagen lang. Wat een rot leven… Aangezien Kristian net zo’n duikofiel is als wij, gaat hij ook mee. Het is laat in het toeristenseizoen en er zijn niet zoveel duikers aan boord.
Onze boot.
Een briefing ’s ochtends voor de eerste duik. Wat kan je verwachten, hoe diep gaan we en hoe lang. Meest belangrijke is natuurlijk “have fun”.
Hier volgt een kleine sfeer impressie van de dagen:
Een manta ray van zo’n 4 meter.
Vol ontzag kijken we toe (Vera links in beeld en Frank onderin).
En daarom moeten we de zee nou schoon houden. Een manta ray met een touw om zich heen.
Vermoedelijk is hij in een net blijven steken en hebben de vissers hem los gesneden.
Een schildpad.
Een wrak.
Onze boot van onderen, nu maar hopen dat hij niet zinkt……
Soms kom je midden in een school vissen terecht (Kristian).
Weer een klasje.
Een detail van zacht koraal.
Aan het eind van de duik moet een veiligheidsballon opgelaten worden, zodat de boten van boven water kunnen zien dat er zich een duiker onder het wateroppervlak bevind.
Kristian is altijd bereid om Frank te helpen bij het in het water gaan.
Gewoon heel erg mooi.
Idem.
Nog een keer.
Wat moet ik nog meer zeggen.
Een yellow boxfish (gele koffervis).
Een zoekplaatje: welk dier zie je hier?
Degen die ons als eerste het goede antwoord mailt, wint een meet & greet met ons.
De triggerfish, waar we in Koh Tao zo bang voor waren, die kan je hier gewoon tot heel dicht naderen om er een mooie foto van te maken.
Op een dag maakten we nog een heel mooi fenomeen mee: een razende thermocline. Opeens gingen alle vissen op de vlucht, net als je dieren ziet rennen als er een bosbrand is. Als je dan voorbij de vluchtende vissen kijkt, zie je dat het water een heel stuk troebeler is. Dit troebele water nadert ons net als een zandstorm. Ineens zit je in slecht zicht. Een andere groep duikers is iemand kwijt geraakt, omdat door het plotselinge slechte zicht ze elkaar niet meer zagen. Erg grappig om dit fenomeen mee te maken.
Vissen die op de vlucht slaan voor de naderende termocline. Dit is de gele waas op de achtergrond.
Hier zie je de “stofwolk” erg goed: links slecht zicht en rechts de vissen in helder water.
En als je dan boven water komt is het weer bijna donker, tijd voor diner.
De weg terug naar de haven in Ranong.
Een vissersboot vertrekt uit de haven om de door ons gefotografeerde en bewonderde vissen te vangen. Het natuurpark wordt bewaakt door rangers, maar die werken natuurlijk maar 8 uur per dag. Als ze weg zijn komen de vissersboten het beschermde natuurgebied binnen…..
Van Ranong nemen we de nacht bus naar Bangkok. Dit vindt Vera altijd zo leuk, lekker slapen in de bus… nee dus. Frank heeft zijn rode T-shirt van ‘s werelds beste VJ en goede vriend: Campattack aan en daarmee maakt hij een hoop vrienden in Bangkok. Er zijn namelijk voor de afwisseling al weer een paar weken protesten in Bangkok van de red-shirts. Ze protesteren tegen de zittende premier, want die zou corrupt zijn. We merken er in Bangkok weinig van. Een aantal kruispunten zijn bezet. Daar staan tenten, eetstalletjes, stalletjes die rode T-shirts verkopen en douches voor de protesterende mensen. Het gaat er vredelievend aan toe, we zien ook kleuters in rode T-shirts met hun ouders mee lopen. Het enige wat we merken is dat er meer verkeersopstoppingen zijn en een aantal grote winkelcentra zijn uit voorzorg gesloten. De rooien protesteren in het midden van het commerciële hart van Bangkok.
Bangkok is rood.
Met bussen tegelijk worden ze naar de protest plaats gebracht.
De beste manier om nog door Bangkok te reizen is met de busboot. Zeg maar een busverbinding over de kanalen van Bangkok. Dan denken vele van ons natuurlijk aan een rustig romantisch tochtje over het water. Nou vergeet het maar. Het zijn zeer snelle lang speedboten. Het in en uitstappen is al een hele belevenis, is niet voor iedereen gemakkelijk en dat moet erg snel. Ze hebben aan de zijkant spatschermen om de passagier tegen het opspattende water te beschermen, s.v.p. wel zelf omhoog houden. De kaartjesverkopers lopen aan de buitenkant van de boot, zeg maar op de reling. Ze dragen helmen, want de bruggen zijn erg laag, zo laag zelfs, dat de boot er niet onderdoor kan en het dak m.b.v. een ingenieus systeem (het omlaag duwen door de kaartjesverkopers) naar beneden kan. Vera was erg verbaasd dat de boten zo snel mogen varen. Het veroorzaakt namelijk enorme golven in dat smalle kanaal. Als iemand dat in Nederland in de grachten doet, krijgt hij gelijk een boete voor te snel varen en de hinderlijke waterbewegingen. Maar je komt wel snel op de plaats van bestemming.
Twee kaartjes a.u.b.
Een veel langzamere tegenligger.
Oh ja, dit kwamen we tegen in een van de shopping-malls: gedroogde haaienvinnen.
Eet a.u.b. nooit haaienvinnensoep!!! De vinnen op zich zijn smaakloos, maar mensen denken dat ze speciale krachten krijgen door ze te eten. Totale onzin. In China kan je bijna geen bruiloftfeest geven zonder haaienvinnen soep te serveren. Het is er een statussymbool. Gevolg: een ongelofelijke meedogenloze jacht op de haai. Het nadeel voor de haai is dat de meeste mensen denken dat het een agressief en gevaarlijk roofdier is, en dat ze de mens zonder reden aanvalt. Ook dit is totaal niet waar. De meeste haaien zijn juist erg schuw. Denk maar aan ons eerste project, waar we maar af en toe haaien zagen en als we te veel bewogen, vluchtten ze voor ons.
Over de hele wereld worden er per jaar 5 tot 15 mensen gedood door de haai. De haai vergist zich dan en ziet een mens aan voor zijn normale prooi. De meeste slachtoffers sterven niet omdat ze half opgegeten zijn, maar omdat ze doodbloeden als gevolg van 1 bijt. Even ter vergelijk olifanten en tijgers doden ongeveer 100 mensen per jaar. Tientallen andere haai soorten zijn juist totaal ongevaarlijk, denk aan onze ontmoeting met de plankton etende whaleshark. Andersom doden wij mensen per jaar ongeveer 100 miljoen haaien! Meestal alleen om de vinnen die veel geld waard zijn. De haaien worden gevangen en levend van al hun vinnen ontdaan. Vervolgens worden ze, nog steeds levend, overboord gegooid, waar ze op de bodem van de zee langzaam sterven omdat ze niet meer kunnen zwemmen. Hier is een klein filmpje op youtube. Let op dit is niet geschikt voor kinderen en mensen met zwakke magen.
Op dit moment wordt geschat dat de totale haaienpopulatie met 80 tot 90% is gedaald. En dit terwijl de haai zelfs de dinosaurus heeft overleefd. Het uitsterven van de haai is een zeer gevaarlijke situatie. De haai is de toppredator van de oceaan. De haai zorgt voor een gezond natuurlijk evenwicht in de oceaan. Niemand weet precies wat er gebeurt als de haai uitsterft. Volgens de experts zal het gehele ecosysteem sterk veranderen of misschien wel helemaal ineen storten.
Voor wie meer wil weten over de jacht op haaien voor hun vinnen, bekijk de erg mooie film Sharkwater eens. Het gaat over een iemand die van haaien houdt en ze wil beschermen. De film heeft vele internationale filmwedstrijden gewonnen. Er is ook een korte samenvatting van de film gemaakt, die wederom niet geschikt is voor kinderen etc.
De organisatie Savingskarks zet zich in voor het behoud van de haai.
Nu een vraag aan iedereen die van onze avonturen heeft genoten. Doe ons en het leven in zee een lol en eet nooit (meer) haaienvinnensoep. Sterker nog ga nooit in een restaurant eten, waar ze haaienvinnensoep serveren. En leg de eigenaar/manager van het restaurant ook uit waarom je niet bij hen wilt eten.
En zoals altijd komt er weer een einde aan de leuke dingen en zijn we weer naar Nederland gevlogen. Het is erg wennen om hier te zijn. We hebben moeite met de temperatuur en het werken met een agenda. Maar 1 ding is zeker: dit willen we nog wel een keer doen.
Zo werden we, door Jan (Vera’s vader) op Schiphol ontvangen.
Liefs uit Bergen op Zoom
Vera & Frank
