Het is weer even geleden dat we een update gegeven hebben. Dat komt omdat we op vakantie zijn geweest. Ja, het klinkt raar, maar na 4 weken hard werken bij het Thresher shark project hebben we twee weken vrij (nodig) gehad. We hebben eerst een paar dagen uitgerust op Malapascua en zijn daarna op reis gegaan. We verbleven voor vertrek nog in Logan/Tepanee Resort.
Even een kleine herhaling van waar we ook al weer zaten:
Een overzicht van de Filipijnen met het eiland Cebu rood omcirkelt.
Het eiland Cebu en de plaatsen waar wij geweest zijn.
Malapascua van boven met de belangrijkste plekken voor ons.
En natuurlijk hebben we Sinterklaas gemist. Maar we zijn door onze familie op de hoogte gehouden. Voor degene die even willen lachen klik op deze link!
We zijn eerst naar Moalboal geweest. Dit is een plaatsje op het eiland Cebu en is verder niet echt interessant; sterker nog, we hebben het plaatsje helemaal niet gezien. Maar langs de zee, op 3 km van het dorpje, liggen alle duikscholen en guesthouses. Het stomme is dat er geen strand is en alle gebouwen gelegen zijn tussen de zee en het wandelpad. Je mist dus een mooi strand en een leuke boulevard.
We hebben geleerd dat je hier 2 soorten toeristen hebt:
De duikers of de hopelozen.
Nu is er iets geks aan de hand. Je loopt over het pad en je ziet geen toeristen. Hier een daar 1 of 2 farang’s (blanken). En dan maak je een afspraak met een duikschool (we hebben gedoken bij Blue Abyss), om de volgende dag om 9 uur te gaan duiken. Gezien de drukte in het “badplaatsje” denk je dat je de enige duiker op de boot bent. Plotseling, om 8:30 komen er ineens 12 man/vrouw te voorschijn? Waar ze vandaan komen? Geen idee. En zo is je boot vol met duikers. Na de duik ruimt iedereen zijn spullen op en daarna is iedereen weer verdwenen? Je ziet ze niet meer, waar ze gebleven zijn? Dat zijn de duikers.
Als je ‘s avonds ergens gaat eten, dan kom je de hopelozen tegen. Mannen die hopeloos verliefd zijn op een Filippijnse vrouw. Sommige hebben het heel erg gezellig met elkaar. Bij andere zie je 1 van de twee altijd praten, terwijl de andere alleen luistert. En anderen kijken elkaar hooguit stilzwijgend aan. Best lastig als de ene alleen Engels spreekt en de andere alleen Filippijns. Maar goed ze zijn gelukkig met elkaar?.. Kijk niet op als je een man ziet van 70+ met een vriendin van 15-. Althans dat lijkt ze, want de dames hier kunnen erg klein en slank zijn, waardoor een 25 jarig er uitziet als een 15 jarige. Wij grappen vaak over een generatie kloof tussen ons, maar dat is een generatie-grand-canyon. Daarnaast heb je ook de mannen die hopeloos op zoek zijn naar een nieuwe vriendin. Als je een tijdje met de mannen babbelt krijg je allemaal tips, waar je de dames moet zoeken, waar je opmoet letten, want sommige dames zijn ook erg op zoek, etc. Maar goed kennelijk is er behoefte van de heren om de eenzaamheid te ontsnappen en van de dames om het land of de armoede te ontkomen. Frank heeft hier al eerder mee te maken gehad, zie zijn reisverslag: Kapitein Iglo & Kupang op zijn oude website www.frankvanklaveren.nl.
Mocht je je nieuwe Filipijnse vriendin een boodschap willen sturen, kan het ook via deze methode. Het is waarachtig een museum in Moalboal met allerlei boodschappen in flessen!
Vervolgens zijn we met de lokale bus naar Dauin gereisd. Dat wil zeggen, met de bus naar het zuiden van Cebu eiland gegaan. Om daar in het middel van nergens uit de bus gegooid te worden en dan na veel onderhandelen een tricycle te krijgen die ons naar de veerboot brengt. Dauin ligt namelijk op het eiland Negros. We worden opgehaald aan de andere kant van de veerpont. We verblijven in Puerto Citas Resort Jawel een Zwitser getrouwd met een Filippijnse. En we duiken en eten bij Mikes Beach Resort, een Amerikaan getrouwd met een Filippijnse. Onze buurman is een Australier met zijn nieuwe liefde: een Filippijnse. Een Filippijnse duikinstructrice is getrouwd met een Amerikaan. Ze geeft les aan een Filippijnse, die van haar nieuwe liefde, een gepensioneerde Amerikaan, haar eerste duikbrevet mag halen. Vera is de enige blanke vrouw, samen met Nicole, maar dat is een omgebouwde man uit Alaska, van 2 meter groot.
Een tricycle op basis van een motor.
Een tricycle op basis van een fiets….
De duiksites bij Moalboal en Dauin, zijn mooier dan op Malapascua, veel meer koraal, kleine vissen en ander klein onderwaterleven. Een van de divesites bij Dauin is het bekende Apo-eiland. Een klein eilandje op een uurtje varen van Dauin. Het is een natuurreservaat. De eerste keer dat we daar doken hebben we een zogenaamde driftduik gedaan. Dit is heel eenvoudig. Er staat een enorme stroming. Je gaat in het water en je laat je gewoon, onderwater, door de stroming meesleuren. Het voelt net als een rit in de achtbaan, maar bij deze kan je jezelf in 3 dimensies bewegen! De boot vaart ondertussen naar de plek waar je weer opgepikt wordt. Wel lastig foto’s maken, want als je iets ziet, ben je er voorbij voor je het weet. Wel erg gaaf duiken, het geeft echt het gevoel of je vliegt! Als je wilt zien hoe Vera vliegt, zonder helicopter, kijk hier en hier. De terugtocht naar onze bungalow is erg ruw, continue water en spray in je gezicht, genieten voor ons.
Een Sea-snake, de giftigste slang ter wereld. Foto gemaakt door Vera!
De mandarijn vis, zeer mooi en zeer zeldzaam.
Frank op de punt van de boot, tijdens een ruwe boottocht terug naar Dauin.
Het is tijd om de Filipijnen te verlaten. Wat is onze indruk van de Filipijnen? De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Ze spreken over het algemeen goed Engels, omdat het hier officieel de tweede taal is. Natuurlijk proberen ze soms geld te verdienen door je onwaarheden te vertellen (de pont vaart niet meer, je moet een Prive boot huren), maar over het algemeen zijn ze eerlijk als ze iets niet weten. Zelfs de taxichauffeurs in Cebu zijn betrouwbaar. Ze zetten na vragen de meter aan en rijden niet om! Wat een geruststellend idee.
De natuur is prachtig zowel op het land als onder water. Je moet natuurlijk wel van strand, zee en bergen houden, want de meeste eilanden zijn gewoon bergen (al dan niet met een vulkaan) die boven de zeespiegel uitkomen. Niks plats aan, zoals Nederland. Het weer is wisselvallig, van heel erg mooi en warm kan het in korte tijd omslaan in storm- en regenachtig. Natuurlijk is de Filipijnen berucht vanwege de tyfonen. Maar die zitten meer noordelijk in de buurt van Manila.
Er is een groot verschil tussen rijk en arm. Je ziet veel armoedige hutjes, die soms niet meer zijn dan bamboe palen, een houten vloer en een rietendak. De wanden zijn dan of van plastic zeil of van gevlochten houten latjes. Het is daarnaast ook normaal om een heel duur en luxe huis te zien, direct naast de krotten. Kennelijk iemand die meer verdient heeft dan de rest van het dorp en niet wil verhuizen, maar wel de luxe van stenen huis wil hebben. Op Malapascua was het ook heel gewoon om ?s avonds op straat mensen te zien staan en zitten, die naar een huis kijken. Blijkt er in het huis een TV aan te staan en kijken de mensen vanaf straat mee. Hoe zouden ze het doen als ze een andere zender willen bekijken?
In grote steden hebben ze ook de grote shoppingmall’s. Als je daar kijkt, zie je de ene na de andere dure SUV’s uit de parkeergarage komen. Wat wel grappig is. De dure shoppingmall Ayala ligt volgens de Lonely Planet op loopafstand van ons hotel. Wij er te voet heen. Wat niet in de Lonely Planet staat, is dat de buurt waar je doorheen moet, een hele arme buurt is. De huizen staan zo dicht op elkaar dat er nog geen scooter door kan. Iedereen is erg verbaasd om ons te zien wandelen. Het is ‘s avonds en donker. Maar ze groeten vriendelijk terug en we komen veilig en lachend aan in de shoppingmall.
Tweedehands schoenenwinkel op straat.
Kerststal in een van de grote Shopping Mall’s
Het is wel een erg corrupt land, waar veel van de rijkdom bij een klein gedeelte van de bevolking terecht komt. Zo betalen we een toeslag om in bepaalde natuurreservaten te mogen duiken, maar de opbrengst hiervan gaat in de zakken van de lokale functionarissen. Maar een heel erg klein gedeelte van de opbrengst wordt gebruikt voor onderhoud of bescherming van het reservaat. Maar als toerist merk je natuurlijk weinig van de corruptie.
De lokale vissers gebruiken nog steeds de dynamiet vismethode: gooi vanaf je boot, een staaf dynamiet in zee en door de schokgolf wordt in een grote omtrek al de vis gedood. Ze komen boven drijven en je hoeft ze alleen maar op te vissen. Helaas gaat wel alles dood, ook de vis die je niet wilt hebben, al de kleine onvolwassen vissen die in de toekomstige vangst had kunnen zitten, maar ook het koraal. Op deze manier zijn hele gebieden onbewoonbaar verklaard en leeft er geen koraal of vis meer. Officieel is het verboden om met dynamiet te vissen, maar aangezien al het geld voor de reservaten in particulieren zakken verdwijnt, is er geen geld over om goede controle uit te voeren. Als je duikt hoor je regelmatig explosies onderwater. Je hoopt maar dat er geen visser is die net boven je wilt gaan vissen.
Verder is het eten minder dan Thailand. Je ziet dat het land in het verleden regelmatig overheerst is door andere landen. Je kan allerlei verschillende soorten eten bestellen. Van pizza en spaghetti tot cordon blue en wienerschnitzel. Maar echt bijzonder lekker is het niet. Het eten is niet slecht, maar voor het eten hoef je niet naar de Filipijnen te gaan.
Onderweg van de Filipijnen naar Thailand.
We zijn nu in Thailand en ons volgend verslag zal gaan over Projects Abroad in Ao Nang. We verblijven tot 16 januari in J. Guesthouse met zo’n 10 andere vrijwilligers uit allerlei werelddelen.
We wensen jullie allemaal een gezellig kerstfeest en het allerbeste voor 2010!
Knuffel
Vera & Frank
