Onze afscheidsborrel was erg geslaagd. Gewoon een spontaan idee, dat we veel te kort van te voren bekend maakten; dan is het leuk om te zien dat zoveel vrienden de moeite hebben genomen om te komen. En iedereen bedankt voor de schenkingen, we zullen er iets goed mee doen. Wel lastig om afscheid te nemen, nu beseffen we toch een beetje dat we echt weg gaan.
De laatste dagen veel in pakken en veel regelen maar nu is het toch zo ver. Zondag 1 november vertrekken we. De reis verloopt voorspoedig. We hebben een luxe vliegtuig met een eigen tv in de stoelleuning voor ons. We kunnen dus zelf kiezen wat we kijken. We zien de film “De storm”. Erg boeiend om een stuk Nederlandse geschiedenis uitgebeeld te zien. Ook wel raar als je naar een land reist waar dit soort natuurgeweld aan de orde van de dag is (zelfs de dag voor vertrek). Van slapen komt maar weinig, 17:00 uur Nederlandse tijd is gewoon te vroeg voor ons slaapritme.
Manila vanuit de lucht
Ook de aankomst op Manilla verloopt soepel. We moeten wel een tijd op de shuttlebus wachten. Maar daarna is het weer snel geregeld. De tweede vlucht van maar een uur maken we niet echt mee. We slapen (eindelijk) het hele stuk. Als we wakker worden liggen er nootjes op schoot.
Op Cebu zouden we worden opgehaald, maar hoe lang we wachten, geen auto met chauffeur. Dan maar bellen. Oeps, ze dachten dat we pas morgen zouden komen. Dus maar zelf een taxi genomen naar ons hotel: Casa Rosario. Voor meer info zie www.casarosario.net. De reis door Cebu is weer een openbaring. Het is Allerzielen hier en dat wordt echt gevierd. Overal standjes waar je bloemen, kaarsen en grafstenen kunt kopen. Ze beitelen ter plaatsen de naam van je geliefde in de steen. In het hotel ontmoeten we Simon Oliver de hoofdwetenschapper die alles opgezet heeft. Duizend maal excuses. Ze hebben een kleine vergissing begaan met de dag. Ach, wat maakt het ons uit. We spreken af om te gaan douchen en hem een uur later te ontmoeten. Zo gezegd, zo gedaan.
Zoek je nog een mooie grafsteen…..
Om half zes ontmoeten we Simon weer en we hebben een leuk gesprek over het ontstaan van het project en wat we gaan doen. Oh ja, het feit dat we elke dag om 5 uur ’s ochtends op moeten, is iets wat overdreven. Het zal eerder om 4:30 zijn. Wat zal Vera daarvan genieten! En voor diegene die denken dat we vakantie gaan vieren: Simon benadrukte: bij dit project gaan we 16 uur per dag werken……
Het eten hier op de Filipijnen is niet zo verfijnd als in Thailand. Het is eerder weer een biologieles: wat drijft er nu weer in mijn soep?
Verder lezen we wat meer over het eiland Malapascua waar we zitten. Volgens de Lonely Planet is het net een mini paradijs, waar geen auto’s rijden en alles via zandpaden te bereiken is. We wachten af we zullen het morgen wel zien. Nu eindelijk naar bed en lang slapen…
