Hier ben ik weer. Ik zal het proberen kort te houden dit keer. Lukt het???
Veel mensen vragen of ik nog terug kom en wanneer. Wel ik ben nog steeds van plan om terug te komen, alleen wanneer is nog niet bekend. Wat vind ik zo leuk aan het reizen? Wel het is denk ik het onverwachtse. Je weet nooit wat er in de volgende dag, uur of zelfs minuut gaat gebeuren. De bus kan kapot gaan of je wordt ergens uit gezet waar je niet weet waar je bent of in welk hotel je vanavond slaapt en wie je tegen komt.
Het reizen zit niet alleen in de grote dingen zoals de jungle tocht of bungy jump, maar ook in de kleine dingen. Zo zat ik met Tina (Chinees ontmoet in Tibet) in de bus naar Kathmandu. Komt er een groep schoolkinderen binnen, meisjes van ongeveer 8 jaar. Een van de meisjes glimlach naar me en ik glimlach terug. Gaat ze op onze armleuning zitten. Tina en ik schuiven wat op zodat ze naast mij op de bank kan zitten. Komt de begeleider binnen en die begint tegen haar uit te vallen. Dat het niet mag? Ik knik dat het goed is en ze stop met schreeuwen. Voor tien minuten zit het meisje stralend naast mij. Ze spreekt geen woord Engels, maar het is duidelijk dat ze geniet. Als ze uitstappen, is de “juf” weer boos en glimlach ik naar haar. Het meisje kijkt nog een keer als de bus wegrijden. Ze is duidelijk blij, ze heeft vandaag naast een gekke meneer gezeten met raar haar! Of de keer dat de man naast mij in de bus ligt te slapen, wakker schiet, vraag “Where are you from?” “Holland” is mijn antwoord en zonder enige reactie valt hij weer in slaap? En nu ook met Amy. Ik was 2 maanden geleden in Pokhara Nepal en hoor iemand in de groep zeggen dat ze in Bangladesh woont. “Oh,” zeg ik,”daar ga ik heen.” haar reactie is: “Nou dan kan je bij mij logeren als je wilt.” Ze geeft me haar e-mail adres en telefoonnummer. Bij het weglopen vraagt ze nog: “Wat is eigenlijk je naam?” Meer is de gehele communicatie niet geweest. Een mailtje gestuurd en ik was nog steeds welkom. Dus maar gebeld en voor ik het wist, zat ik alleen in haar appartement, ze was gewoon op haar werk en ben binnen gelaten door de schoonmaker. Tjeee, wat een vertrouwen, kan je je voorstel dat je zoiets doet in Nederland? Als ze thuis komt van haar werk, kijken we elkaar aan van goh wie was die andere persoon toch ook al weer. Zeker omdat mijn kapsel toch wel radicaal gewijzigd is ten opzichte van de vorige keer.
Even terug naar Varanasi, waar mijn laatste mail vandaan kwam. Daar was nog een groot festival aan de gang ter ere van de god Shiva. Ik nog braaf vragen wat houd dat inhoudt. “Nou gewoon dronken en high worden.” is het antwoord. ???? “Is dat iets heiligs?” “Ja, want dat deed Shiva ook!” Ik weet het nu nog niet, maar ik heb veel dronken mensen gezien en die stoned waren. Dat deden ze door het drinken van Bangla Lassie, zeg maar een Space shake. Die hier en daar gratis wordt uitgedeeld. Wat nog al wat gedrang opleverde. Er is een soort processie met onder ander een olifant die je geld moet geven en die geeft het weer aan de drijver. Iedereen kijkt er waterig uit zijn ogen. De Japanners met wie ik ben, vermaken zich prima en gaan uit hun dak. Ondanks dat ik het mee gemaakt heb weet ik nog steeds niet wat het precies in houdt.
Vanuit Varanasi ga ik naar Calcutta, nog een mooie stad in India. Ik blijf daar maar 1 nacht op doortocht naar Bangladesh. Ik moet een klein beetje opschieten want mijn moeder en broer Maarten komen me bezoeken in Thailand. Ik heb dus tot begin april om Bangladesh en Myanmar te bezoek. Een treinkaartje naar de grens is zo gekocht. Ik probeer eerst nog een plaats te reserveren. De man begint te lachen en zegt dat het een lokale trein is. Wat is dat? Nou dat heb ik geweten: gewoon een zitplaats bemachtigen en dan niet meer bewegen. De 3 zitbank is binnen de eerste minuut omgetoverd tot een 4 of 5 zits. Het gangpad is vol met reizigers en de verkopers proberen van alles en nog wat te verkopen. Mijn grote rugzak vormt een groot obstakel en levert de nodig commentaar op. De mensen hangen uit de deuren om mee te kunnen. Bij sommige station klinkt een gelach waarna een grote groep mensen zich op de trein stort om binnen te komen. Dit is India op en top.
De grens is zo gepasseerd en dan is er Bangladesh….. Dat is wennen! Het is het land van de staar, niet dat ze allemaal staar hebben, maar iedereen staart je aan. In een restaurant zit je te eten terwijl iedereen kijkt wat je doet. De obers staan naast je tafel te kijken hoe je het eten naar binnen werkt. Menu’s hebben ze niet van gehoord, gewoon eten wat de pot schaft. De prijzen zijn schikbarend: 27 Taka, is 50 eurocent, voor een maaltijd inclusief Coca Cola! Een overnachting ongeveer 1 euro. In een dorp lopen ongeveer 30 kinderen juichend en schreeuwend achter me aan. Mensen stellen weer de drie vragen: “What is your name?’, “What is you country?” “How are you?” Dat wordt weer wennen als ik in Nederland kom, ik voel me hier een Bollywood ster! Een nacht kan ik niet in slaap komen, omdat er te veel lawaai is van….fietsbellen! Ze presteren het om 4 bellen op 1 fiets te monteren, die in werk treden als je de handrem gebruikt en ze rinkelen door middel van de spaken!
Wat te doen in Bangladesh? Waar is Bangladesh beroemt om. Natuurlijk een boottocht. Ik ga dus van zuid Bangladesh met de radarboot naar Dhaka, een tocht van 24 uur. Ik reis eerste klas, misschien wat luxe? Ik ben de enige passagier op het eerste klas dek, tot 6 uur ‘s avonds. Het eten als eerste klasser? Waardeloos, later hoor ik dat de Rocket beroemd is om zijn slechte voedsel! Zit ik voor het avondeten gezellig met iemand te praten, komt mijn ober. En zegt in het Bangladesh dat de man mij met rust moet laten?!?!?! Waarop de man ook nog weg gaat ook? Waar bemoeit die ober zich mee. Een hele slechte eigenschap van de Bangladeshers is het vragen van baksheesh, zeg maar fooi. Het vervelende is dat je nooit genoeg geeft. Wat je ze ook geeft ze vragen meer! Of gewoon 5 minuten later weer. Gek wordt je er van. Maar de boottocht is prachtig, wat een landschap.
In Dhaka aangekomen, ga ik op zoek naar het appartement van Amy en ik kom in de ambassade buurt. Het appartement is….grote klasse, ruime woonkamer, drie slaapkamer elk met eigen badkamer! De mijne heeft een ligbad, ik duik er in en kom er niet meer uit voor het eerste uur. Het Hilton zou er niks bij zijn! Als Amy komt gaan we uit, iemand heeft een afscheid party. En ik maak kennis met het leven van de expats! Bijna elk land heeft een club in Dhaka: De Australian club, The Dutch Club, etc, etc. We eten in een visrestaurant, tijger garnalen, echt heerlijk. Prijs 650 taka (13 euro) per persoon! Ben dat soort prijzen niet meer gewend. We eindigen in een “nachtclub” de enige waar lokale mensen lid van kunnen worden. De tegenstelling is groot, mensen hebben auto met chauffeur, Amy heeft een prive rickshaw driver. Wat een luxe, denk maar dit ik hier blijf. En aan de andere kant is de armoede.
Ik voel me hier een beetje een oude kolonisator. De bruut die de lokale mensen afbeult omdat het hem zo uitkomt. Zeker als je een fiets rickshaw neemt.
Morgen ga ik naar het noorden en ga ik een bezoek brengen aan Zonab Ali, mijn eigen sponsor kind van Plan. Ben erg benieuwd hoe dat gaat. Ik hoop het eind deze week aan jullie te laten weten.
Groetjes en ik vind het altijd leuk om op de hoogte gehouden te worden van alle dingen die gebeuren in NL.
Frank
