5-10 Bergen, valleien en perziken van jonge dames en India

Hoe is het verder gegaan in Noord Pakistan?

Ben van Chitral naar Gilgit gereisd. Over een weg die jeepable wordt genoemd….. Dat wil dus zeggen alleen mogelijk om overheen te gaan met een Jeep of iets ander met vier wiel aandrijving. En dat hebben we geweten. Je betaalt een vermogen voor een kaartje 600 roepies (is ongeveer 10 euro) voor een bus verbinding. Vertrek om 5.45 in de morgen. En dan ga je de bergen in, met prachtige uitzichten en een moeilijk begaanbare weg. De ruige bergen zijn bruin, groen (steen) en andere kleuren en de dalen groen met hier en daar meren. Eigenlijk heb je gewoon een jeep safari geboekt alleen dan anders. Het verschil is dat je hier met z’n tienen (excl. bestuurder) in een Toyota Landcruiser gepropt wordt. Ik zat op de voorstoel naast de bestuurder, daar heb je een prachtig uitzicht over het landschap. De stoel, een anderhalf zits en natuurlijk moest er iemand naast me zitten. Een beroemd ex-polo speler, helaas had hij sinds hij gestopt was met polo spelen niks meer aan sport gedaan en was hij nu ver over de honderd kilo. Ik werd dus uit mijn stoeltje gedrukt tegen de handrem en bestuurder aan. Een ander verschil met de voorgaande rezen is dat er geen toeristische stops gemaakt worden voor het genieten van uitzichten en het maken van foto’s. Maar daar hebben ze wat op gevonden!! De politie check-points! Daar moeten de toeristen uit de auto en in een boek allerlei indiscrete vragen beantwoorden, zoals naam, paspoortnr, naam vader (nooit moeder), beroep, reden van reis, nationaliteit etc. Elke keer weer anders, wat ze ermee doen is een raadsel.

03A-016-30

Het uitzicht

Bij een van de checkpoints kwamen we een super nicht tegen: een politieagent met rood geverfd haar (is redelijk normaal hier in Pakistan) en met oogpotlood op???? Nog nooit gezien. Dus voor de mannen die van mannen in uniformen houden, ga naar Chitral en neem de bus naar Gilgit. Ze zijn de weg aan het verbeteren, d.w.z. asfalteren. Dat doet het leger en op een eigenaardige manier. Ze doen het over kleine stukjes. Dat levert dus een weg op met wel asfalt, geen asfalt, wegwerkzaamheden, geen, wel, werk etc, etc. Soms gewoon een stukje geen asfalt in een lang stuk asfalt. Ach, waarom zou het zo gaan als in Nederland.

03A-016-31

Weer een controle post, Tobias vult zijn gegevens in.

Gilgit is een rustige stad in de natuur en ik heb daar wat wandelingen gemaakt. En ik ben dan snel, i.v.m. tijdgebrek, doorgegaan naar Karimabad, een klein plaatsje iets Noordelijker aan de Karakoram Highway. Een zeer beroemde weg, maar vertaal highway niet als snelweg maar als hoge weg, want het lijkt van geen meter op een snelweg. Tobias, de Deen, heb ik in Gilgit achtergelaten. De volgende dag ben ik weer gaan wandelen, het was bewolkt en wat frisser. Ben naar het adelaarsnest gegaan. Een uitzichtpunt over de vallei en toen ik aankwam brak de zon eventjes door. Het is moeilijk in een foto te bevatten en in woorden uit te drukken. Zal het toch proberen: Door de vallei stroomt de rivier (grijs-bruin van kleur), inmiddels diep uitgesleten. De vallei zelf is groen en er wordt veel aan landbouw en veeteelt (kleinschalig) gedaan. Rondom zijn de bergen (allerlei kleuren). In de vallei zelf zijn ze lager en door de gaten in de wolken zie je af en toe de toppen van de daar achter liggende bergen (van 7000 meter hoog met sneeuw natuurlijk). Je zit ergens in de hoogte en je hoort alleen de vogels, wind, het woest ruizen van de rivier, een paar koeien en geiten. En verder niks, niks dan stilte. Echt genieten na al die steden en drukte. De wandeling er naartoe was ook een belevenis. Overal werd ik gegroet en kreeg in van kinderen walnoten, van oude vrouwtjes appels en van mooie jonge dames perziken. We zouden dat eens in Nederland moeten doen, zou het er een stuk vriendelijker worden. Ik hoefde dus niet bang te zijn dat ik om zou komen van de honger.

03A-017-05

Zou het goedkoop zijn om zo je huis te bouwen?

Het hotel daar was ook en geval apart, een overnachting kostte nog geen euro. Je had niet altijd water, maar als je water had, kwam het rechtstreeks uit de bergen zo koud was het. Elektra was ook niet altijd aanwezig. Ach, ga je gewoon om 21.00 naar bed. Het nachtleven in Pakistaan is toch niet zo boeiend. Maar de eigenaar was een zeer vriendelijke man met vrolijke oogjes en dat vergoedde veel. Na 3 nachten ben ik weer terug gegaan naar Gilgit en daar kwam ik een aantal bekenden tegen die diezelfde middag naar Rawalpindi gingen. Daar moest ik ook heen om mijn visa voor India op te halen. Dus ben ik met hun mee gegaan. Weer een busrit van 18 uur, gelukkig met eigen stoel. Maar weer een slechte weg en weer een bestuurder die dacht Michael Schumacher te zijn. Zoals gebruikelijk zijn we weer veilig aangekomen. Het was zondagochtend en dus maar wachten tot het maandag is zodat ik naar het consulaat kan. Pindi is een drukke stad en zonder enige mooie toeristische bezienswaardigheden. En gelukkig is het weer erg druk met veel last van smog en geluidsoverlast. De bouwstijl is betonnisme met een beetje invloed van Lego.

De ambassade is in Islamabad. Islamabad is de nieuwe hoofdstad van Pakistan, de oude was in het zuiden en erg ver weg van de bewoonde wereld. In de jaren
’50 hebben ze besloten om een nieuwe hoofdstad te bouwen tegen Rawalpindi aan en in 1960 zijn ze daar mee begonnen. Ze zijn in staat geweest om het unieke bouwen van Pakistan te reproduceren en je ziet geen verschil tussen het “recent” gebouwde Islamabad en het oude Pindi. Echt een knap staaltje werk. Het ophalen van je visa duurt een dag: om 9.00 uur melden en om 17.00 uur je visa ophalen. Je hebt dus even de tijd om Islamabad te bekijken. Maar het goede nieuws was dat ik mijn visa kreeg zonder problemen.

De volgende dag naar Lahore, de grote plaats 30 km van de grens. Daar heb ik afgesproken met Steve een Engelsman met wie ik naar India zou reizen. De hoteleigenaar rade me aan om met de bus te gaan. De trein duurt 5 uur en je moet wachten tot er een vertrekt. De bussen vertrekken om de haverklap en doen er 4 uur over. Zo gezegd, zo gedaan. Ik vond een bus en die was goedkoop ook nog. En dat heb ik geweten. Het was een bus die overal stopt en er in totaal 7 uur over deed!!! Weer een ervaring rijker: schoolgaande jeugd willen graag met de bus mee, maar dit wordt maar gedeeltelijk toe gelaten. Dat betekent dat de jongens gewoon midden op de weg springen om een bus te stoppen, de bus geeft gas en op het laatste moment proberen beide elkaar te ontwijken. Dit gaat goed als ze allebei een andere kant opgaan, helaas soms gaat het wel eens fout. Het ging nog maar net goed. Bij busstops is het dringen geblazen, de gewone buspassagiers worden toegelaten en een aantal scholieren, soms wordt het bijna vechten tussen de scholieren en de conducteurs (2 stuks). Dan zijn er allerlei verkopers van fruit en hapjes die door de bus lopen en het aanprijzen. Maar op gegeven moment hoorde ik achter me, terwijl de bus rijdt. Ik kijk om, staat er gewoon een marktkoopman zijn praatje te houden over hoe je vlekken hebt die je niet uit je kleren krijgt en met zijn supermiddel lukt dat wel??????

Lahore is nog steeds een stad met veel te veel verkeer, geluid en luchtvervuiling. Na een uurtje rondlopen, gaan je ogen pijn doen. Geen plaats om lang rond te hangen. Steve arriveert ook op tijd en op 2 oktober gaan we richting India: De grensovergang ging eigenlijk zonder problemen. Ze waren alleen erg geïnteresseerd in Steve’s elektronica (digitale camera en MP3 player cq harddisk). In India aangekomen een taxi genomen naar Amritsar de eerst grote plaats met de beroemde gouden tempel van de Shiks. Je mag die bezoeken maar wel op bloten voeten en je hoofd bedekt. Ja, ja hier in India is emancipatie: vrouwen en mannen moeten hun hoofd bedekken in de tempel. Het is een erg mooie tempel van goud (gek hé) midden in een vijver. Ik voel me er meteen thuis, alle wachten zijn namelijk in het oranje!

Stephen-031002-003

De Gouden tempel

Aan het eind van de middag gaan we weer terug naar de grens om het sluiten van de grens te zien. Dit is een ceremonie die je niet mag missen. Er zijn zelfs tribunes gebouwd om alles te zien. We zijn aan de late kant dus alle zitplaatsen zijn vol en we moeten staan. Er zijn zeker een 10 duizend man/vrouw/kind die hier komen kijken en voornamelijk Indiaanse! Er gaan hele busladingen naar toe, inclusief hele klassen met jonge kinderen. Er wordt met vlaggen gezwaaid en de mensen roepen allerlei kreten. Meestal niet zo goed over Pakistan en om India op te hemelen. Het is ongelofelijk om te zien hoe ze te keer gaan. Steve en ik gaan maar weg uit de mensenmassa, want ze verdrukken elkaar om alles te kunnen zien. Het gaat er niet erg vriendelijk aan toe. Als je ooit vrede wilt krijgen tussen deze twee landen moet je hier iets aan doen.

Stephen-031002-006

Met busladingen vol komen ze kijken

De volgende dag reizen we door naar McLeodganj, de plaats waar de Daila Lama woont, een erg toeristische plaats. Het eerste stuk leggen we af op het dak van de bus! Er was geen zitplaats meer. Het is schitterend om te doen, je hebt een mooi uitzicht en frisse wind. ‘s Avonds eten we in een restaurant en als we het restaurant willen verlaten ligt er een heilige koe voor de deur! We kunnen de deur niet openen dus moeten we maar door het raam naar buiten!!!

Dat was het weer voor deze keer. Dus lieve jongen en meisjes, oogjes dicht en snaveltjes toe en tot de volgende keer.