Als eerst natuurlijk allemaal gelukkig nieuw jaar. Hopelijk is iedereen goed door de jaar wisseling gekomen, zonder een te grote kater of schade van rondvliegend vuurwerk. Ik heb het hier zonder vuurwerk, champagne & oliebollen gedaan maar daar later meer over.
Even een update na mijn wandeltocht van Mount Everest. Ik was behoorlijk moe van al het lopen en ook enigszins afgevallen. Kon mijn broek uittrekken zonder mijn knoop en gulp open te doen. Dus het eerst wat ik gedaan heb, is eten, eten & eten. En verder zorgen voor visa naar Bangladesh en contact gezocht met Plan Nepal voor mijn volgende bezoek. Kathmandu is een gezellige stad met veel toeristen. Inclusief een aantal bekende, zoals Arjen die ik in Iran en Pakistan tegen gekomen ben. Na een week rustig aan gedaan te hebben was het weer tijd voor wat actie. Samen met Helen, een Kiwi ontmoet onderweg naar Mount Everest, ben ik naar Pokhara gegaan. Pokhara is een stad aan een meer en een stukje warmer dan in Kathmandu. Dus een aangename stad om te verblijven en veel activiteiten om te doen.
We zijn gaan paard rijden. Een bezigheid die ik ongeveer 20 jaar niet meer gedaan heb, dus was wel even benieuwd of ik het nog kon. We hadden mustang paarden, mustang is een bepaald gebied en de paardjes zitten qua grote tussen onze pony’s en paarden in. We hadden ook een gids te paard en met z’n drieën zijn we de berg op gegaan. Normaal heb je daar een prachtig uitzicht, maar op de dag dat wij zijn gegaan was het erg heiig. De gids nam niet de makkelijkste weg, hij ging gewoon trappen op met de paarden. En ook dreef hij de snelheid regelmatig op. Maar we hebben het overleefd. Alleen het laatste stuk moesten we zelf lopen omdat het iets te steil was. De terug weg was nog gekker. We gingen een andere weg recht naar beneden, de “trappen” af. Trap is een groot woord het zijn gewoon losliggende rotsblokken. Probeer nu maar eens op het paard te blijven zitten Dit heb ik nooit gehad tijdens de lessen die ik vroeger had. Ach, ik kan nu als een volleerde cowboy een café binnen rijden en dan naar boven de trap op om de dame in nood te redden.
Op eerste kerst dag kwamen we Noya (die met ons mee was naar base camp) tegen en hebben we een kerst-piza gegeten. Het was een avond met gemengde gevoelens. Als eerste mis je natuurlijk de familie en je vrienden, als tweede heb je ook veel plezier. De kerstsfeer werd gelukkig aan te eind van de avond verhoogd doordat een beroeps reiziger z’n gitaar pakte en ging zingen. Hij was al 40 jaar onderweg en Noya herkende hem van een eerder reis 3 jaar geleden in Zuid Amerika. Op Boxing-day? Is onze tweede kerstdag hebben we een roeiboot gehuurd en zijn we met z’n drieën het meer opgegaan. Het wilde niet erg vlotten met de twee dames aan de riemen, maar we hadden wel de grootste lol. We zwalkten als een dronken tor over het meer en belangd regelmatig in vissersnetten. Na veel geploeter kwamen we uiteindelijk bij het eilandje aan waar een tempeltje op staat. Er was een groep mensen aan het zingen en Noya ging er gewoon bij zitten en mee doen. Gevolg was dat we uitgenodigd werd voor de picknick na afloop. Wat ik allemaal gegeten heb, ik weet het niet maar ik ga er maar vanuit dat het echt Nepals voedsel was.
Links Heleen en rechts Noya
De volgende dag hebben we scooters gehuurd en zijn we de omgeving gaan verkennen. En aan het eind van de middag zijn we naar de “tempel” gegaan van de picknickende dames. We waren uitgenodigd en we wilde het wel eens mee maken. Het bleken aan bidders te zijn van Sai Baba. Een goeroe met een afro kapsel. Hier een klein stukje van een Belgische website over Sai Baba:
“De nieuwste en snelst om zich heen grijpende sekteleer in België komt uit India, van een Verlicht Meester genaamd Sai Baba. Sai Baba is de reïncarnatie van een Sia, een grootmeester die de staat van Verlichting bereikt heeft. Om zijn grootheid te tonen voert hij regelmatig een echte mediashow op, waarbij hij zand omzet in juwelen, zieke organen uit mensen rukt, dodelijke slangen in mensenhuiden laat bijten zonder dat de betrokken sterven… en geregeld wekt hij ook al eens een overledene op uit de doden, die dan doodleuk weer rondloopt en vervolgens de naam van Sai Baba prijst. De leer van Sai Baba is een mengeling van Hindoeïsme en Boeddhisme, vermengd met een flinke scheut westerse nuchterheid.” Helaas was Baba niet zelf aanwezig, wel een metersgrote poster. De gezangen waren erg mooi en van de preek verstond ik weinig. Alleen als je verder op internet zoekt kom je toch dingen tegen waarvan je denkt dit klopt niet echt. Het was een zeer leuke ervaring, de mensen erg vriendelijk, maar ben geen lid geworden. We hadden nog tijd voor we de scooters terug moesten brengen dus zijn we maar off the road gaan scheuren langs het meer.
Wat te doen als je op eens alleen bent en je oud en nieuw wilt vieren. Zou dat eerst samen met Noya en Hellen doen, maar Noya besloot naar Thailand te gaan waar Stephen is. Jawel, mijn reisgenoot van de afgelopen maanden, tijden de trektocht naar Mount Everest is er een romansche ontstaan. En Helen had naar huis gebeld op eerste kerstdag en niemand te pakken gekregen. Toen ze haar e-mail opende bleek haar vader in het ziekenhuis te liggen ivm kanker. Ze besloot om naar huis te gaan. Ik was dus alleen en hoe ga je dan oudejaarsavond vieren en hier in Kathmandu hebben ze geen oliebollen. De jaarwisseling is een tijd waarbij je het afgelopen jaar van je afspoelt en je jezelf weer even wakker moet schudden om met goede voornemens het nieuwe jaar in te gaan. Ik besloot maar om te gaan White water raften. Met z’n alle in een rubberen bootje een rivier af dobberen. We waren met 7 toeristen (3 vrouwen & 4 mannen) en moesten in 2 boten verdeeld worden. De drie dames werden in een boot gezet en toen kwam de vraag wie van de heren wil met de dames mee. De twee Noorse vrienden wilden niet splitsen en de Spanjaard verstond de vraag niet. Dus bood ik me maar aan om als een echte macho over de dames te waken. Na de instructies van onze gids/stuurman gaan we op pad. En wat kan er nu mis gaan als je gids Angel heet? En voor de veiligheid gaat er ook nog een “reddingsteam” mee van 1 man in een kajak.
Raften op de Bhoti Kosi in Nepal.
De lol is er groot als we de eerste stroomversnellingen zonder noemenswaardige problemen door komen. Het water is wel steenkoud maar we hebben goede kleding gekregen zodat we toch redelijk warm hebben en de zon schijnt. Maar dan gaat het fout, we komen een waterval goed af maar worden terug gezogen naar de waterval. Het gevolg was een grote hoeveelheid water over en in de boot. Angel schreeuwt allerlei instructie als met z’n alle op de linkerkant, of achterin. Volgens de ooggetuigen stond de boot zo nu en dan bijna recht overeind. Uiteindelijk gebeurt het onvermijdelijke er slaat iemand overboord. Eeeehh ikke dus. Ik weet me nog vast te houden aan de boot en als we in rustiger water komen haalt mijn engelbewaarder me weer aan boord. Vol goed moed gaan we weer verder en niks weerhoudt onze om gewoon weer een waterval af te gaan. En kennelijk hebben we niet zoveel geleerd van onze fouten want het zelfde gebeurt, we worden weer terug gezogen…. En jawel na een woeste strijd spoelt er weer iemand overboord…… de macho die wel over de vrouwen zou waken…. ikke dus. Alleen nu weet de boot uit de grip van de waterval te komen maar ikke niet. Ik word ondergezogen en kan niet boven water komen. Volgens de dames keek Angel wel erg bezorgd waar ik gebleven was. Aangezien ik nog andere plannen had voor die dag moest ik toch hier weg zien te komen en uiteindelijk lukt het ook. De dames vissen me uit het water en we weten het avontuur goed af te sluiten. Zo zou ik het afgelopen jaar genoeg van me afgespoeld hebben?
Na de lunch gaan we naar The Last Resort. Daar hebben ze namelijk een oudjaar feest en 1 van de wereld hoogste bungy jumps….. En speciaal voor oudjaaravond/nieuw jaar hebben ze een nacht Bungy jump! Je kan dus van een loopbrug over een kloof afspringen, 160 meter de diepte in…. En deze gup had zich al in Kathmandu opgegeven en betaald. Als echte Hollander kan je natuurlijk niet betalen en dan niet springen. Alle springers worden gewogen en ik blijk 72 kilo te wegen inclusief veel lagen kleding en bergschoenen. Hmmmm ben toch iets afgevallen. Als eerste springt een klein Nepals vrouwtje van 47 kilo. Nu kunnen we als echte mannen toch niet achterblijven….
De zenuwen gieren door je keel en als ze je gewicht noemen en je naar hun toen moet lopen. Ze bevestigen de band om te enkels en bevestigen het elastiekje aan de band. En dan mag je gezellig met de jumpmaster mee naar het platformpje aan de zijkant van de brug. Je schuifelt als een schaap naar de slachtbank, naar het randje. Je tenen moeten over het randje en naar de maan kijken. De lampen gaan uit en de jumpmaster telt af vanaf 5 tot 1. Oh mijn god wat doet ie dat snel, kunnen we het er niet over hebben? En dan spring je maar, oeps, het donkere gat in. Op hoop van zegen. En zoals je waarschijnlijk al heb begrepen was het elastiekje op de juiste lengte/gewicht ingesteld. Iedere springer springt op de eerste countdown. De jumpmaster springt zelf om een paar seconden voor 12 uur. Daarna is het natuurlijk feesten en stoere verhalen vertellen.
En wat doe je op een nieuw jaar dag na zo’n heftige oudejaarsdag? Je hebt geen kater en bent niet misselijk van de oliebollen. Jawel, je geeft je op voor een tweede jump maar nu overdag. En dat is toch even anders, nu zie je pas hoe diep het is en hoe dicht je bij de grond lijkt te komen. Onze Spanjaard heeft zich opgegeven maar durft het op het laatst niet aan. Het is toch iets te hoog en dat terwijl hij gisteren wel gesprongen was. Als ik aan de beurt ben ga ik achterwaarts er af (= met rug naar de afgrond) voor de verschillende ervaring. Ook dit keer geniet ik en kom ik weer veilig op mijn pootjes terecht. Het een en ander is op beeld vast gelegd dus jullie zullen het later wel eens aanschouwen. Zo dat was het weer. Voorlopig ga ik het even wat rustiger aan doen. Ik ga maandag op reis om een project van Plan Nepal te bezoeken en daarna ga ik een korte tour maken naar Nepal.
Groetjes en tot ziens.
Frank
