Tja, ik was even in een gebied waar elektriciteit schaars was. Dus internet ook.
3 maanden, ik ben nu inmiddels drie maanden op pad. En wat is dat snel gegaan. Sommige vragen zich af of ik in die drie maanden veranderd ben. Wel ik ben in die drie maanden nog steeds niet naar de kapper geweest. Ze kennen hier maar 2 modellen Mister Bean kapsel en de Boeddhistische kapsel. Ik weet niet welke te kiezen dus ga ik maar niet. En verder ben ik weer wat kilo’s verloren volgens mijn broeksriem. Nee alle gekheid op een stokje. Ja, ik merk dat ik veranderd ben. Toen ik in het vliegtuig zat, vroeg ik me echt af waar ik met mijn stomme kop nou weer aan begonnen was. En toen ik voor het eerst door een arm dorpje liep voelde ik me heel onveilig. Nu geniet ik van het reizen en in dat soort kleine dorpjes groet ik gewoon iedereen en kijk er niet meer van op als ik in een “achterbuurt” beland.
Ook is het grappig om te merken dat je tijdens de voorbereidingen in Nederland echt het idee had dat je oude leven stopt en dat je op alles voorbereid moet zijn. Maar het leven gaat gewoon door en je vindt overal wel een oplossing voor. Het reizen is mijn gewone leven geworden. En verder is het heel grappig om te merken dat je met zo weinig materiële spullen (m’n camera is mijn grootste bezit en die werkt maar half & verder 4 T-shirts en twee broeken) gewoon zo gelukkig kan zijn. Het ergste wat me tot nu toe is overkomen is dat een taxi bestuurder in Turkije zijn meter op een duur tarief had staan. We waren toen met z’n drieën en 1 van ons sprak Turks: schade misschien 1 euro extra. Verder wat diarree en maag klachten maar dit is gewoon met z’n reis.
Ik vind het erg roerend om te merken hoeveel vrienden geïnteresseerd zijn in mijn liefdes/seksleven. Waarschijnlijk zijn er net zo veel die het geen moer kan schelen, wel sla dit stukje dan gewoon over. Tot op heden ben ik nog geen leuke vrouw tegen gekomen. Nee, laten we het even anders zeggen geen leuke vrijgezelle vrouw. Er waren wel een aantal leuke dames maar die waren op honeymoon of gewoon met partner. Dat schiet niet op. Ook moet ik zeggen dat ik een trip maak die niet veel vrouwelijke reizigers alleen maken. En ook in India ga ik niet echt naar de favorieten vakantie bestemmingen (zon/strand/disco zoals Goa). Dus kom ik nog steeds weinig dames tegen. De lokale dames is in Iran en Pakistan helemaal geen optie: eerst trouwen en daarna elkaar leren kennen is voor mij niet de juiste volgorde. In India is ook toch een groot cultuur verschil. Zo raakten we aan de praat met een vrouw die een winkel runt. Ze vertelde dat ze veel complimenten kreeg dat ze er zo jong uit zag. Ik schatte haar 40 jaar. Ze bleek 30 te zijn. 2 kinderen kwamen de winkel binnen en dat waren haar kinderen van 13 en 12 jaar!! Ze was getrouwd op haar 15e en bevallen van haar eerste kind op haar 16e. Kortom je vergist je telkens in de leeftijd van de vrouwen en boven de 20 zijn ze veelal voorzien van een levenspartner. Om een lang verhaal kort te maken ik geniet gewoon van de reis en vind het wel goed om zonder partner te zijn. Voorlopig ga ik maar gewoon door met reizen, het bevalt me uitstekend. Dit even na aanleiding van de mailtjes die ik van een ieder ontvang.
Gebedsmolens
Wat is er allemaal gebeurd in de afgelopen weken. In McLeodganj hebben Stephen en ik even een weekje rust gehouden. Het reizen in Pakistan is toch pittig en na ruim 2 maanden door racen was het even tijd voor rust. McLeodganj is de woonplaats van de Dalai Lama. Dit trekt veel toeristen en je kan hier allemaal cursussen doen als Reiki, Yoga, Tibetaans koken, meditatie en 10 dagen terug trekken in een klooster zonder te spreken…. Brrrr dat laatste is zeker niks voor mij. Er zijn hier wel ongelofelijk veel mooie vrouwen. Misschien komt het omdat ik uit Pakistan/Iran kom of omdat ik gewoon op kleine donkere vrouwen val (er zijn hier heel veel vrouwen uit Nepal en Tibet). Verder zijn hier ook veel apen, wat de link met vrouwen is weet ik niet, maar je komt ze veel tegen. De verhalen gaan dat ze soms spullen mee nemen van je balkon/kamer en dat voor een banaan aan iemand “verkopen”. Wat voor een soort aap het is weet ik niet, ik ben van de echte moderne tijd en ben gewend dat elke aap in een kooi zit met een bordje met naam en info. Voor de rest hebben we geluierd en gegeten. Tjonge, wat is het eten hier fantastisch na al dat kebab in de voorgaande landen. De heren wilden naar de film in de plaatselijke bios. Dus zijn we in deze vredelievende omgeving naar Terminator 3 geweest…. Volgens mij een illegale kopie voor 1 euro.
De omgeving van McLeodganj
Na McLeodganj zijn we naar Manali geweest op doorreis naar Leh in de streek Ladakh. Dit is geheel noord India. Deze streek wordt ook wel Little Tibet genoemd omdat het er meer gemeen heeft met Tibet dan met India. De reis er naar toe was indrukwekkend. Vertrek om 1:30 in de morgen uit Manali. We zaten in een taxi jeep, waar we na 2 uur de enige passagiers waren voor de volgende 14 uur. De eerste paar uren ging nog door bewoond gebied met veel opbeurende spreuken langs de weg als “Heaven, hell or mother earth, it is your choice” of “After whiskey, driving riskey”. We komen bij een politie check post en de toeristen moeten zich weer registreren. De jeep wordt achter een andere jeep geparkeerd en een 3e jeep stopt achter de onze. We volgen onze bestuurder naar een hutje, hij klopt en stapt naar binnen. De politie agent ligt te slapen, gaat recht op in bed zitten, pakt z’n map en vraagt om onze paspoorten. Dan horen we een klap, een startende diesel motor en weel een knal??? De politie man springt uit bed en ik volg hem. Wat blijkt: de 3e jeep stond niet op de handrem en was naar voren gaan rollen tegen onze jeep. Deze stond in zijn eerste versnelling en niet op de handrem, maar met contact aan. De motor van onze jeep was gaan starten en de jeep reed vanzelf tegen de jeep voor ons aan. Gelukkig stond deze wel goed geparkeerd en stopt onze jeep. Een pittige discussie volgde in de lokale taal, helaas kan ik daar geen vertaling van geven. Schade viel mee alleen onze motorkap was gekreukt, we kunnen de weg gewoon vervolgen.
Een wedstrijdje met een andere jeep
Na dit incident gaan we verder en kwamen in de het woeste bergen. En wederom ben ik verbaasd over de schoonheid van de bergen. Er is nauwelijks begroeiing, af en toe mos en dat is het. De bergen hebben allerlei kleuren, rood, bruin, roest, zandkleur, groen etc. En ook nog verschillende vormen glad, grote rotsen of juist klein grint of een berg die er uitziet als een super glijbaan uit een attractie park: stroken van boven naar beneden, gescheiden door richels en de verschillende stroken hebben ook nog vaak een andere kleur. Op een zandvlakte houden we nog een “race” met 2 andere taxi-jeeps. Race is een groot woord als de topsnelheid niet boven de 50 kilometer per uur komt. Er leuk om te doen, je wordt alleen zo stoffig. Na 16 uur in de jeep gezeten te hebben komen we in Leh aan. Een hotel zoeken is niet zo eenvoudig, veel hotels zijn inmiddels gesloten. Het seizoen is na 15 oktober afgelopen. We vinden een hotel dat eigenlijk al gesloten is, hij heeft alleen geen warm water. Dat is wel te overleven, maar als we in de kamer zijn blijkt er helemaal geen water te zijn, alles afgesloten voor de naderende winter. We zijn te moe om verder te zoeken en gaan eten en slapen.
De omgeving is prachtig
De volgende dag vinden we wel een hotel en komen er ook achter waarom iedereen in India naar het zuiden reist en niet naar het noorden. Overdag in de zon is het warm en in de schaduw erg koel. Maar ‘s nacht is het gewoon koud (nachtvorst) en aangezien niks verwarmd is in deze huizen, is het in onze hotel kamer 8 a 9 graden. Er is alleen ‘s avond elektriciteit en het nacht leven in Leh is ver te zoeken, dus maar vroeg naar bed en TV kijken. Jawel een kamer met TV en nog leuke films ook, zoals Ali.
Het eerst plan was om daar de bergen in te gaan maar in verband met de mogelijkheid dat het weer omslaat en ineens gaat sneeuwen, besluiten we de plannen te wijzigen. We willen 2 Enfield huren. Enfield zijn oude Engelse motoren die nog steeds in India gemaakt worden. We gaan naar een touroperator en maken een afspraak voor de volgende dag 9 uur, twee Enfields. We kiezen om hier te gaan rijden omdat er geen hond op de weg is, die steken maar steeds over zonder op of om te kijken zoals Stephen met een koe zou merken. Ook is hier weinig verkeer dus wel handig voor iemand die niet gewend is om links te rijden. De volgende dag 9 uur staan we op de afgesproken plaats, niemand te zien. Om 10 uur komt hij opdagen met 1 motor. Hij gaat nog even opzoek naar een ander motor. Na 2 uur komt hij terug, ja hij kan geen tweede motor vinden, of we niet op 1 motor willen rijden…. Nee, we willen twee Enfields. Oké, hij heeft een scooter dan kan er 1 op de scooter… Nee, we willen twee Enfields! Goed morgen heeft hij twee Enfields. Oké, dan maar wachten op morgen.
En morgen weer het zelfde verhaal, hij is te laat, met 1 Enfield, weet uiteindelijk een tweede te vinden. Die heeft alleen een probleem, de voorrem doet het niet, “No problem”, hu voor ons wel. Verder start hij niet omdat er geen benzine in zit? Gewoon in z’n vrij zetten en dan de helling af laten rollen. Aan het eind is een benzine pomp (laatste stuk even duwen….). Daarna toch even langs de garage om de rem na te laten kijken. Bij terug komst van de garage blijkt een derde Enfield gearriveerd te zijn, die beter is dan de mijne. Dus benzine over hevelen naar de andere en die klaar maken voor vertrek. En daar ga ik dan en als ik om kijk volgt Stephen niet??? Wat is er aan de hand, zijn motor werkte net wel. Kom hem tegen en zijn motor doet het niet meer: benzine is op volgens de verhuurder. Dus de zelfde weg als ik ben gegaan, maar na vol gegooid te hebben met brandstof nog niks. Dan maar weer langs de garage: de accu is dood. Even opladen en dan kunnen we op pad. Het is inmiddels 2 uur ‘s middags als we vertrekken. Maar dan is het ook fantastisch om te rijden door bergen en dalen. Als we net 5 minuten rijden worden we aangehouden door 2 militairen? Ze willen een lift…. chips rij je net voor het eerst op een onbekende motor, met rem en versnellingsbak omgewisseld en aan de verkeerde kant van de weg krijg je ook nog iemand achter op. We weten ze ook nog veilig af te leveren op hun bestemming. Alles gaat goed, ondanks de overstekende koe voor Stephen en we bereiken Alchi een klein plaatsje met klooster. Een hotel is wederom moeilijk zoeken, maar we vinden er een. We eten bij de familie thuis, rijst met dal en andere prut. Indrukwekkend om te zien in wat voor een huis ze wonen en hoe ze leven. Het eten is goed, alleen de douchen, gaat wederom met emmers ijskoud water. Slapen in een onverwarmde slaapkamer, zonder TV. Een Italiaanse toerist weet te melden dat dit gebied een van de koudste plaatsen op aarde is: ze hebben eens 78 graden onder nul gemeten!
De volgende dag willen we vol goede moed weer op pad. De motors starten met veel moeite. Maar voor we weg zijn stopt de motor van Stephen er weer mee. Accu leeg!!! Blup, geen stroom overdag dus dat schiet niet op, via via komen we er achter dat iemand een acculader heeft op zonne-energie. De accu maar aan hun gegeven en vervolgens komen de wolken…. Om 12 uur weer proberen te starten, geen gehoor, weer laden, om 15 uur weer starten, niet thuis. De verhuurder gebeld en hij zou de volgende dag tussen 9:30 3n 10:00 komen. We blijven weer een nacht bij de familie. De volgende dag om 11:30 komt de verhuurder op een scooter aanzetten met een nieuwe accu. De motor start zonder problemen en gaan op pad. De verhuurder volgt ons. De motor van Stephen heeft benzine gelekt gedurende de nacht en komt op gegeven moment stil te staan. Geen nood we zijn voorbereid, de verhuurder heeft een slang gekocht en hevelt benzine over van mijn motor naar Stephen’s motor. Alleen controleert hij de slang niet of die schoon is en het gevolg is dat er allemaal vuil in de motor komt. Die rijdt dus voor geen meter meer, dat wil zeggen gaat met horten en storten vooruit. Hij probeert het probleem op te lossen door met een steen op de uitlaat te slaan???? Op deze wijze bereiken we Leh toch. Doei nooit meer zaken met hun.
We willen nu toch eens rijden en horen via het hotel van een andere verhuurder die wel goede motoren heeft, daar gaan we dan weer heen. Maken een afspraak voor de volgende dag 2 Enfields om 9 uur……… Je raad het al de volgende dag maar 1 Enfield… En de zelfde die ik had op de eerste trip. Zij weer zoeken en wij maar wachten. Ze vinden een tweede. Als we weg gaan komt iemand met de “vermiste” Enfield aanrijden. Hij krijgt een aantal trappen en klappen van de verhuurder en wij krijgen het advies om maar te vertrekken. Het is inmiddels 12 uur. Tanken en dan op pad naar de hoogste voor auto’s begaanbare pas 5600 meter. En ja hoor gedurende de rit (na 1 uur) gaat mijn motor steeds vreemder doen. Ik kan alleen nog maar in z’n eerste versnelling rijden, zelf op vlakke stukken heb ik geen power in de tweede of derde versnelling. Ik besluit om om te keren. Stephen rijdt naar de pas en keert daar terug. Duizend maal excuus van de verhuurder, het probleem wordt verholpen en morgen kunnen we alsnog op pad gaan. Oké, we maken een afspraak om 9:30……. Je raad het al, nee dit keer waren er 3 Enfield’s, alleen problemen met die van Stephen, even langs de garage. De mijne is op Indiase wijze gerepareerd en doet het goed. “No problem”. We vertrekken om 11:15 en ik ben het dorp nog niet uit of ik merk dat het probleem niet verholpen is. Bij toeval komen we de verhuurder tegen en hij rijdt een stukje op m’n motor en constateert hetzelfde probleem. Had je dat niet even eerder kunnen doen… Einde voor ons van dit Enfield avontuur.
Ikke op een Enfield die niet functioneerd
Stephen en de zijne die het iets beter deed.
Volgende dag snel een jeep rit geboekt naar Manali. Snel voordat de pas van 5300 meter onbegaanbaar is door sneeuw en we terug moeten vliegen. Vertrek weer om 1:30 in de morgen, hoezo vakantie??? Maar nu zitten we met 11 personen plus bestuurder in de jeep. Stephen en ik hebben de beste plaatsen, we zitten naar de bestuurder voorin. Als we de pas overgaan (na 3 uur rijden) wordt het erg koud: de adem bevriest gewoon op de voorruit!?!? Dat heb ik nog nooit mee gemaakt, wel voordat je gaat rijden maar niet tijdens het rijden? Wat blijkt deze Tata jeep is zo eenvoudig uitgerust dat ie alleen een stuur heeft met snelheidsmeter, brandstofmeter en wat lampjes. Dus geen asbak, aansteker en ook geen verwarming voor de voorruit en/of personen (zelfs een lelijke eend heeft dat)????? En dan wordt het erg koud in de jeep. Ben nog nooit zo blij geweest als de zon op komt en we in de zon rijden. Verder is iedereen ziek in de auto, behalve Stephen, de bestuurder en Ik en worden alle raampjes en achterdeur gebruikt om het nodige te lozen. We bereiken Manali (na leuke teksten als “Honey I want you, but not so fast” en “Be gentle on my curves”) en blijven daar een paar nachten. Om vervolgens terug te gaan naar McLeodganj en daar schrijft in deze e-mail. En nu is het wel weer genoeg geweest voor vandaag.
Groetjes Frank.
