Hallo daar in Nederland,
Wordt het bij jullie al wat warmer? Hier is het zweten geblazen, soms 40 graden….. Maar het is te doen. Waar was ik gebleven? Oh ja in Bangladesh. Het regelen van mijn visum voor Myanmar en dat soort zaken. Het was weer een hele klus om mijn visum te krijgen. Je moet tig formulieren invullen en met 5 (?!?!) pasfoto’s inleveren. Dan melden ze dat je hem morgen kan komen ophalen. Maar wat doe je met vragen als wat is je beroep en werkgever? Die laatste liet ik dus leeg en dat werd dus niet geaccepteerd. Gevolg geen visa, dus maar een bedrijf verzonnen, IBM in Hoeven en kom donderdag maar terug. Alleen had ik in die dagen mijn bezoek aan Zonab Ali gepland en donderdag zou ik weer niet terug zijn. Gevolg gelijk na het bezoek aan Zonab Ali de nacht bus terug naar Dhaka genomen. Toen gelukkig op tijd in Dhaka om visum op te halen. Wat blijkt, reisbureau een fout gemaakt met mijn vlucht. Ja, jullie lezen het goed ik moet vliegen. Myanmar is niet over land te bereiken. Een illegale poging leek me iets te riskant met landmijn en dat soort zaken. Gevolg dat weer regelen en dat terwijl er allerlei feestdagen en stakingen waren. En dan geld regelen, dollars, want in Myanmar hebben ze geen pinautomaten en accepteren ze geen travellercheques. Kan ik bij de American Express mijn American Express travellercheques niet in wisselen voor dollars????? Je kan wel de Bangladeshie zooi krijgen en dan mag je ze ergens illegaal gaan wisselen. Etc, etc etc. Jullie horen het vakantie houden is zwaar werken. Nog iemand zin in wat avontuur?
Zondag 7 maart is het zover, mijn eerste vlucht sinds mijn vertrek. Ik vind het altijd een wonder als het vliegtuig de lucht in gaat. Zoveel metaal dat vliegt is en blijft tegen natuurlijk. Ik heb een zitplaats bij het raam en bewonder het uitzicht: de vleugel beweegt ten opzicht van de romp, en de motor weer ten opzichte van de vleugel. Ik geniet van elke luchtzak…..lekker gevoel. Ik geloof dat ik de enige ben. We landen veilig op Yangon airport.
Dan Myanmar (voormalig Birma) volgens vele een van de mooiste landen van de wereld. Het eerste wat me opvalt is dat alle vrouwen op oorlogspad zijn?!? Ze hebben een soort zonnecream annex make-up annex dagcrème op hun gezichten en dat ziet er raar uit, gele strepen tot hele motieven. Verder is iedereen weer heel erg vriendelijk. Het tweede wat opvalt, is het schrift. Dat is blijkbaar ontwikkeld door een opticien. Het bestaat uit de bekende rondjes waar een gedeelte van ontbreekt (links, rechts onder boven). Ze hebben dan bv twee rondjes op elkaar of een grote en een kleine etc net zolang tot je een alfabet hebt. Erg leuk alleen een beetje onhandig, omdat ze maar weinig vertalen voor de toeristen. Als derde wat me opvalt, is dat er erg veel vrijgezellige vrouwen alleen op reis zijn hier. Het lijkt wel of het allen voor vrouwelijke toeristen is. Het vierde wat me opvalt, is dat je veel motorrijders ziet rijden met legerhelmen op. Waaronder Duitse van de tweede wereldoorlog, inclusief hakenkruis en/of adelaar op de zijkant. Ook zien we boeken over Hitler liggen in de boekwinkel. Het duurt een tijd voor we realiseren wat er aan de hand is. Myanmar is een dictatuur en als dictatuur kan je natuurlijk geen democratie als rolvoorbeeld nemen, dus neem een goed dictator……Brrrr.
Mijn eerste doel is Inle lake, een meer wat er mooi zou moeten zijn. En ja dat is waar, ik neem een boottocht samen met wat toeristen die ik in het hotel ontmoet heb. Ik ga met 4 dames een hele dag het schip in. Het is een houten boot lang en slank, we zitten met z’n vijven achter elkaar. Een van de dames in de boot is Claudia een Duitse die ook van fotografie houdt. Heel de gemeenschap leeft op en rond het water. Ze wonen in paalwoningen, ze hebben drijvende tuinen en drijvende markten. Het enige vervoer is de boot. De lokale vissers varen ook op de slanke boten alleen zonder motor. Ze roeien de boot met 1 hand en 1 been. Ze staan op 1 been achter op de boot en steken een stok in de grond en duwen dan met hun andere been de boot vooruit. Zelf kleine kinderen doen het op die manier. Ze vissen met een soort rieten kooi die ze over de vis zetten en dan doden ze de vis met een speer. Deze manier van werken is ontstaan omdat het water erg ondiep is en vol met waterplanten. De hele dag bezoeken we een markt, een sigarenfabriek, een weverij, een smid en een edelsmederij. Alles gaat met de hand en de mensen gaan graag op de foto. Een van de hoogte punten is de “jumping cat” klooster. De monniken waren zich aan het vervelen en zijn de katten maar gaan trainen om door een hoepeltje te springen. Gevolg allemaal toeristen die op bezoek komen.
De volgende dag gaan Claudia en ik lopend op pad om foto’s te maken. We vragen de weg naar een klooster en ze begrijpen ons niet. Na alle talen geprobeerd te hebben, staan we met onze handen in de haren. Wat te doen? Claudia rukt mijn doek van mijn hoofd en wijst op mijn kale kop…. En ja hoor ze begrijpen gelijk wat we bedoelen. De weg wordt in 1 keer uitgelegd. Het doet het altijd erg leuk mijn kapsel in kloosters. Ik heb meestal een doek op mijn kop ivm de zon, dus de monniken zien mijn kapsel niet en als ik de doek af doe moeten ze erg lachen. Claudia probeert me nog achter te laten maar dat werkt niet. Ook de monniken zijn erg gastvrij en we mogen van alles fotograferen: van badderende monniken tot etende.
Ik reis verder met Claudia en we zien meer van het land: Myanmar is het armste rijke land. Het is arm de mensen hebben nauwelijks te eten (volgens een Zwitserse die in Bangladesh ontwikkelingswerk doet heeft het meer hulp nodig dan Bangladesh), maar het land is erg rijk aan edelstenen, hout en olie. Waar een dictatuur al niet goed voor is. Het help je hele economie naar de knoppen. Maar de mensen zijn erg gelovig. Ze bouwen overal tempels en pagodes, een soort gedenkteken in kegel vorm in allerlei vormen en maten. Deze pagodes zijn erg luxe gebouwd. De top is meestal bekleed met bladgoud en in de piek zijn allerlei rijkdommen verwerkt. Ze heeft de piek van de Swadagon pagode in Yangon 5000 diamanten en 2000 andere sierraden. En net zoals het plaatsen van een piek op de kerstboom is het plaatsen van zo’n piek ook een erg feestelijke gelegenheid. Of we zien een grot en in die grot staan honderden zo niet duizenden buddha’s beeldjes. (Groot en klein) Je kan gewoon een beeldje sponsoren en naar gelang je geld heb kan je hem bekleden met bladgoud. De meeste zijn dus ook goud. Hoe raar het contrast van heel weinig hebben en toch zoveel offeren. Het maken van het bladgoud is een geval apart. Ze walsen goud tot een lange strook lijkend op schilder plakband. Dat wordt in stukjes geknipt en tussen speciaal papier gedaan. Vervolgens slaat iemand daar een half uur op met de hamer. Waarna het goud in vieren gedeeld wordt, weer tussen ander papier en weer een half uur hameren. Nu wordt het goud tussen grotere papier stukken gedaan en gaat iemand daar 5 uur op staan hameren! 5 uur en ik kan je vertellen die hamer is zwaar en ze staan en slaan op het goud wat tussen hun voeten ligt. Arbeidsomstandigheden ho maar. Maar de mannen zijn er erg trots op,
alleen oud worden ze niet.
Dan komen we in Bagan, een streek die vroeger erg belangrijk is geweest en nu minder. Daar hebben ze werkelijk duizenden pagodes kriskras door het landschap gebouwd. Wederom in allerlei geuren en kleuren. Nu restaureren ze de ouden en plaatsen ze nog steeds nieuwe. Een fotogenieke omgeving. Als twee fotografen moeten we natuurlijk op de beste tijd van de dag gaan fotograferen. Dat betekend om half zes op om de zonsondergang te zien en op de gevoelige plaat vast te leggen. Claudia en ik hebben trouwens nog iets anders gemeen, we kletsen nog al wat af en soms gaat het dus wel eens fout: Na de zonsopgang, gaan we terug naar het hotel voor een ontbijt. Dan zitten we zo weer twee uur te ouwehoeren en voor we het weten is het weer het heetst van de dag. Tja, en dan wil je toch nog wat zien van al het mooie en dan zijn we weer eens op het foute tijdstip van de dag in een tempel te vinden. Wel lekker rustig, geen toerist te vinden. Alleen sta je dansend je foto’s te maken: schoenen moeten uit en de tegels worden gloeiend heet door de zon. En ‘s avonds natuurlijk de zonsondergang, weer ergens een uitzicht punt beklimmen voor de “beste” foto. En voor het slapen gaan bekijken we elkaars foto’s en geven we commentaar/complimenten/bewondering. Ja, dat is absoluut het leuke van de digitale fotografie, je ziet wat je doet. Trouwens erg inspirerend om met een andere hobbyist te reizen. Van slapen is maar weinig gekomen, 1 keer vroeg op omdat we de boot naar Bagan moesten halen en daarna 2 op voor zonsopgang.
Als Claudia verder reist, ga ik maar drie dagen het klooster in om mijn zonde te overdenken. Ik begin toch steeds meer bewondering te krijgen voor boeddhisten. In zowel Tibet als Myanmar worden de boeddhisten zwaar onderdrukt en de mensen hebben toch zoveel levensvreugde, dat het gewoon niet te geloven is. Ik was een monnik tegen gekomen en die bood me aan om me wat van het boeddhisme te leren en me te leren te mediteren. Ik mag in het klooster blijven slapen, alleen als ik met mijn bagage aankom, blijkt het toch niet te kunnen. Ik moet toch naar een hotel. Er is trouwens nog een andere leerling Mi Young een Zuid Koreaanse die al 5 maanden in een klooster in Yangon heeft gezeten. De lessen lopen wat moeizaam omdat de monnik niet zo goed Engels spreekt. Maar het is erg leuk. Hij heeft gelukkig nog wat zondes: hij rookt. Hij laat ons vol vuur het klooster zien. En voor ik het weet loop ik hand in hand met hem? Tja, wat moet ik daar op zeggen. Bij elke deur hebben Mi en ik een klein gevecht: zij is gewend dat de man eerst hoort te gaan en als Europeaan is het juist erg onbeleefd. Meestal win ik. We leren te mediteren en doen het 3 keer per dag een half uur. ‘s middags zijn we vrij. Tijdens een van meditaties kriebelt mijn voet. En het lukt me niet om me op mijn ademhaling te concentreren. Ik wil krabbelen en voel dat er iets onder mijn voet zit. Ik pak het en op het moment dat ik het weg gooi, open ik mijn ogen en zie dat het een grote kakerlak is. Hij komt op de grond achter mijn monnik terecht, op zijn rug. Hij weet zich om te draaien, rent vlug weg en verdwijnt……onder mijn monniks achterwerk! Gefascineerd kijk in naar m’n monnik en ik zien geen enkele reactie. Wouw hij weet zich te concentreren! Ook krijg ik te eten in het klooster om 11 uur. Want ze mogen na 12 uur geen eten meer tot zich nemen. De monniken gaan hier elke dag de straat op om eten te bedelen. Die krijgen ze van de mensen in ruil voor een gebed. En van al dat bij elkaar geraapte voedsel maken ze een maaltijd. Meestal erg lekker.
Ik geloof dat ik in een identiteitscrisis: ik ben een beetje veranderd gedurende de reis. Ooit was ik rond de 90 kilo, nu rond de 70; Meer dan tien jaar had ik een kuifje en nu ben ik kaal; Ik heb altijd groene ogen gehad en nu zegt iedereen dat ik blauwe ogen heb. Zo ben ik meer dan tien jaar een ‘brave’ echtgenoot geweest en nu krijg ik opmerkingen dat ik van die betoverende en hypnotiserende ogen heb. Zo was ik in gesprek met Mi Young, zegt ze opeens ” Sorry wat zei je eigenlijk? Ik heb het niet gehoord omdat ik naar je ogen zat te staren.” In Bangkok sta ik even een minuut alleen in de disco/bar en kijk een vrouw in haar ogen, voor ik het weet heb ik een Thaise schone om mijn nek hangen! Ze verdwijnt trouwens erg snel als een van mijn reisgenotes me een cola komt brengen. Het moet niet gekker worden. Wie had dat ooit nog gedacht Frankie als casanova! Gelukkig weet Mi me weer met beide benen op de grond te krijgen. Ze zegt dat mijn leeftijd 39 jaar is. Dat was niet haar schatting, maar dat is volgens haar mijn echte leeftijd. Wat is het geval in Zuid Korea ben je 1 jaar als je geboren wordt. Tenslotte heb je al 10 maanden in de buik van moeder doorgebracht (?!?!? Het duurt kennelijk wat langer om een fijne Koreaanse te bouwen). En dan het gedoe van die verjaardagen, dat is gewoon onhandig. In zuid Korea wordt iedereen op 1 januari van het nieuwe jaar gewoon een jaartje ouder. Heb je dat ook weer gehad. Dus dat geldt voor iemand die op 5 januari is, maar ook voor de guppen die zoals ik in december jarig zijn. Zodoende ben ik dus 39, slik.
Bangkok is trouwens een stad apart. Na alle ontberingen, is Bangkok gewoon luxe. In Myanmar valt de stroom tig keer per dag uit, hotels hebben eigen generatoren om de gasten nog wat licht te geven. En in Bangkok is alles te koop en te krijgen, dure auto’s, brede wegen en viaducten. Trouwens ook erg raar om te zien, het lijkt meer op een boulevard aan de zee, maar dan zonder zee. Heel veel toeristen die allemaal erg bruin zijn en erg bloot gekleed zijn. Ik heb het er maar moeilijk mee. Na eerst maanden in Islamitische landen geweest te zijn en vervolgens maanden in koude streken rond gezworven te hebben, ben ik al dat bloot niet meer gewend. En ik, ik zie er natuurlijk niet uit: bruine kop en armen en witte beentjes……. Gelukkig komen mijn moeder en broer Maarten op 6 april naar Bangkok voor een vakantie van 2 weken, dan kunnen hun mij even opvangen..
Kortom zoals jullie wel horen geniet ik van het leven hier op reis.
Heel veel liefs en groetjes uit Bangkok,
Frank
