14-8 Het echte werk begint, naar Iran

Hoi iedereen,

slovenska-lekaren.com/

De warming-up is nu voorbij. Morgen ga ik naar Iran en daar wordt het echt onbekend terrein. Ik ben net gewend aan de Turkse manier van doen. Ben benieuwd hoe het over de grens gaat. Maar eerst even een update.

03A-007-27

Vis te koop

Heb twee dagen bij Mike gelogeerd in Istanboel en heb mijn visum gekregen. Hij had een vriendin (Alexa) uit Amerika die ook in Oost Turkije rondtrekt en besloot om met mij mee te reizen om haar ergens te treffen. Zaterdag zijn we vertokken om naar Nemrut Daði te gaan (oost Turkije). Daar zijn een paar stenen hoofden die je eenmaal in je leven gezien moet hebben. Mike is ziek onderweg en de reis duurt bijna 24 uur. Vertrek om 14:00u uit Istanboel en aankomst in Katha om 10:00u.

Daarna naar een klein dorpje Karadut. Een plaatselijke winkelier werkt samen met het pension wat we hebben gereserveerd. Hij zou ons er naartoe brengen. We moeten 2 uur wachten want misschien komen er nog 2 toeristen. Die zien we natuurlijk niet en om 12 uur vertrekken we. Onderweg stoppen we en hij koopt heel veel watermeloenen, ik wist niet dat er zoveel in een busje paste. En vervolgens gaan we terug naar de winkel waar we 2 uur hebben zitten wachten! Tja, wat zeg je daarvan? Even de meloenen uitladen en weer op pad. Onderweg stoppen we voor iedereen die mee wil en om nog even brood te kopen, wij krijgen ook een stuk aangeboden. In het pension zit een Nederlandse reiziger en een Italiaans homo stel. Zij nodigen ons uit om ‘s avonds bij hun te komen eten. Ze staan namelijk op de camping van het pension en hebben kook gereedschap. Voor zonsondergang gaan we naar Nemrut Daði om de hoofden te bekijken bij zonsondergang. Het zijn mooie hoofden maar een beetje te veel toeristisch opgeblazen. Hoewel ze Unesco beschermd zijn, zijn er kinderen die er lustig op los timmeren of stenen tegen aan gooien. En ouders die er wat van zeggen??? Niet gezien. Het eten dat onze vrienden produceren is er lekker. Pasta volgens Italiaans recept. Een discussie over kapitalisme volgt maar daar zal ik jullie niet meer vermoeien.

03A-008-01

03A-008-08

De stenen hoofden

De volgende ochtend weer vroeg op pad. Van Katha naar de volgende bestemming gaan we met de dolmus. En we verbreken Frankies record ruimschoots. In een Ford Transit met 15 zitplaatsen (excl. bestuurder) weten ze 30 mensen te proppen (excl. bestuurder). Ja, je leest het goed, 2x het toegestane aantal. Hoe doe je dat? Gewoon op de twee zitplaatsen naast de bestuurder zet je er drie (een op de versnellingpook) en dan kleine kinderen op schoot, iets grotere kinderen staan tussen de voeten. Drie toeristen (Mike, ik en Nimrod)op drie stoelen. En de rest staand voor de schuifdeur. Gelukkig zit ik naast een raampje zodat ik die open kan zetten voor frisse lucht (Turken doen dat niet, ik weet niet waarom). Het kunnen er meer zijn dan 30, want als er al een aantal uit zijn gaat er ook nog iemand links naast de bestuurder staan! Tussen de deur en bestuurder in geklemd. Ik hou jullie op de hoogte als het record weer wordt verbroken.

Het enige wat je merkt van Oost Turkije ten opzichte van West Turkije is dat het armoediger is en er zijn meer militairen die je paspoort controleren. Voor de rest voel je jezelf niet onveilig.

In Tatvan aangekomen lopen we tegen een Koerd (Memet) aan die ons uitnodigt om bij hem te komen logeren, in een klein dorpje onderaan de Nemrut Daði vulkaan (niet te verwarren met de berg met hoofden die hetzelfde heet, alleen 400 km westelijker is). Nimrod had over hem gehoord dus gaan we met hem mee. We komen in een er armoedig dorpje met een soort huizen van leem en klei. We krijgen avondeten: soep met rijst. We slapen op het “balkon”. Geen douche aanwezig en het toilet is een gat in de grond. Maar de familie is er gastvrij en doen hun uiterste best om het ons naar de zin te maken. De ochtend beginnen we aan de beklimming van de vulkaan. Erg vermoeiend maar de moeite waard. In de vulkaan zijn een aantal meren. Beneden aangekomen wacht Memet op ons met een lunch. Als we met andere mensen praten, mogen we niet zeggen dat we bij hem slapen, maar dat we met een taxi naar de vulkaan zijn gekomen. Hij heeft namelijk geen vergunning om gasten te laten overnachten. Terug lopend komen we nomaden en herders tegen die water halen bij een natuurlijke bron. Wij drieën ook.

frank & nimrod - nemrut dagi2

Ik met Nimrod boven op de vulkaan

03A-008-19

Ons dorp

Nog een nacht bij Memet slapen en weer soep met rijst als diner, alleen was de rijst nu verpakt in een paprika. Maar het maakt niks uit want we zijn uitgehongerd. Douchen ho maar. Als het weer dag is gaan we op pad met zijn bus. We stoppen een aantal keer om mensen in te laten. Bij een stop zegt Nimrod: “Ik wil niet weten wat er met dat schaap gaat gebeuren”. Wijzend naar een man die een schaap voortduwt. En ik wil het ook niet weten: hij gaat mee met ons busje. Zijn poten worden vast gebonden en dan gaat hij het dak op, naast onze rugzakken, het arme schaap. Het is een uur rijden naar het dorp. Daar aangekomen mogen wij nog helpen om het beest van het dak af te krijgen. Ik weet niet wat de dierenbescherming hier van vindt.

03A-008-31

Arm schaap

Na een zeer vermoeiende busreis komen we in Doðubayazit aan. De grens plaats met Iran. Met Mike en Nimrod nemen we 1 kamer en de volgende dag bezoeken we het paleis in de bergen. Daarna gaan we ieder onze eigen weg. Mike terug naar Istanboel, zonder dat hij Alexa heeft gezien en Nimrod gaat naar de zwarte zee. Wel raar om weer alleen te zijn na een week met Mike opgetrokken te zijn. Was trouwens er handig want hij spreekt Turks.

03A-009-03

Doðubayazit

03A-009-22

vlnr Nimrod, ik en Mike

En morgen ga ik dus naar Iran. Op naar de volgende fase van mijn reis. Hoop dat George gaan gekke dingen gaat doen, want wat ik heb gehoord zijn het aardige mensen.

Groetjes Frank