Ik ben maar opgehouden om mijn busreizen naar jullie te beschrijven omdat dan alle mailtjes vol staan met ellendige, vermoeiende, saaie ritten die eindeloos duren (net zo als mijn mailtjes). Maar het is weer tijd voor een uitzondering. Jawel de busrit van Hanoi (Vietnam) naar Vientiane (Laos). Je hoort de gruwelijkste verhalen over de ergste busrit van zuid oost Azië! En natuurlijk moet ook ik die nemen. Voor de rit staat 20 tot 30 uur……. Iemand die vlak voor ons vertrok kwam in de overvolle bus en had een halve zitplaats voor hem en zijn vrouw. Toen hebben ze maar besloten om te vliegen. Na dit gehoord te hebben, besloot ik maar om de luxere bus te nemen, die is 5 Euro duurder dan de normale. Zo gezegd zo gedaan en op de dag van vertrek, rond zeven uur ‘s avonds, 5 minuten voor de bus zou vertrekken, krijg ik te horen dat de bus niet rijdt: te weinig passagiers. Weer een dag wachten, gelukkig had ik een dag speling met mijn visa. Alleen nu rij ik op de dag dat Nederland tegen Letland moest spelen en Duitsland tegen Tsjechië…. Die zal ik dus missen.
De volgende dag vertrekt de bus, zo’n 5 kwartier te laat, maar ach wat is dat op de eeuwigheid. En ik heb een zitplaats. Om 3 uur ‘s nacht moeten we van bus wisselen. We komen in een touringcar die voor twee derde is gevuld met dozen met medicijnen(?). Dus bus hangt zwaar in zijn vering. Alleen de voorste paar rijen zijn vrij voor toeristen (14 en een paar lokale mensen). Tijdens de wissel hoor ik dat NL voor staat, maar Duitsland???? We staan een paar uur stil, anders zijn we te vroeg bij de grens en die is dan nog niet open. Heerlijk slapen in een busstoel. En dan weer verder om als een van de eerste bij de grens te staan. De douane beambte ziet mijn Nederlands paspoort en steekt zijn twee wijsvingers in de lucht “Halan” (is Vietnamees voor Holland) en beweegt zijn vingers op en neer??????? Wat bedoelt ie? Heeft Nederland gelijk gespeeld 1-1 of gewonnen met 2 doelpunten of verloren: sliep uit. Helaas spreekt hij geen Engels en krijg ik niks te horen over de andere wedstrijd. Er zit niks anders op dan af te wachten. Zowaar de bus komt de grens over met alle rare dozen en vol goede moed gaan we weer verder. Helaas weer een stop, nee we rijden weer verder, nee toch stoppen voor een half uur. Weer rijden, hé? Terug naar de plek waar we net stopte? Een soort restaurantje?? Waarom bleven we daar niet de eerste keer staan? We wachten en wachten en wachten, geen info. We gaan uit de bus bestellen maar een lunch en wachten. We zien de bus mannen met een kartonen doos lopen, vol met geld. Nu is het zo dat je als je pech hebt in Laos en je 100 Euro wisselt en dat je alles in briefpapier krijgt van een halve euro. Ze moeten iets regelen met de lokale politie in verband met de invoer? Wat? Volgens ons gewoon een paar beambte omkopen.
Dan is het 13:00 en komt de herhaling Duitsland Tsjechië op de buis. Ikke kijken dus alle andere buspassagiers zijn verplicht om mee te kijken. Aangezien ik nog geen eindstand weet van beide wedstrijden is het dus spannend om te kijken. Nederland is door. Hoe bestaat het. En dan gebeurt het wonder iets na drie-een gaan we weer rijden. Tegen half elf komen we aan in Vientiane. In totaal een busrit van 27 uur, ik denk dat het mijn record is. Een paar dagen later komen we een paar toeristen tegen die de bus reis niet meer hebben kunnen maken. Omdat ze allemaal gecanceld waren door de overheid. Er een geval was van een smokkelaars bus…… Onze???? Ze hebben het vliegtuig genomen.
Onze eerste bestemming was Vang Vieng. Een oude Amerikaanse vliegtuig basis tijden de Vietnam oorlog. Even voor de duidelijkheid. Laos was gedurende die oorlog neutraal. Alleen die Vietnamese gebruikte Laos om vanuit het noorden de guerrilla’s in het zuiden te bevoorraden. En de Amerikanen gebruikte het land als uitval basis voor luchtaanvallen. Wisten jullie trouwens dat Laos het meest gebombardeerde land is ter wereld! Als je het bekijkt naar het aantal kilo bommen dat er gevallen zijn t.o.v. het aantal inwoners. Met dank aan de Amerikanen.
Vang Vieng is niet meer dan een hele hoop hotelletjes en barretjes/restaurants bij elkaar op een hoop. Iedereen hangt maar wat rond, kijkt TV en blowt & zuipt wat af. Helemaal geen stress dus. Echt een plaats voor mij?!? De eerste dag gaan we met een groep fietsen en ik verbaas me er over dat sommige mensen (een Ierse in dit geval) niet kunnen fietsen. We gaan naar een grot en kunnen daar zwemmen erg handig na een fietstocht in de zinderende hitte. En ‘s middags als jullie weer naar jullie werk gaan, jawel ga ik tuben…… Of terwijl dobberen in een autoband. Men neme een binnenband van een vrachtwagenband. Gooien die ergens stroomopwaarts in een rivier en dobberen dan stroomafwaarts weer naar het dorp. Onderweg staan er allemaal mensen langs de kant met een soort hengel om je bier te verkopen. En er is er zelfs een die een ‘barretje” heeft gebouwd met muziek en bier. Inderdaad er is niks anders te verkrijgen. Tuben is erg leuk als het 30 graden + is, maar het wordt heel wat minder als het gaat regenen en ook nog eens donker gaat worden. Ach, een regenbuitje, daar kijkt een echte Hollander niet van op. Je zit toch in een autoband in het water, nat wordt je toch wel. Dan houdt het op met zachtjes regenen en begint de tropische regenbui. Nu wordt het minder leuk. Zeker als het gaat omweren. En oh wat gaat zo’n autoband langzaam in zo’n riviertje en waar is ons eindpunt? Moe en totaal verzopen komen we toch veilig op het eindpunt. ‘s Avonds volg ik natuurlijk Nederland – Zweden.
De daarop volgende bestemming is Luang Prabang en iets grotere plaats. Er lijken hier gewone mensen te wonen, die ook nog iets anders doen dan de toeristen bezig te houden. We nemen een taxi naar een waterval en natuurlijk begeeft de taxi het onderweg, hoe kan het ook anders. Een tweede taxi bestuurder helpt ons en dan even aanduwen en weer op weg. Behalve de waterval is er ook nog een grote omheind terrein met een tijger en een met 3 beren.
Als we lunchen, horen we dat we bij de beren kunnen. He, wat bedoel je bij de beren? Ja, je mag bij de beren. Oké, na het dansen met slangen; badderen met olifanten; slapen met buffels, kippen en geiten; zwemmen met haaien is het tijd voor iets nieuws: worstelen met beren! Ja, dat krijg je als je vernoemd bent naar de wereld beroemde dieren liefhebber Franciscus van Assisi. De beren zijn wel niet vlees etende beren, maar toch. Als ze rechtop staan komen ze ongeveer tot je schouder. En ze zijn voorzien van scherpe tanden en klauwen. De bewaker is er ook bij met zijn bamboe stokje, voor de veiligheid…… Ik sta met beer nummer 1 te kletsen, krijgt een ander beer mijn waterfles in de gaten. (Ik heb een plastic fles in een soort draagriem om mijn nek hangen) De beer neemt een omweg en valt van achter aan. Althans mijn waterfles. Hij zet zijn twee klauwen om de fles heel en begint te trekken. Helaas zit die fles om mijn nek dus het wordt worstelen. Ik bevrijd mijn fles, maar dat heeft geen effect. Hij probeert het nog een keer. En ga zo maar door. Ik kom op het lumineuze idee dat de beer misschien wel dorst heeft. Wel raar want de beek is 3 meter verder op, maar toch, je moet wat proberen om van zo’n beer af te komen. En ja hoor de beer drinkt het water uit de fles. Alleen nu heb ik het probleem groter gemaakt, want nu is beer nummer 1 jaloers. Hij wil ook drinken. Beer nr. 2 was zo vriendelijk om te drinken zonder de fles te pakken, maar nr. 1 wel het zelf doen, twee klauwen om de fles en trekken maar. Dit schiet niet echt op. Ik geef het maar op en ga uit de kooi.
Beren te drinken geven, helaas was de fotograaf wat bang, vandaar de bibberige foto.
En natuurlijk moet ook ik de voetbalwedstrijd Nederland – Portugal kijken en dat was om te huilen. Alleen hier gaat het er wat anders aan toe. Geen haat en nijd naar onze bondscoach. Geen geschreeuw en doodsbedreigingen. Nee, zodra het eindsignaal gefloten is, feliciteren we de Portugese dame die naast ons zit. Iedereen gaat naar bed (4 uur in de ochtend) en iedereen is stiekem blij dat we niet nog een wedstrijd om een onmogelijke tijd hoeven te bekijken.
Om Laos uit te komen moet je een stukje met de boot. 2 dagen om precies te zijn. Elke dag 9 tot 11 uur door de ongerepte natuur en slapen in een klein dorpje. De tocht is op zich mooi, alleen wat eentonig. En de luxe zitplaat die je hebt, is een houten bankje met een rechte leuning. Na 1 uur daar op zitten is het al wat oncomfortabel, laat staan na 11 uur. En dan de volgende dag weer…….. De boot is een longtail boot, lang en smal dus. Ze vervoeren van alles op die boot zo ook bv motors. En aangekomen bij een “aanlegplaats” wordt de motor met vereende krachten van de boot getild. Het lukt ook nog. De grens met Thailand is de rivier en op zondag moet je extra betalen om de grens over te gaan. Het is namelijk overwerken voor de beambte. Kosten 1 halve euro.
Tijd voor wat nieuws, een nieuwe wereld. Ooit gehoord van Toprope? Leadclimbing? Multi Pitch? Nee, nou ik ook niet. Wat is het geval. Ik had het plan om heel snel door Thailand te reizen, d.w.z. in 1 week van noord naar zuid. Ik heb er al 5 weken in door gebracht en wil verder naar Maleisië. Ik kom aan in Chiang Mai (Noord Thailand) en ga in een guest house opzoek naar iemand die ik in Laos ontmoet had. Wat schets mijn verbazing als ik daar Fanette aantref een Franse die ik in Myanmar ontmoet heb en ook nog een keer in Vietnam. Het werd dus gezellig en zij wilde een klim cursus doen. Je weet wel met je bloten handen een berg bedwingen. Dat lijkt me wel leuk, het stond op mijn “To Do” lijstje. Met dank aan mijn vrienden en broers die mijn vrijgezelle dag hadden georganiseerd. (Het was een gehele sportdag met onder andere klimmen in Antwerpen in een hal.) Hier doen ze het echte werk, klimmen buiten tegen een berg met de naam “Crazy Horse” Het ergste doet vermoeden.
Vol goede moed
We zijn met 3 beginners en 2 instructeurs. Het gaat allemaal over veiligheid. Er zijn routes uitgezet op de berg. Dat wil zeggen dat ze bouten in de berg hebben bevestigd, waaraan je je touw kunt bevestigen. De verschillende routes zijn van “eenvoudig” tot niet te doen. Je klimmaat staat beneden het touw “vast te houden” zodat er niks kan gebeuren. De eerste dag is kennis maken met het klimmen en je hebt een hele foute techniek. Je doet alles op kracht en daar wordt je moe van. De instructeur (een soort spiderman/vrouw) klimt eerst omhoog en bevestigd het touw en als ie beneden is ga jij omhoog. Dit wordt Toprope klimmen genoemd. Het afdalen gebeurt door te abseilen. En de oplettende lezer weet zich nog te herinneren hoe goed ik daar in was….. Op dag twee begint het wat serieuzer te worden, dan mag je zelf als eerste omhoog en het touw bevestigen…… Brrr best wel wennen om alles zelf te doen. Zeker als je op 30 meter hoogte je touw moet los maken, door een ring halen en dan weer vast knopen, om vervolgens weer aan die knoop te gaan hangen om te abseilen. Kortom een bezigheid waar je wel je kopie bij moet houden. Je bent dan de “lead climber”.
De top!!!!!!!!
De derde dag (na een rust dag) is pas het echte werk, we krijgen een multi pitch te doen! Dat betekent je klimt omhoog, en i.p.v. naar benden te gaan, blijf je boven en je klimmaat klimt ook naar boven. Dan ga je weer verder omhoog eerst de een, dan de ander. Op die manier kan je hoger komen dan je touwtje lang is. Is wel erg opgedrongen intimiteit, want op een gegeven moment hangen we met 4 man/vrouw op een punt. Benen door elkaar, over elkaar en tegen elkaar. Iedereen stinkend van het zweet en muskieten spray. Om vanaf dit punt weer te abseilen naar onze lunch. ‘s middag is het wat freewheelen (eenvoudigere klims) en een abseiling van 55 meter in een grot. Ik begin er toch wat handigheid in te krijgen en kom veilig, zonder problemen beneden. Fanette en ik hebben er z’n lol in dat we er nog een dag aan plakken. Nu moeten we het zelf doen, alles alleen. Het is net zoiets als de eerste keer autorijden zonder instructeur. Gelukkig is de instructeur wel in de buurt, hij staat namelijk iets verder op les te geven. Er gaat echt een nieuw wereld voor me open, weer nieuwe bladen, nieuwe producten, nieuwe verhalen en nieuwe uitdagingen. Kortom weer net zo’n macho wereld als zeilen, skiën en duiken, maar dan anders. Same same but different. Alleen het was heerlijk om na al dat luie wereldreizen weer een dat luie zweet er uit te werken. Want een ding is zeker het is een heel erg vermoeiende sport.
Zo dat was het weer eens. Hopelijk is Het niet te lang geworden. Ik ga om 7 uur vanavond weer de bus is, “heerlijk” slapen tijdens een 12 uur durende nachtrit. Terug naar Bangkok. En dan later naar Maleisië en Indonesië. Zijn er nog liefhebbers die een stukje met me mee willen reizen? Of misschien Australië en NZ?
Groetjes Frank
