Ik wil je even waarschuwen voor dit mailtje. Dit is waarschijnlijk het meest saaie verhaal dat ik ooit geschreven heb! Want hier in Kupang gebeurt gewoon niks. Kupang is de havenstad van West Timor Indonesië, ongeveer 850 kilometer van Darwin. Het is niks bijzonder. Eigenlijk gezegd een beetje saai. Er wonen hier veelal dik buikige, bierzuipende, gepensioneerd, Australiërs getrouwd met een veelste mooie en jonge Indonesische. De voornaamste bezigheid is bier drinken in een van de twee pub’s. Het hoogte punt van de dag is om van L’Avalon, naar Kapang Masa te gaan om de zonsondergang te zien en daarna naar Teddy’s om nog meer bier te consumeren. Kijk niet verbaasd op als je om 8 uur aan je ontbijt zit en de persoon naast je drink net zijn 2e biertje op, flessen van 620 ml! De discussies gaan voornamelijk over…….. uhhh niks? En dat elke avond. Kortom het is een plaats waar ik me thuis voel……. Dus lees dit niet, jullie kunnen jullie tijd waarschijnlijk veel beter besteden. Maar ik wil het gewoon even van me afschrijven, dus zijn jullie de pineut.
Zondag 10-10: Ik kom om 2:00 aan in Kupang met de kakkerlak boot. Ik was me en ga slapen. Om ‘s ochtends op zoek te gaan naar info over een boot naar Australië. Ik heb geluk bij de tweede pub krijg ik een positief antwoord. De eigenaar Edwin (half Nederlands, want zowel zijn vader als moeder is half Nederlands) kent iemand en hij sms-t de kapitein. Hij krijgt een bericht je terug: “Laat hem wachten tot ik terug ben” Dus ik wacht en na een uurtje of twee vraag ik vertwijfeld wanneer de kapitein komt. “Oh dinsdag” is het laconieke antwoord. Brrrrr communicatie is niet zo eenvoudig.
Maandag 11-10: Ik ontmoet Kristiaan, een Noor, die ook op dezelfde zeilboot naar Darwin zit. Van hem hoor ik dat de kapitein naar Jakarta is om zijn visum te verlengen. Hij komt dinsdag terug. En misschien gaat er nog een passagier mee, de vriendin van de kapitein.
Dinsdag 12-10: Het goede nieuws is dat ik een boot gevonden heb naar Darwin! De kapitein heet Karl, is van oorsprong Duitser maar woont al meer dan 30 jaar in Australië. Hij is gepensioneerd en heeft een witte baard met straal blauwe ogen. Vandaar dat ik hem Kapitein Iglo noem. Helaas heeft hij geen net uniform aan, maar een zeer versleten en smerig short & T-shirt + cowboy hoed. Hij heeft zijn eigen zeilboot gebouwd en reist daar de wereld mee rond. Hij gaat van Kupang naar Dilli (Oost Timor) en vandaar naar Darwin. Als ik de kapitein op dinsdag avond ontmoet, moeten ze donderdag weg uit Indonesië want de kapiteins visa is al verlopen en die van Kris verloopt die dag. Mooi gelijk weg. Het is mogelijk om met hem mee te gaan naar Darwin. Ik blij dat het mogelijk is, weg uit het deprimerende Kupang. Om te vieren dat er een nieuw bemanningslid is moet er natuurlijk een biertje gedronken worden.
Woensdag 13-10: Ik krijg te horen dat de vriendin van de kapitein getrouwd is en 6 kinderen heeft. Ze heeft dus een affaire met de kapitein. Ze is een paar weken geleden met de kapitein op reis geweest. Ze was voornamelijk zeeziek, maar ach wat geeft dat? Ze verblijft nu bij haar moeder, die in de buurt van Jakarta woont en wil niet meer terug naar haar man. Ze wilt graag met de kapitein naar Australië. Om dat te kunnen heeft ze een paspoort nodig. Die heeft ze niet. Dus dat regelt de kapitein wel voor haar. Hij heeft een paar dagen geleden 1,2 miljoen rupees overgemaakt naar haar, want dat kost het om een paspoort in 1 dag te regelen. Vandaag hoort hij dat het geld is verdwenen?!?!?! Oeps, dat is even slikken, dan maar een bietje om het te vergeten.
Donderdag 14-10: De kapitein en Kris gaan beide naar het immigratie bureau om hun visums te regelen. Ze komen terug en hebben een bemanninglijst gemaakt en daar sta ik niet op! “Ja, ze hadden mijn naam niet.” was hun commentaar. Hoewel ik de kapitein mijn naam gegeven hebt en Kris mijn mobiele nummer. Ik heb een tijdelijk Indonesisch nummer (voor de geïnteresseerde: +6281339491095, tot en met vrijdag). Ze zijn “uitgestempeld” voor die dag. Dat wil zeggen dat ze vandaag weg moeten, het land verlaten. He, dat is vreemd, zonder mij? Maar goed ze gaan pas de volgende dag of zo weg. Even een afzakkertje nemen.
Vrijdag 15-10: Ik ga vroeg naar immigratie om een exit-stempel te halen dan kan ik ook weg. Helaas dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Om een “exit” stempel te krijgen moet ik op een bemanningslijst staan. En dat doe ik niet. Nu is de keus illegaal het land uit, een andere boot te zoeken of als nog op de bemanningslijst te komen. Terug naar de kapitein en overleggen. “Oké, we gaan zaterdag wel weer langs het immigratie bureau om het te regelen.” De kapitein krijgt van zijn vriendin te horen “You and me finished! Bye bye.” Einde verhaal. Chips liefdes verdriet, dus maar een biertje om de pijn te verzachten.
Zaterdag 16-10: Het geplande vertrek datum is zondag ochtend vroeg! De kapitein moet namelijk nog de dynamo vervangen die kapot is. Zonder dynamo geen oplader voor de accu’s en geen accu’s betekent geen elektriciteit aan boord, geen elektriciteit betekent geen navigatie en geen motor! Kortom het is een essentieel onderdeel. ‘s Ochtends vervangt hem de dynamo. Kris doet samen met Donna boodschappen op de markt, het eten voor onderweg. De reis naar Darwin zou ongeveer 5 tot 7 dagen kunnen duren. We gaan naar immigratie en nemen Donna mee. Zij woont al tig jaren in Kupang en kent de mensen van immigratie en spreekt Indonesisch, Ondanks dat de kapitein en Kris al 2 dagen illegaal in het land zijn is het “geen probleem” om een nieuwe bemanningslijst te maken. Het duurt alleen 3 uur en de beambte moppert: “We moeten de bemanningslijst veranderen omdat deze Idioot op de lijst wil.” Mij scheepsnaam is geboren. De ex-vriendin van de kapitein sms-t dat ze ziek is en in het ziekenhuis ligt. Of hij even geld over kan maken voor de doctorskosten. Ik verlaat mijn hotel om op de boot te slapen. Eerst een afscheidsbiertje pakken met hun vrienden in de bar. ‘s Nachts gaan we naar de boot. De zeilboot ligt voor de kust aan het anker, om daar te komen moet je dus een roeiboot nemen. Als Kris & ik terug gaan is de zee erg ruw en we hebben moeite om door de branding te komen. En natuurlijk het onvermijdelijke gebeurt: mijn rugzakken liggen voorin de roeiboot en een grote golf slaat over het bootje, die in een keer met water gevuld is. Mijn beide rugzakken drijfnat, chips chips, mijn kleren, mijn fotoapparatuur!!!! Gelukkig het valt mee. De rugzakken hebben het meeste water opgevangen en mijn fototoestellen doen het nog. Maar goed dat er geen bier aan boord is anders zou ik er nog een pakken van de schrik. De boot rolt op een vreselijke manier en ik moet alle zeilen bij zetten om niet zeeziek te worden.
Zondag 17-10: De kapitein heeft nog het een en ander te doen dus gaan we aan wal. Daar ontmoet hij de familie van zijn vriendin???? Dat wil zeggen haar man en de 6 kinderen???? Ze willen graag de boot zien? Huuu, wat is dit? Ze blijven een uurtje en komen dan weer aan wal. De kapitein wil nog wat anders doen en gaat weg. Ik tref hem later weer in de kroeg hij besluit om morgen vroeg weg te gaan. Als we in een van de pubs Donna tegen komen wordt ze boos. Ze heeft voor ons geregeld dat we geen problemen krijgen met immigratie. En als immigratie hoort dat we er nog zijn, kan zij problemen krijgen. Ik ontmoet Heny de lokale vrouwelijke notaris. De vriendin van de kapitein sms’t dat ze van hem houdt en dat hij morgen geld over moet maken. Rond Teddy’s hangen vlaggen van overal van de wereld. De discussies is of de vlag van de Northern Territorium van Australië op zijn kop hangt. Wat een dag, even een pilsje om tot rust te komen.
Maandag 18-10: De kapitein maakt me vroeg wakker. Of ik kan helpen de dinkie aan boord te hijsen. Natuurlijk, we gaan weg! Nadat het klusje is geklaard, start de kapitein de motor en test de dynamo. Die doet niks! Chips chips, “Had je dat niet zaterdag getest?” vraag ik vertwijfeld? “Nee, ik dacht dat ie het wel zou doen.” Wat een lapzwans….. De kapitein bouwt de dynamo uit en ik ga maar ontbijten bij Heny. De dynamo wordt door gemeten en die blijkt goed te zijn. De kapitein krijgt een sms dat zijn vriendin bij de bank staat en waarom er nog geen geld is gestort? Dat is eenvoudig: de kapitein heeft geen geld meer. Hij krijgt morgen weer zijn pensioen en hij leeft nu op de zak van Kris. Ik ga lunchen met Heny en leer echt Indonesisch te “spreken” & eten & drinken. De dynamo maar weer ingebouwd en met hetzelfde resultaat. Weer uit bouwen en geld terug vragen. Om vervolgens een andere te kopen. Maar ja, nu wel toch iets te veel werk verricht voor een dag, het is tenslotte al 2 uur in de middag. En na gedane arbeid is het tijd voor een biertje, of twee of drie of…… De NT vlag van Australië hangt buitenstebinnen!
Dinsdag 19-10: ‘s ochtends weer de nieuwe dynamo in bouwen. Met wederom geen resultaat! De kapitein probeert van alles maar geen verbetering. Hij zit met zijn handen in zijn spaarzame haren. Dan de hulp van iemand inroepen. Hij vindt een man die hem helpen kan. Ze testen de dynamo, bouwen hem uit en testen hem ergens anders. De dynamo is oké. Morgen komen de mannen de boot onderzoeken. De kapitein heeft genoeg gewerkt voor vandaag. Ik praat met John, iemand die hier uit de toon valt omdat hij Fransman is en nog niet zijn Franse charme verloren heeft & nog geen bierbuik heeft. Hij woont hier en is nu een huwelijk aan het regelen voor zijn neef van 55 jaar oud. De goede man wil graag een Indonesische vrouw hebben dus is John op zoek gegaan. De eerder pogingen waren op niks uitgelopen, maar nu heeft John beet. Hij reed op zijn brommertje rond, zag een mooie vrouw op straat lopen, heeft geïnformeerd en ze bleek 30 jaar & vrijgezel te zijn. ‘s Avonds is John bij haar langs gegaan en heeft hij gevraagd of ze met een Westerse man wilt trouwen. Dat vond ze wel een goed plan. Dus John zijn neef in Frankrijk gebeld en gesommeerd om het eerste de beste vliegtuig naar Indonesie te pakken. De man is onderweg. De vriendin van de kapitein sms’t dat of ie geld over wil maken voor de doktors kosten. Tijd voor een troost pintje. De NT vlag hangt achterstevoren, aaaaahhhh Ik word gek hier.
Woensdag 20-10: Om 11 uur krijg ik de melding dat de boot gerepareerd is en dat we spoedig kunnen vertrekken. Ik blij en de kapitein nog blijer??? Wanneer vertrekken we? Tja, hij moet eerst de boot nog schoonmaken aan de onderkant, want dan vaart ie sneller. En dan moet ie een plan maken, want als we ‘s ochtends vroeg vertrekken komen we in de nacht aan in Dilli. Dat alles doet ie morgen. Zijn liefhebbende vriendin laat weten dat ze graag met hem mee wilt naar Australië, maar dat ze daar een paspoort voor nodig heeft en dat kost geld……. Hij neemt er nog een pintje op (Bintang is en blijft gewoon Heineken.). De NT vlag is gewoon niet correct…………
Donderdag 21-10: De dag dat we vertrekken. Ik afscheidt genomen van Heny met wie ik een goede vriendschap heb opgebouwd. Nee voor diegene die meer willen weten, er is nog niks meer. Zij is gelovig en wilt geen seks voor het huwelijk en ik wil geen huwelijk voor de se… Ik bedoel: ik wil nog niet opnieuw trouwen. Dus weten we waar we staan en is er gewoon vriendschap. De kapitein gaat met me mee naar Heny. Hij heeft een foto van zijn geliefde en laat die aan Heny zien. De familie blijkt een bevriende familie te zijn van Heny En de echtgenoot denk waarschijnlijk dat zijn vrouw bij de kapitein op de boot komt te werken! Hij weet waarschijnlijk niks van de affaire! Oeps foutje bedankt. Hoe laat gaan we weg? Ja vandaag, de kapitein moet eerst nog wat doen. En dat doet ie ook: internetten en geld overmaken aan zijn vriendin om een paspoort te kopen…… En dan vertrekken we weer niet?? Ik tref ze aan in de kroeg, Aan het bier of vier of meer. God zij dank hebben ze de NT vlag aangepast. Donna is geïrriteerd en zegt tegen de kapitein: “Als je zo laks bent op aan wal, ben je ook zo laks op zee. Ik zou niet met je mee gaan, want ik zou je niet vertrouwen!” Ik word stil, want zo denk ik er ook over. Wat te doen? Het gesprek gaat zo nog een tijdje door. Tot de kapitein flauwe grappen gaat maken over mij en Heny. Dat valt bij mij in het verkeerde keelgat. Ik besluit acuut om ontslag te nemen als bemanningslid. Nu wordt de kapitein stil. Als we terug gaan naar de boot pak ik mijn spullen. Er volgt nog een discussie over de betaling. We hadden 50 Aussie dollars afgesproken per dag, alleen we zijn geen ene meter opgeschoten. Als de kapitein opgegeven moment begint te dreigen mijn spullen over boord te gooien en mij eeuwig hier te houden, beëindig ik de discussie. Ik heb een wijs besluit genomen niet met hem mee te gaan en geleerd om niet met dronken mensen te discussiëren over geld. Kris brengt me aan wal. Ik wens hun beide een behouden vaart toe.
Vrijdag 22-10: Samen met Heny ga ik naar immigratie. Ik ben namelijk al uitgestempeld voor 17-10 en ben nog steeds hier. Ze kennen me al bij immigratie en iedereen groet me daar. Hoe dit op te lossen. Heny kent de baas en die regelt het wel even. Ik moet mijn paspoort achter laten en daar voel ik niks voor. Toch maar gedaan. John weer gesproken, zijn neef en de vrouw lijken elkaar wel wat. De seks is oké en ze kan koken? Dat is samen 75% voor een goed huwelijk??? Dus er is een huwelijk op stapel gezet. Even een contract maken dat het een huwelijk is tussen 2 personen en niet 2 families. Alleen de moeder krijgt de rest van haar leven, 100 euro per maand! Het huwelijk wordt zo snel mogelijk gesloten, zodat ze mee kan naar Frankrijk???? Ben ik nou gek of ouderwets? Al zijn de Indonesische vrouwen nog zo mooi, dit begrijp ik niet. Kapitein en Kris weer in de zelfde toestand aangetroffen in een van de kroegen.
Zaterdag 23-10: Heny krijgt een telefoontje van de immigratie dat ik een brief moet hebben van de kapitein dat ik ontslag heb genomen en/of een brief van de havenmeester dat er problemen zijn met de boot. Ik heb geluk de kapitein was vanochtend in alle vroegte uitgevaren en na een paar uur terug gekeerd omdat de dynamo het weer begeven had! Ze zijn weer in de kroeg te vinden. Kris is behulpzaam en de Kapitein allerminst, maar goed hij tekent, wat Kris geschreven heeft en ik ben nu officieel van de boot. Kan de verleiding weerstaan om de kapitein een biertje aan te bieden.
Zondag 24-10: Vandaag teveel stroming & wind vanuit de verkeerde richting. Dus kapitein & Kris zijn niet vertrokken, ze zitten zich moed in te drinken.
Maandag 25-10: Om 8 uur meld ik me met de brief bij immigratie. Ze zijn behulpzaam, maar het gaat heel moeizaam. De “delay”-stempel is nergens te vinden. Ik moet eerst een kopie maken van mijn paspoort, visa en mijn in & uit stempel. Denk niet dat ze op een bureau als immigratie een kopieer machine hebben. Je moet naar buiten, 5 minuten wandelen en daar kan je tegen betaling kopietjes laten maken. Dan moet ik een vliegticket kopen naar Darwin. Dan weer wachten; er is namelijk een illegale non gesignaleerd (geen stempel in haar paspoort). Dan weer een kopie maken van mijn vliegticket (ik vlieg zaterdag 30-10). De mensen bij de kopie shop beginnen me al te kennen. Weer wachten met als enige gezelschap een muis. Zou hij/zij ook hier zijn met een paspoort probleem? Op mijn vraag krijg ik geen antwoord. De juiste stempel is gevonden! Hoera. Weer wachten overleg tussen de grote bazen, wat nu te doen. Dan is de stempel weer weg! Weer een formulier invullen in Indonesisch. Stempel oefenen op een velletje papier. Weer overleggen. Er wordt nu een heel dossier aangelegd over mij, hier gaan alle kopieën in. Ik krijg de langverwachte stempel, handtekening en nog meer krabbels. En als je denkt klaar te zijn, mag als dank weer een kopie van de nieuwe stempels maken. Ach, het houdt je jong. Na 5 uur is het eindelijk zo ver….hij wil geld hebben, 15 US dollar! Gelukkig op een van de laatste dagen toch nog corruptie, want ik krijg geen ontvangst bewijs. Ik groet hem vriendelijk en zeg tot zaterdag. Aangezien het de zelfde beambte is die me uitgeleidt naar het vliegtuig naar Darwin. Klein detail de kapitein & Kris zijn nog niet vertrokken en de beambte is een beetje verbaasd dat hij niks van hun gehoord heeft. Hij gaat ‘s avonds met ze een biertje pakken.
Hopelijk is het volgende verslag vanuit Darwin! Groetjes aan iedereen en tot mails.
