Het is weer eens tijd om weer eens wat nieuws te proberen. Iets waar ik al lange tijd over nagedacht had maar het er nog nooit van gekomen is. Vele van mijn vrienden hebben het al een keer gedaan en waren wild enthousiast. Ik besluit het om samen met Gary te doen. Hem heb ik leren kennen in NZ bij de kayak cursus en ben hem daarna nog verschillende keren tegen gekomen. We spreken af om elkaar weer in Melbourne te ontmoeten. Hij vliegt een dag eerder dan ik.
Om kwart voor vier in de ochtend gaat de wekker van mijn kamergenoot. Chips, ik heb heel de mijne niet gehooord! Te laat spring ik uit bed, schiet m’n kleren aan en ren naar beneden. Gelukkig het busje staat nog te wachten. Snel er in en op naar de luchthaven van Christchurch. Iets voor zeven ben ik in de lucht op weg naar Melbourne met m’n fiets. Kon er toch geen afscheid van nemen. Een hotel kamer heb ik al gereserveerd en het kost me weinig moeite om het te vinden. Ik check in en sta in de lift met iemand te babbelen. Of hij ook naar de formule 1 gaat? “Ja en jij” is het antwoord? “Ja ik ook maar moet nog een kaartje kopen.” “Oh,” zegt ie, “dan kan je met mij mee lopen want dat kan je in de stad.” Ok zo gezegd zo gedaan. Maar het is niet alleen een ticket office er is een heel festival aan de gang. Melbourne vier zijn 10 jarige Formule 1 grand prix jubeleum! En dat doen ze door met een van de formule 1 auto’s door de stad te scheuren. Wat een geweldig geluid komt er uit zo’n motor. Niet te geloven. Antonio kachelt door de straten ven Melbourne. Hij geeft een showtje weg door op de kruizing een aantal centimeters rubber te verbranden, door “donuts” te draaien. Dan verdwijnt ie om de bocht. Je hoort hem door de straten gieren. Hij komt terug, zonder vaart????? Wat is er aan de hand? Zijn motor is afgeslagen, te midden van het publiek komt hij tot stilstand en moet hij uitstappen. Het publiek juicht zijn longen uit hun lijf. Geweldig, de auto wordt weg geduwd. Dan komt Mark Weber te voorschijn. Helaas niet in zijn eigen BMW, maar een of andere 3 serie cabrio. De Aussies vinden het geweldig. Mark is duidelijk hun held! Het lukt de heren technici om Antonio’s bolide weer aan de praat te krijgen en hij komt weer uit voor een paar rondjes door Melbourne. En tot grote paniek van de organisatie, rijdt hij het rondje tegen de klok in! Oeps dat was niet volgens het boekje.
Melbourne staat in het teken van Formule 1 en ik dacht dat het misschien wel leuk zou zijn om een een Fomule 1 wedstrijd te aanschouwen. Nog nooit gedaan dus is het wat nieuws. Melbourne is een straten circuit en er zijn heel veel team veranderingen geweest dus is een uitstekende keus om met F1 in aanraking te komen! En als extra bonus, rijdt er weer een Nederlander mee. Christijan Albers. Jawel bij het beste team van alle: Minardi de bezemwagens. Schitterend ook nog iemand om aan te moedigen.
Christijan Albers rijdt bij het beste team van alle: Minardi de bezemwagens
Ik tref Gary bij zijn hotel en samen gaan we naar het circuit. De ingangs controle is erg vreemd, de tassen worden gecontroleerd en er moet van alles weg gegooid worden! Van water tot flessen fris drank? Waarom is onbekend. En het gebeurt ook niet consequent, want ondanks dat ik een anderhalve liter waterfles om mijn nek heb hangen, wordt ik gewoon doorgelaten? Waarom is deze controle? Is Bernie E. nog niet rijk genoeg en wil ie nog meer geld verdienen door drank te verkopen? Het is mij onbekend en het schept nogal wat onrust onder de bezoekers. Het is niet de bedoeling dat je alcohol mee naar binnen neemt. Oke, alleen ze schenken al om 9 uur bier in alle bierstands? Rare jongens die Aussies.
Gary bij de ingang.
De toegang van de eerste dag is gratis, ivm het 10 jarig bestaan. We worden de hele dag vermaakt trainigen/qualificaties van de super V8 (is Holdens tegen Ford’s) Iets wat hier erg leeft, zeg maar zoiets als Opel tegen Volkswagen in Nederland, is het hiet Holden tegen Ford. Holden is niks anders dan Opel onder een andere naam. Je ziet regelmatig auto’s rondrijden met daarop een sticker van manneke pis die over het logo van bv Ford watert. Verder een celeberty race, Porche 911 carrea GT nog wat, en de Utes. De sportive pickup’s. Kortom genoeg lawaai om niet op mijn stoel in slaap te vallen.
Hard werken in de pits.
De eerste test dag valt in het water voor Minardi. Doordat de auto niet aan de spec’s van 2005 voldoet mogen ze niet rijden. Daar zit je dan als Hollandse fan. Niemand om aan te moedigen. Paul S. probeert de andere teams zover te krijgen, dat hij discompensatie krijgt om toch als klein team mee te kunnen rijden. Hij is niet in staat om op zo korte termijn aan het nieuwe regelement te voldoen. We wachten vol spanning af. En uiteindelijk is het hoge woord eruit. Het regelement is duidelijk, voldoet niet aan de spec’s dan niet racen! Teleurgesteld ga ik naar huis.
De volgende dag staat ons een verrassing te wachten! Paul S. kan toch toveren en heeft uit zijn hoge hoed als nog een regelementaire 2005 auto te voorschijn gehaald. Simsalabim. Hoe bestaat het. Wat maakt het ook uit Christijan is niet heel dat eind voor niks hier heen gevlogen. En ik heb weer iemand om aan te moedigen.
Je hebt eigenlijk twee soorten toeschouwers: de rooie rakkers en de niet rooie rakkers. Of terwijl degene die voor Michael Schumacher & Ferrari zijn en degene die hopen dat iemand anders wint en het maakt niet uit wie dat is. De rooie rakkers zijn meestal heel eenvoudig te herkennen: Ze hebben iets van rood aan, dat voor veelste veel geld gekocht is in een van de supershops van Bernie. Of hun hele gezicht is geschildeerd met een stijgerend paard of zoiets. En de niet rooie rakkers. Zij zijn in alle andere kleuren.
Op de tribune waar ik zit, ben ik een van de weinige die Minardi en met name Christijan Albers aanmoedig. In het begin kijken ze erg meewarig naar me als ik voor ze juich. Maar na een tijdje lukt het me om de buren zo ver te krijgen om mee te juichen als Christijan voorbij komt. In ruil daarvoor moet ik mee brullen als Kimi passeert en voor Fishicella, maar wat geeft dat. Ik vind het best zolang het maar niet voor Ferrari is. Begrijp me goed ik heb niks tegen Ferrari en Michael, alleen ze zijn gewoon te goed. En daardoor wordt de hele wedstrijd gewoon veelste saai. Na de eerste dag is het rode aanhang ongewenst uitgebreidt. Honderde mensen zijn rood verbrand door de brandende zon.
Voor een echt verslag van het geheel moet je maar ergens anders wezen. Ik zal even in het kort weergeven hoe het gegaan is. Dag 1 was bloed mooi weer met een brandende zon. Dag twee was droog met zo hier en daar een wolkje waardoor het geheel wat aangenamer was. En dag drie met de eerste qualificatie was takke weer. Dan weer droog met zon, dan weer windkracht honderd, met horizontale regen. Paraplu’s waaien weg en er is zelf hagel voorbij gekomen. Christijan heeft de eer om als eerste te mogen starten met zijn vliegende ronden. De baan is nat en het regent niet meer. Hij gaat goed en zet de snelste tijd neer. Zijn team maat Patrick kan niet aan hem tippen. En dan langzaam maar zeker wordt elke ronde de baan droger en de tijd korter. Iedere nieuwe coureur verbetert de tijd met 3 a 4 seconden. Mijn buurman (Kimi-fan) en ik vrezen het ergste voor als Michael aan de start verschijnt. Dus besluiten we maar om een regen dans te gaan doen. Wat schetst onze verbasing als het ook nog werkt. Als Felipe Massa op de baan is barst de hemel open en komt het met bakken uit de hemel. De arme Felipe weet niet meer wat de voorkant of achterkant van zijn auto is, zo weinig kan hij nog zien. Maar business is business in de F1, dus gaat het tijdschema gewoon door. Michael volgt op intermediates, die eigenlijk weinig kunnen aanrichten tegen de hoeveelheid water dat neer slaat. Michael doet het nog aardig, hij weet het te preseteren om Felipe in te halen die ook nog bezig is zijn glijdende ipv vliegende ronde af te maken. En tot groot plezier van de ene helfst van het publiek komt Michael ver achter alle ander binnen. He Christijan, dat is nog een een debut, voor Michael geeindigd in de qualificaties, zeker nog nooit van gedroomd! De buien houden op nadat Rubens zijn ronde doet, waardoor de baan weer droger worden en de tijden weer korter worden. Kortom na de eerste test staat het hele veld op zijn kop en weten we nog niet hoe de kaarten er voor staan. De rooie rakkers zijn wel een beetje stil geworden.
Zondag, nog een qualificaties en Bernie en Co hebben in hun oneindige wijsheid bedacht dat ze de qualificaties moesten aanpassen ten opzichte van vorig jaar. De eerste qualificaties wordt opgeteld bij de tweede en degene die de kortste tijd heeft start vooraan. Het eerste slachtoffer van het nieuwe regelement is jawel Michael. Door de pech met de regen heeft ie geen kans meer om een goede tijd neer te zetten. Zeg maar dag met je handje. Helaas voor Christijan heeft hij een technisch probleem waardoor hij te laat uit de pitsbox komt en geen tijd kan neer zetten. Hij eindigt achter zijn team genoot en net voor de pechvogels.
Over de race zal ik maar niet te veel vertellen, lees de officiele verslagen maar. Alleen toen Michael in aanraking kwam met de BMW-Williams werd er omgeroepen dat het Mark was. Het publiek kreeg een hart verzakking. Hun Mark. Ook al zijn ze nog zo’n Ferrari fan, Mark is een Aussie en ze willen hem toch ook zien winnen. Alleen wat schetst mijn verbasing als ik enkele seconden laten Mark voorbij zie komen in zijn BMW? Gelukkig de regie had een foutje gemaakt, het was Nick Heidfeld die tegen Michael was aangereden.
Vlak voor het einde komt er ineens een waarschuwing in beeld! (Je hebt een groot scherm voor je zodat je de wedstrijd kan volgen en niet alleen de paar auto’s voorbij ziet flitsen.) Je mag niet de baan op rennen voordat de safty car met groene zwaailicht voorbij gekomen is. He? De menigte joelt, we willen de wedstrijd zien. Niet dit geouwe hoer. Alleen als Fishicella finished, weet ik waarom ze het omriepen, de mensenmassa stort zich masaal op de hekken om maar op de baan te komen. Ze verdringen elkaar om maar als eerste te zijn. En ik denk nog heel naief, ze willen de podium ceremonie zien, maar nee ze zijn op jacht naar……. De reclame borden! Ze nemen alles mee wat los en vast zit????? Ik kan het nog begrijpen dat je een bord mee wilt nemen van je favorite team Minadri. Maar wat moet je in hemelsnaam met een reclame bord van “Deutsche Bank”. Er zijn mensen die op pad gaan met 15 tot 20 reclame borden. Een stel mensen hebben een goede bestemming gevonden voor de borden: ze binden er een aantal op elkaar zodat ze wat steviger zijn. En die gebruiken ze dan als een slee om de trappen af van de tribune af te rodelen, tot grote hilariteit van de overige achterblijvers. Natuurlijk komt de politie het spelletje verstoren, maar de Aussie zijn niet gek en houden even op en zodra de politie verdwenen is gaan ze hun gang weer.
Zodra de meute van het circuit verdwenen is, gaan Garry en ik het circuit op en lopen lang de pitstraat. Daar zijn de teams bezig om de garages op te ruimen. De mindere goden zoals Patrick Friesacher en Karthikeyan zijn nog aanwezig en de meute vraagt om een handtekening. Om eerlijk te zijn moet ik bekennen dat ik de meeste rijders niet herken, gelukkig kent Gary er meer dan ik.
We volgens onze weg over het circuit en staan verbaasd hoe snel alles verlaten is? Iedereen is weg. Gelukkig komen we bij een feesttent waar een aantal dames de gemoederen aardig weten op te zwepen. Het voornamelijk mannelijk publiek geniet en absoluut niet met mate. En wederom komt de politie het feestje verstoren. Het is tijd om te sluiten. De dames worden afgevoerd en de mannen druipen teleurgesteld af, en zullen in ieder geval mooie dromen hebben die nacht.
Gary en ik hobbelen weer verder en komen bij de uitgang van de pitstraat cq persbox en daar staan een aantal hardcore fans. Ze wachten op dat hun favoriete coureurs te voorschijn komt. De slimme jongens als Michael en Rubens rijden weg in een auto zodat ze de fans niet hoeven te zien. Terwijl David Coulthard te druk aan de telefoon hangt om tijd te hebben voor zijn fans. Mister Montoya loopt gewoon langs de fans, onder luid boe geroep en gescheld van de fans. Gelukkig zijn er nog genoeg jongens die wel beseffen dat fans belangrijk zijn en nemen wel de tijd voor hun. Dat zijn de Renault jongen en Karthikeyan en natuurlijk Christijan Albers. Ik wens hem meer succes bij de volgende race.
Christijan Albers deelt handtekeningen uit
Gary en ik besluiten om maar terug te gaan naar de stad. Het circuit is nu bijna geheel verlaten en nergens is nog het een en ander te beleven. We lopen wat rond en zijn op weg naar Anya, een backpackster die als hostes werk voor een van de clubs, feesttenten waar veel bier te krijgen is. Daar is een afterparty aan de gang en ze moet daar werken. We komen om afscheidt te nemen, zien haar staan en zwaaien. We wachten tot ze naar ons toe komt. Voordat ze bij ons is worden we van achter aangevallen door een Aussie. Of we toegang hebben tot het feestje? “Nee dat hebben we niet” zeggen we nog. “Oh ga maar met mij mee” zegt de jonge dame en voor we het weten hebben we beide een pas om ons nek hangen die ons toegang geeft tot de afterparty. Ik ben opeens Peter een medicus! Hoop maar dat er vanavond niemand ziek wordt! Het is de party voor de mensen die zich vrijwillig hebben ingezet om het formule 1 circuit te organiseren, zoals medische staf, baan officieels, etc. Ze mogen 2 vrienden mee nemen naar het feest en wij zijn op eens vrienden van hun. Zeker Gary is in de zevende hemel: het eten en drinken is gratis! Bier dus ook! Hij leeft zich uit. Hij had een echte Hollander kunnen zijn, bier kost 5 dollar, toen hij het kocht op het circuit en nu voor niks. Drinken dus! Hij wordt helaas gesnapt als ie wat bierblikjes mee wilt nemen voor onderweg en de baas verbiedt zijn personeel om Gary nog bier te geven. Maar Gary zou Gary niet zijn als ie daar wat op weet te vinden en bindt zijn haar in een staart en trekt zijn jacket uit, gevolg hij krijgt weer bier. Ik heb inmiddels mijn medische pas afgegeven aan mijn gastvrouw en loop dus zonder pas rond te struimen. En dat mag natuurlijk niet! Een nogal potige bewaker komt op me af en vraagt waar mijn pas is!!!! Oeps die heeft mijn gastvrouw? En waar is ze? Voor ik het weet ben ik uit het feestje gegooid en sta ik buiten! De bewaker was iets te vierkant om mee te discuseren. Door de struiken heen weet ik mijn nieuwe vrienden te waarschuwen en krijg ik weer een andere pas. Zodoende kom ik weer binnen.
Tot zover het verhaal van de formule 1. De volgende dag ben ik gelijk naar Sydney gegaan en daar ben ik nu. En daar verblijf ik ook een tijdje. Even wat rust, er valt hier weinig te beleven. Ga zo nu en dan klimmen met Jessica, die ik heb leren kennen in Thailand, Ton Sai en moet zeggen dat mijn klim prestaties er op vooruit gaan. Mijn spierpijn ook trouwens.
Op een goede dag liep ik weer door de stad en wie kwam ik tegen? Jawel Jesus, met z’n kruis! Hij liep daar te zwoegen, terwijl een aantal Romeinse soldaten hem aan het uitschelden waren! En ze werden gevolgd door een groot aantal huilende dames.
Jesus in Melbourne
Wat was het geval, het is natuurlijk pasen en ze voerde een toneelstuk op over de laatste uren van Jesus leven. Het toneelstuk begon op straat, bij de veroordeling van Christus en zijn kruistocht ging naar het theater, waar de rest van het toneelstuk werd opgevoerd. Dat is nog eens een manier om je theater vol te krijgen.
Het toneelstuk was mooi gedaan en met veel zang en dans. Na het toneelstuk was het tijd voor koffie en een babbeltje om daarna de film “The Passion of the Christ” te zien. (voor de geinteresseerde www.thepassionofthechrist.nl). Een film over wederom de laatste uren van Jesus. Erg realistisch in beeld gebracht, maar zo bloederig, dat het af en toe ongeloofwaardig wordt.Kortom geen prettige film om naar te kijken. Gelukkig is het snel voorbij.
Zo dat was het weer voor deze keer, hoop dat jullie niet te veel geshopt hebben bij alle passshows?
Groetjes en tot de volgende keer!
