Jullie zullen wel denken, zo hoor ik niks van Frank en zo krijg ik drie e-mails in 1 weekend. Tja, het liep nou eenmaal zo. Dit is weer een gewoon reisverslag en hierna hebben jullie weer een even rust .
Ik was in Bangkok gebleven eind april. Na een paar dagen ben ik naar Koh Chang gegaan een klein eiland en daar heb ik Claudia weer gezien. We hebben daar een hutje op de heide, uh op het strand genomen en dat was heerlijk romantisch. ‘s Ochtend wakker worden, hup zwembroek aan en de zee in. Daarna op het strand ontbijten. ‘s middags lunch op je blote voeten in het zand en ‘s avonds weer eten in een restaurant op het strand. En dat zo elke dag. Tja, het leven van een backpacker is zwaar. We hebben een keer een fout gemaakt: we hebben een olie massage genomen rond zonsondergang en natuurlijk op het strand. Wel nu gaat olie niet zo goed samen met zand……. En rond zonsondergang worden de muggen actief…… Gevolg een minder prettige massage.
Zonsondergang
Ons uitzicht vanuit ons huisje
Na een paar dagen moest ik naar Bangkok om mijn moeder en broer te ontvangen. Dus met de boot en mini bus naar Bangkok. Zit ik in de bus en staan we stil bij een verkeerslicht, stop er een pick-up auto naast ons. Die begint met onze bestuurder te babbelen. We begrijpen dat er iets van onze auto is gevallen. Onze bestuurder stapt uit de auto en loopt naar de pick-up toe en pakt vervolgens iets uit de laadbak……………. Chips, dat is mijn rugzak!!! De bestuurder bevestigt hem weer op het dak zonder ook maar iets van een excuus te zeggen. In Bangkok aangekomen zie ik pas hoe mijn rugzak er aan toe is. Hij is er niet op gemaakt om met 80 kilometer per uur over het wegdek te racen. De regenhoes zit vol gaten en ook het draagsysteem heeft enige beschadiging op gelopen. De bestuurder zegt niks en scheurt zo snel mogelijk weg. En dat terwijl ik de rugzak zelf op het dak bevestigd had, maar dat was niet goed volgens de bestuurder en hij heeft hem los gemaakt en verplaatst. Ei!.
Moeder had een hotel geboekt en daar ging ik maar op zoek naar, althans de rickshaw driver. En wat voor een hotel, het was weer een niet backpack hotel nu met zwembad. De volgende dag vroeg op en naar het vliegveld. De rest van het verhaal hebben jullie kunnen lezen in het verslag van Maarten. Ik heb er eigenlijk weinig aan toe te voegen, behalve dit ik het erg leuk vond om zo met hun 2 te reizen en hun weer onder andere omstandigheden mee te maken. En tja wat moet ik er van zeggen dat we de bus uit zijn gegooid. Ik heb de Thaien nou niet als een vriendelijk volk ervaren, of zoals ze zelf zeggen: “The land with the smile.” De glimlach klopt wel alleen ze zetten je glimlachend de bus uit of lichten je glimlachen op etc. Misschien komt het doordat ik net uit Myanmar kom en dat de mensen daar veel vriendelijker zijn. Ik ben gewoon teveel verwend.
Na dat mijn moeder en broer vertrokken zijn van Phuket, ben ik met Claudia naar Koh Tao gegaan. We willen onze zwemdiploma’s gaan halen, maar dan voor onderwater of terwijl een duikcursus, voor de kenners de Padi Open Water cursus. Ik ga bij een duikschool waar Sacha werkt. Hem (ja het is een hij) heb ik ontmoet in Iran & Pakistan en hij verblijft al een half jaar op Koh Tao als Dive master. Even bij kletsen. De eerste dag van de cursus gaan we gelijk naar het zwembad. Duikerspak aan, fles op de rug en hup het water in. En dan maar zien te ademen. Het is wennen, maar eigenlijk kinderlijk eenvoudig. Je zit op je knieën net onder water en als er iets niet goed gaat, ga je gewoon staan. En heb je weer de normale lucht. Je moet allerlei oefeningen doen, zoals het uit je mond nemen van het mondstuk, het loslaten en dan blindelings zoeken en weer in je mond doen. Duikbril vol water laten lopen en weer lucht in blazen. ‘s Middags krijgen we theorie over duiken. De volgende ochtend eerst theorie en ‘s middags gaan we al naar de zee. We moeten op een boot, alleen die ligt achter 3 andere boten. Je moet dus van boot naar boot klimmen om bij je boot te komen. En natuurlijk hebben ze geen planken tussen de boten gelegd. Dus wat gebeurt er voor mijn neus. Iemand stapt van de ene boot naar de andere en valt achterover tussen de twee boten in. Gelukkig heeft ie niks en wordt weer boven water gehaald. We zijn extra voorzichtig met overstappen. We gaan naar ondiep water dicht bij het strand en we doen eigenlijk dezelfde oefening als in het zwembad.
Ikke
Claudia
De volgende dag is het zover……..We gaan het “echte” water in en naar een diepte van 18 meter…… Wat een wereld, wat is het anders en wat wordt je rustig van het onderwater zijn. Het is gewoon niet te beschrijven als je het vergelijkt met de wereld boven water. Veel vissen blijven op afstand en sommige komen heel dicht bij. Er is er zelfs een die je mag aaien….. Het duiken zelf valt wel mee, het is meer de angst die je hebt, dan dat het zo moeilijk is. Het moeilijkste is dat je je oren moet klaren omdat er druk op komt. We zien van allerlei soorten vissen, maar geen haaien of moryl. En het koraal is echt prachtig, er groeien plantjes op en als je het water in hun buurt beweegt verdwijnen de plantjes in een flits. En na een tijdje komen ze weer boven. Kortom van alles te beleven. De laatste dag gaat er een cameravrouw mee en ze legt vast hoe wij ons gedragen. Ik heb de DVD gekocht dus tzt kunnen jullie controleren of ik de waarheid spreek. Ik moest wel lachen, je hebt een buddy, iemand met wie je samen zwemt en als er iets mis is met de apparatuur, is hij/zij de persoon die je moet helpen. Nou is Claudia mijn buddy en zij hield tijdens de duik mijn hand vast. Komt ze er na de 3de duik achter dat dat helemaal niet hoeft. Alle buddy’s zwemmen gewoon los. Of was ze gewoon een beetje onzeker onder water?
Claudia en ik besluiten om te gaan snorkelen. We lenen een masker met blaaspijpje en een paar zwemvliezen en gaan de zee in bij onze hut. Ze zeggen dat er haaien zijn rond zonsondergang. Ja, ja dat geloven wij. We betalen voor een dure duikcursus en zien geen haai, we gaan goedkoop snorkelen en ….we zien ze. In de verte een klein haaitje net boven het koraal. We gaan achter hem/haar aan, maar helaas is ie sneller dan wij. En zo zien we er nog een stuk of 6 kleine. En net als we op ons gemak eens denken om terug te gaan…….. Klinkt de muziek …. En opeens rechts van ons …. een grote haai, heel dichtbij……. en hij grijnst…… Groot is ongeveer zo groot als een mens…. Dichtbij is ongeveer 3 a 4 meter! Claudia schrikt zich een hoedje en springt achter op mijn rug, net als iemand die bang is voor een muis op een stoel springt. Ze duwt mij tussen haar en de haai. Chips moet ik hier de held uit gaan hangen……? De haai zwemt op z’n gemak een rondje om ons heen en bekijkt ons. Vervolgens zwemt hij nog een rondje om ons heen. En als dat nog niet genoeg is komt zijn/haar vriendje er ook nog bij en die zwemt ook om ons heen maar dan anders om…… En ik geloof dat Claudia haar maande…, iets wat je nooit mag zeggen van vrouwen. En ik weet dat haaien erg goed zijn in bloed ruiken…. En dat ze daar hongerig van worden. Nu weet ik dat het black tip haaien zijn en dat ze geen mensen aanvallen, maar weten zij dat ook????? Ja, gelukkig wel, na ons een poosje geobserveerd te hebben, gaan ze beide weg. We besluiten maar om terug te gaan naar onze hut. Even bij komen van de schrik.
Het was weer eens tijd voor een massage. Geleerd van onze fouten van de vorige keer, gaan we naar een luxe huis. Ik neem nu de beroemde Thaise massage. Ik moet een mooie jonge Thaise schoonheid volgen en ik verheug me al. En zij stelt me voor aan mij masseuse, een oud, erg mager, tandeloos Thais vrouwtje. Thaise massage is, hoe zal ik het zeggen, anders. Ik ben op gegeven moment erg blij dat ze erg tenger is want ze loopt gewoon over me heen, erg goed dat ze geen overgewicht heeft. Maar even later plant ze haar knokkelige armen in mijn lichaam en druk met volle kracht haar elleboog in mij. Had ik nu maar iemand met een zacht Rubens figuur! Ze draait, kneedt, knakt en mishandelt mijn hele lichaam. En dat terwijl ze geen Engels spreekt, het enige wat ze zegt is: “Thai boxing”. Ja, ik heb het gevoel dat ze dat met me doet en dat ze wereldkampioen is geweest…… Wat doet ze zoal? Op een gegeven moment zit ik, pakt ze mijn armen boven mijn hoofd, zet haar knieën in mijn rug en trekt mij achterover. Met als resultaat ik lig als een soort boog over haar heen. Handen op de grond en voeten ook, terwijl zij onder mijn rug ligt met haar knieën opgetrokken. Niet echt comfortabel….. Zo is eigenlijk de hele massage. Ach weer een ervaring.
Het haaiavontuur weerhoudt mij niet om ook de vervolg cursus te gaan doen, weer voor de kenners Padi Advanced Open Water. Claudia heeft geen tijd meer en verlaat me weer om naar Australië te gaan. De cursus houdt in dat je 5 duiken maakt en dat je nieuwe dingen leert, zoals bv een nacht duik in het donker, een diepe duik, tot 30 meter en leren navigeren onder water. Dat wil zeggen dat de instructeur ons halverwege verlaat en zegt zoek het maar uit. Dat valt tegen. Je hebt echt moeite met oriënteren, maar dat moet je ook leren. Op een van de duiken zien we de trigger-vis, dit is een van de weinig territorium vissen. Ze hebben een eigen gebied en daar waken ze over hun eieren. Ze zijn berucht omdat ze aanvallen. Nu zijn ze niet dodelijk, maar ze hebben 4 scherpe tandjes en hebben en erg harde kop, dus vaak zwemmen ze gewoon tegen je aan en dat is alsof je een mokerslag krijgt. Onze instructeur schrikt van de grote trigger vis, maar loodst ons veilig van hem vandaan.
De duik wereld is echt weer een wereld apart, maar ook hetzelfde of zoals ze in India zeggen: “Samen samen buut different” Je hebt echt de macho’s opzoek naar…nee niet de vissen ze willen wat anders vangen nl de vrouwen. Je hebt de dure tijdschriften en de onderlinge strijdt over wie de beste apparatuur heeft etc. Net als de ski wereld of de zeil of….de gewone wereld. Maar ach het duiken zelf is prachtig.
De reizigers wereld is soms wel erg klein, zit ik hier te internetten, staat er opeens iemand naast me die ik in Myanmar ontmoet. Ben ik met haar uit eten, komt er weer iemand binnen lopen, die ik tijdens het duiken ontmoet heb. En dat in een miljoenen stad als Bangkok.
Dat was het weer voor vandaag. Ik hoop dat jullie in NL ook z’n bewogen tijd achter de rug hebben, laat het me even weten. Ik ga komende week naar Cambodja, Vietnam en Laos.
Misschien zo nu en dan wat minder internet, dus het kan zijn dat jullie wat minder van me horen.
Groetjes Frank