Hoi vrienden & familie,
Het is weer eens tijd voor wat serieuze zaken. Niet alleen maar plezier tijdens de reis. Tijd voor een bezoek aan een project van Plan in Nepal. In eerste instantie zou ik een bezoek brengen aan Madhi, het sponsor kind van Danielle mijn contactpersoon van Plan Nederland. Maar Madhi woont in het zuiden van Nepal tegen de Indiase grens aan. Dat gebied staat nu als onveilig te boek, in verband met de problemen tussen de Maoïsten en het regeringsleger. Dus Plan Nepal durfde het niet aan om mij naar dat gebied te brengen. De Maoïsten zien elke westerling aan voor een Amerikaan en die mogen ze niet. Plan Nepal heeft in het verleden 3 projecten moeten stop zetten, nadat een kantoor van hun overvallen was en 1 medewerker gedood. Helaas maar waar. Plan helpt de lokale bevolking en dan gebeurt er dat.
Enfin, we komen tot een oplossing en ik ga naar een gebied dat door het regeringsleger gecontroleerd wordt en dat veiliger is. Ik zal jullie de bus ervaring besparen maar na ongeveer 9 uur reizen, kom ik in mijn hotel aan. Het lokale kantoor van Plan Nepal heeft al gebeld of ik al gearriveerd was. En voor ik wel ik mijn kamer ben, komt een medewerker me ophalen. Ik heb me voorgenomen om bij dit bezoek me meer te richten op de correspondentie tussen sponsor ouders en het sponsor kind. Nou ik val gelijk met neus in de boter. Ik kom op het kantoor aan en denk wat is het een puinhoop hier. Wat blijkt het geval, ze hebben net een nieuwe lading correspondentie ontvangen van de sponsoren en zijn die aan het verwerken. Er staan drie grote dozen vol met brieven & presentjes uit allerlei landen. De medewerker laat me zien hoe ze hier te werk gaan. En dat verbaast me hoe goed dat is geregeld. Alle correspondentie tussen kind en sponsors wordt geregistreerd in de computer. Als er geschenken bij zitten wordt genoteerd wat er in zit en dat wordt later in de reactie brief van het kind ook nog eens bevestigd dat het ontvangen is. Daar wordt op toegezien, zodat de sponsor ouders weten dat de presentjes ontvangen zijn. Als hij me laat zien hoe het werkt, pakt hij een willekeurige brief van een sponsor uit Nederland met de naam van Klaveren!? Wat een toeval, ik stel me namelijk altijd voor als “Frank from Holland” omdat mijn achternaam veel te ingewikkeld is. Ik heb niet kunnen achterhalen of het familie is.
Na dit gedeelte van de correspondentie komt de volgende aan bod: de jaarlijkse verslagen hoe het met de familie gaat. Daar werd over geklaagd omdat de rapporten veelal het zelfde zijn. Maar stel je eens voor. Je hebt je als organisatie ten doel gesteld om de situatie van het kind te verbeteren en te zorgen voor een contact tussen sponsoren en kind. Op die manier de betrokkenheid vergroot & wederzijds begrip gekweekt. Nu hebben ze in deze regio z’n 22.000 kinderen. Hoe zou jij de correspondentie opzetten zonder dat dit veel te veel tijd in beslag gaat nemen? Als medewerkers van elk kind een uitgebreid report moet schrijven in de vorm van een brief in de lokale taal. Die moet vertaald worden naar het Engels en dan nog een keer naar de taal van de sponsors, zoals Spaans, Nederlands, Zweeds etc. Kortom dit betekent ongelofelijk veel werk en dus medewerkers. Het zou een te grote overhead betekenen en te kosten gaan van de andere doelstelling: het verbeteren van de leef situatie van het kind. Dus komt de computer hier te hulp. Plan heeft een vragenformulier ontwikkeld, daarin zijn alle belangrijke zaken zoals onderwijs, gezondheid, leef situatie etc in opgenomen. De lijst is in de lokale taal. Een medewerker gaat met de lijst naar het dorp en vult met de familie, per kind de lijst in en maakt de bekende foto. De lijst wordt later ingevoerd in de computer en die genereert daarvan een brief in het Engels. De gegevens worden dan naar het sponsor land gestuurd en daar wordt automatisch een tweede brief geproduceerd in de gewenste taal. Dit is een goede oplossing: ja de brief is standaard maar de informatie die er in staat is correct. Toch leuk dat automatiseren, sorry ben toch een beetje vakidioot. Na dit alles gezien te hebben ga ik terug naar mijn hotel.
De volgende dag wordt ik om 9 uur opgehaald, voor het veld bezoek. Ik ga weer langs het kantoor en maak met veel medewerkers kennis. De ochtend ga ik met Dilip mee naar een aantal dorpen. Het eerste is een dorp waar de huizen neergezet zijn door Unicef. Na een overstroming waren de huizen verwoest en nu wonen ze in eenvoudige stenen huizen. De school is door Plan gesponsord en die gaan we natuurlijk bekijken. Het is een eenvoudig gebouw en net zoals je van foto’s kent. Veel kinderen kijken verbaasd als ze een blanke zien, waarschijnlijk komen hier weinig toeristen. Ik maak kennis met het schoolhoofd en een aantal onderwijzeressen. Op mijn vraag of er sponsor kinderen zijn, wordt er Sambhu, een jongen, uit de klas gehaald. Verlegen weet hij zich voor te stellen in het Engels. Ik stel me voor en leg met behulp van een wereldkaart uit dat ik uit Holland kom. Heeft hij al een brief ontvangen van zijn sponsor ouder? Ja, ik moet mee komen naar zijn huis. We gaan het dorp in en komen bij z’n huis aan. Z’n moeder biedt thee aan, maar we moeten helaas afzeggen omdat we niet veel tijd hebben. Uit de “safe” = een gedeelte van de kast die op slot kan, wordt trots de brief gehaald. Hij heeft een brief uit Australië. Achterop staat een tekening van een kangoeroe maar dat beest kent ie niet echt. We bedanken hem en hij gaat terug naar z’n klas.
We vervolgens ons pad naar het volgende dorp. We stoppen bij een gezin dat een “voorbeeld functie” heeft. De familie wordt opgeleid om bv de landbouw te verbeteren. Dit gaan ze dan toepassen op hun eigen grond. Als dat een succes is leren ze het aan andere gezinnen in het dorp. Op die manier bereik je een groot aantal families. Weer wat verder op maak ik kennis met een veld medewerker en een vrijwilliger. Ze leggen uit wat ze doen. De meeste volwassenen in het dorp hebben geen onderwijs genoten en er is nu een volwassenenonderwijs project opgezet. Plan leidt verschillende vrouwen uit verschillende dorpen op tot onderwijzeres. Deze vrouwen krijgen dan les materiaal en geven dan meerdere avonden per week les aan de vrouwen in het hun dorp. Waar moet je dan aan denken? Zaken die voor ons heel gewoon zijn, zoals hygiëne, geldzaken, etc, etc. Maar wat verwacht je van hun, nooit onderwijs gehad, hun ouders, ook niet en ga zo maar door. Het komt vaak voor dat kinderen meer weten dan hun ouders en het hun moeten uitleggen. Ook gebeurt het dat kinderen gezamenlijk in actie komen omdat 1 kind op 14 jarige leeftijd uitgehuwelijkt dreigt te worden, aan een veel oudere man. Door met de ouders te praten, weten ze dat te voorkomen.
We lopen naar het volgende doel van het bezoek. Een opvang voor de kinderen van 2 tot 5 jaar, zeg maar een kinderdag verblijf. Er zijn ongeveer 20 kinderen aanwezig. De kinderen kijken wel erg verbaasd naar de vreemdeling en enkele raken me voorzichtig aan. Bestaat hij wel echt? Hier leren de kinderen al spelende wijs allerlei dingen en worden ze voorbereidt op het echte onderwijs. Tot mijn verbazing kennen ze ook al het Engelse alfabet. Het wordt uitgebreid gedemonstreerd. Er wordt ook voor gezorgd dat de kinderen gezond eten. Er is een voedsel schema, zodat ze elke dag een andere lunch hebben. De keuken is klein en een van de oudere vrouwen is de kok. Plan sponsort de opvang en het voedsel.
Dan is de tijd om een brief te bezorgen aan een sponsor kind. Helaas is het kind op school en wordt de brief aan moeder overhandigd. De plan medewerker leest de brief voor, aangezien moeder niet kan lezen. De brief komt uit Duitsland en er zit een rugzak bij voor het kind. De moeder is er erg gelaten onder. Dilip vertelt me dat het soms best moeilijk is omdat sommige kinderen veel meer post krijgen dan de andere. En er zijn kinderen die 4 keer per jaar een presentje krijgen en andere niets. Vervelend maar wel de realiteit van het leven. Ik schaam me en bedenk hoe vaak ik geschreven heb naar mijn sponsor kind. Sabina was daar altijd beter in dan ik. In de drukte van de dag, me zelf verliezen in belangrijk zijn, wilde ik het nog wel eens vergeten. Een goede voornemen voor 2004, meer aandacht aangeven! Gelukkig neemt mijn moeder nu de honneurs waar en ga ik Zonab Ali in Bangladesh opzoeken.
Door naar een andere activiteit van Plan: het opzetten van een coöperatie. De vrouwen wordt geleerd dat ze zich kunnen verenigen in een coöperatie. Een aantal vrouwen wordt opgeleidt in het leiden van z’n coöperatie en boekhouden. Er zijn bij deze coöperatie ongeveer 650 vrouwen lid. Om een of andere reden kunnen de vrouwen hier beter omgaan met geld dan de mannen, zouden ze hier nog geen last hebben van het schoenenvirus? De vrouwen sparen elk 10 rupees per maand, is ongeveer 12 euro cent. En dan krijgen ze 12% rente over en als ze willen kunnen ze een lening afsluiten en moeten ze 18% rente betalen. Dit is veel gunstiger dan bij de bank, als die al zulke bedragen accepteren. Een vrouw heeft bv een lening afgesloten van 3000 rupees en daar 3 geiten van gekocht om zo haar inkomen te verbeteren. Plan koop ook zaden voor de landbouw en geeft die aan de coöperatie. Kost voor Plan 10 rupees per eenheid en de coöperatie verkoopt ze dan voor 2 rupees aan de leden. Dit wordt gedaan om mensen te leren dat alles een waarde heeft. Dit soort coöperaties zijn een groot succes.
Als laatste van deze ochtend (geloof dat het weer een lange mail wordt), ga ik langs een grote school. Hier krijgen de kinderen les van 6 tot 16 jaar. Elke school heeft zijn eigen kleuren en hier heeft iedereen een school “uniform” van groene blouses. Ik maak kennis met de kinderen van de kinderclub. Ze organiseren van allerlei activiteiten zoals sportdagen en dat soort dingen. Zover ik kan achterhalen hebben ze niet zo’n invloed als de kinderen in Delhi. Ze geven ook aan dat het meeste wat ze geleerd hebben toch zelfvertrouwen is.
Ik word overgedragen aan een andere medewerker Manoj Kumar, om een aantal van zijn projecten te zien. Als eerste gaan we naar een school met daarbij het kantoor van nog een coöperatie. De schoolkinderen hebben speeluur op het schoolplein en zijn druk bezig. De meeste merken me niet echt op als ik rond loop. Via de medewerker praat ik met de manager van de coöperatie. Op de vraag wat de coöperatie opgeleverd heeft, krijg ik weer eens een antwoord dat ik totaal niet verwacht had. Ze antwoord “Dat ik hier met jou om tafel kan zitten en praten (???): dat ik niet bang hoef te zijn voor blanken………..” Ook dat is iets wat ik niet wist, dat mensen die in zulke omstandigheden leven vaak bang zijn voor blanke. Ik heb me zelf toch nooit als angstaanjagend gezien (misschien moet ik toch eens naar de kapper gaan). Als tweede punt geeft ze aan, dat de vrouwen nu verenigd zijn. Voordat de coöperatie er was, was het ieder voor zich. Nu zetten ze zich gezamenlijk in om hun situatie te verbeteren. Zeker een belangrijk voordeel. Een ander ding dat de coöperatie heeft opgeleverd, is dat ze nu geleerd hebben wat hun rechten zijn in de maatschappij. En dat ze voor rechten opkomen. En natuurlijk de inkomsten verbetering maar dat is voor hun op een of andere manier niet het belangrijkste.
Het laatste bezoek is aan een erg arm dorp. Het is een droog en dor gebied. Ze hebben 3 maanden van het jaar regen en dan blijft de grond nog eens 3 maanden vruchtbaar. Dan is het 6 maanden van niks. De dichtstbijzijnde bron van water is 3 uur lopen (heen en weer). De huizen zien er erg armoedig uit, het zijn meer hutjes dan huizen. De kleren die te drogen hangen zijn gescheurd en oud. Er spelen een aantal kinderen, maar ze ontwijken mij. Plan heeft hier een water project gedaan. Een simpel maar geniaal idee. Elk huis heeft een grote kruik gekregen (ze hebben er zelf voor moeten werken). De hutjes zijn dan voorzien van een golfplaten dak. Nadat het 10 minuten geregend heeft kunnen ze de dakgoot op de kruik aansluiten en zo wordt het regenwater opgevangen. Een kruik heeft een inhoud van ongeveer 10.000 liter. Voor een klein gezin is dat voldoende om de resterende 6 maanden door te komen. Ook heeft Plan verschillende bomen geplant, die het dorp van vruchten voorzien zoals bananen. Die vruchten kunnen aan de kinderen gegeven worden om ze meer vitamines te geven.
Het laatste wat we vandaag doen is weer een brief met presentje af te leveren. Deze brief komt uit Zweden. Nu is het de vader die hem ontvangt want de dochter is op school. De procedure herhaalt zich, uitpakken & voorlezen. Terwijl we bezig zijn komen er steeds meer kinderen om ons heen staan. Ze komen duidelijk uit school, want ze zijn in hun uniform. De presentjes, een schrift en een knuffel, worden door iedereen bekeken. Als ik vraag of het sponsor kind er bij is gekomen, blijkt dat het geval. Ze gaat met haar vader op de foto en nu merk ik toch dat ze zich niet prettig voelen met een blanke er bij. Ik krijg niet de kans wat te vragen, ze haasten zich weg.
Dat was het weer voor deze dag. Ik heb weer veel geleerd en weer eens onverwachte dingen. De correspondentie binnen Plan is erg doordacht opgezet. Op die manier is het mogelijk om de omvangrijke communicatie (meer dan 1,5 miljoen kinderen wereldwijd) efficiënt te verwerken. Nu ik door landen reis waar Plan actief is, let ik ook op of ik iets zie van hun aanwezigheid. Meestal zie ik alleen op voorlichtingborden een klein logo van Plan staan. Ik neem aan dat het voorlichtingsborden zijn, want ik kan het niet lezen. De tekeningen geven mij de indruk dat het gaat over kinderen moeten onderwijs hebben, niet verkocht worden en niet aan het werk gezet worden. Ik kom er achter dat het werk van Plan vaak niet van buitenaf zichtbaar is. Ja, een schoolgebouw zie je, een waterput of iets dergelijks ook. Maar dat is maar de top van de ijsberg. De andere zaken zoals opleiden van mensen om een coöperatie op te zetten of andere vrouwen les te geven, is iets wat je als toevallige voorbijganger niet ziet. Ook het verstekken van zaden om de mogelijkheid van landbouw inkomsten te vergroten is niet zichtbaar. Kortom de sponsor kinderen bestaan echt, de correspondentie ook en het werk wat ze doen is veel omvangrijker dan even een gebouwtje neer te zetten.
Groetjes en de volgende bezoek is waarschijnlijk aan mijn sponsor kind Zonab Ali in Bangladesh. Ik hou jullie op de hoogte.
Frank
