Ik ben weer op bezoek geweest bij Plan Thailand, dus weer tijd voor een verslag.
Plan en hun medewerkers. Als ontwikkelingsorganisatie moet je altijd een keus maken tussen vrijwilligers en betaalde krachten. Je wilt zo veel mogelijk geld bij de projecten krijgen. En door gebruik te maken van vrijwilligers, scheelt weer salaris. Alleen vrijwilligers hebben ook andere dingen te doen zoals baan etc etc. Ze zijn dus niet volledig toegewijd aan hun taak. Plan heeft gekozen om met betaalde krachten te werken. Is dit verloren geld, dwz geld dat niet bij het kind komt? Ik denk het niet. Om de kosten zo laag mogelijk te houden heeft Plan, voornamelijk lokale mensen in dienst. Per land zijn er maar een paar internationale mensen werkzaam. Plus op deze wijze kan je het werk ook professionaliseren. En de salarissen die betaald worden, geven ook weer een aantal gezinnen de mogelijkheid om een normaal leven op te bouwen.
Ik moet zeggen dat de medewerkers me elke keer weer verbazen. Ze werken met hart en ziel. Zo ging ik weg in Bangladesh na mijn bezoek aan Zonab Ali, zegt de Program Unit Manager “Zo, nu ga ik werken.” En dat om 18:30 ‘s avonds. Ook niks is ze te veel om mij te helpen. Ik wordt ‘s avonds laat naar de bus gebracht of ze staan me in hun vrije tijd te woord. Hier in Thailand maak ik weer kennis met een Japanse Plan medewerker, werkzaam in Tokio, voor het werven van sponsoren. Ze is samen met haar man op vakantie en gaat in haar vrije tijd op bezoek bij een project in Thailand. Gewoon om meer te weten over hoe Plan te werk gaat. Samen met hun ga ik op bezoek bij een project in Phu Wiang.
Plan Thailand heeft een hotel voor me geboekt, waar ook het Japans echtpaar verblijft. Duidelijk niet passend in het budget van een backpacker, maar ach soms is de luxe wel erg lekker. De meeste hotels in Thailand hebben alleen koud water om te douchen, maar dat is niet zo erg in deze hitte. Alleen ik kom net uit een hotel waar soms helemaal geen water was. Het is dus schrikken dat ik warm water heb, waaraan ik me zelf kan verbranden. Mijn hotel kamer is ook voorzien van airco, TV, minibar, ligbad en föhn (!?!? Wat moet ik daar nou mee?). Kortom te veel luxe dan ik aan kan. De prijs is ook schrikken, 1050 Bath (=21 Euro) per nacht……. Ik slaap nu voor 80 Bath (=1euro 60) met 6 andere op 1 kamer. Even ter vergelijk iemand met een laag inkomen verdient 3.000 Bath per maand….. En de armoede grens is gesteld op 992 Bath per maand. Ik geef dus meer uit aan een nacht hotel dan sommige mensen hebben om een hele maand van te leven.
We worden ‘s ochtends opgehaald door Warika en gaan met een minibusje naar het veldkantoor. In tegenstelling tot het mooie kantoor in Bangladesh is dit heel eenvoudig kantoor. Ze zitten in een garage van een soort drive-in woning. Het is eenvoudig maar functioneel, er werken 9 mensen hier.
Het kantoor van Plan in Noord Thailand zit in een “drive-in woning”.
Het Plan kantoor van binnen.
We worden hartelijk ontvangen door Wisit de Program Unit Manager. Hij legt ons uit wat we vandaag gaan bezoeken en wat Plan heeft gedaan. Ze zijn 23 jaar geleden in Thailand begonnen. Er werd toen een dam gebouwd dat nogal grote gevolgen had voor de omwonenden. Sinds die tijd is Plan actief in het gebied. Ze hebben op dit moment 3.001 sponsor kinderen. Wisit vertelt ook dat Plan van plan is om zich terug te trekken uit 7 projecten in Thailand. Ik ben verbaasd, waarom? Het gaat goed met Thailand en de mensen zijn in staat om zich zelf te bedruipen. Andere landen hebben meer hulp nodig dan Thailand. Later zal ik ook wel zien waarom.
We gaan eerst naar een weverij. Een hal met ongeveer 6 weefgetouwen. Hier worden de mensen opgeleidt en hier kunnen ze grote kleden weven. De meeste mensen hebben inmiddels een kleinere “machine” thuis. De mensen werken samen, ieder weeft voor zichzelf, maar het katoen wordt samen ingekocht en de producten worden weer samen verkocht. Op die manier hebben ze de kracht van de samenwerking. Ze hebben ook allerlei prijzen gewonnen met hun producten en zijn daar erg trots op. De oorkondes hangen aan de muur. Het Japanse echtpaar koopt een paar kleine tafelkleden. Het weven is ze geleerd om meer inkomsten te genereren, pa werkt op het land of als arbeider, alleen dat is erg onzeker en seizoensgebonden. Hij verdient dan 100 tot 150 Bath per dag. Met het weven kunnen de vrouwen ook wat verdienen en gaat het hele jaar door. Dit levert weer 1.500 tot 3.000 Bath per maand up.
Vervolgens lopen we het dorp in. We komen bij een huis waar Plan de bekende “regenton” heeft ingevoerd. Hoewel Thailand een tropisch klimaat heeft, kan het ook erg droog zijn. Dus een van de eerdere projecten was het waterproject. Huizen werden voorzien van een grote “stenen kruik” die ongeveer 2.000 liter kan bevatten. Het dak van het huis wordt weer gebruikt voor het opvangen van water, en dat vervolgens in de kruik wordt geleidt. Een bekent en goed werkzaam idee. Behalve weven heeft dit gezin ook een andere inkomsten bron. Ze kweken kikker. Kikkers zijn namelijk een lekkernij in noord Thailand. Er wordt dus veel geld voor betaald. Ze hebben dus geleerd hoe ze kikkers kunnen kweken en hebben een grote vijverbak in de tuin aangelegd waar de kikkervisjes rond zwemmen. Een kilo kikker levert al gauw 250 Bath op.
Weer een plan om meer geld te verdienen.
Wie wil er een hapje?
We gaan naar andere huizen en ik zie het grootste weefgetouw van het dorp. Het moet bediend worden door twee mensen, het is te zwaar om alleen te bedienen. Een echtpaar werkt hier samen. Je moet wel een goed relatie hebben om zo samen te werken. En natuurlijk moet ook ik het proberen. Ik probeer samen te werken met de vrouw en allemachtig dat valt niet mee! Je hebt 4 pendalen waarvan je er 2 naar beneden moet drukken, elke keer weer twee verschillende en dan een houten bakje met een klos garen tussen de touwen door schuiven. Dit kleed is drie meter breed, dus moet je hard stuiven. Vervolgens moet er een grote “kam” gebruikt worden om de nieuwe draad tegen de eerdere draden aan te persen. Als je dit de hele dag doet, hoef je niet meer naar de fitness! Ik vermoed dat ik meer verpest aan het beddensprei dan dat ik een positieve bijdrage lever. Iedereen moet wel lachen om mijn gestuntel.
Ik geloof dat ik er niet veel van bak…..
Het volgende huis verbaast me. Ik zie nu waarom Plan zich uit een aantal projecten terug trekt. De mensen wonen in een mooi huis, dat zo dienst kan doen als een vakantie bungalow. Het is een stenen huis, met tegelvloer, kozijnen voorzien van echt glas. In het huis staat een TV en een computer en ze hebben een auto. Terwijl we met hun kletsen gaat de mobiele telefoon van de moeder. Ze is trouwens de eerste vrouw van het project en heeft het beheer over de weef organisatie. Ik weet wel dat je niet aan de buitenkant kan zien hoe rijk/arm ze zijn, maar dit is wel een heel groot contrast met waar de mensen in Bangladesh leefden. Zonab Ali leefde in een rieten hutje en dat is een te mooie omschrijving. Het is goed om te zien wat Plan in al die jaren heeft bereikt en het is ook begrijpelijk dat Plan heeft besloten om hier weg te gaan en andere projecten te steunen. Deze mensen kunnen zich waarschijnlijk zelf redden. Het is schoolvakantie en we zien wat de kinderen doen als ze vrij hebben. De 9 jarige dochter helpt in het huishouden. Met een kleine mangel scheidt ze de zaden van het katoen. De mensen kopen nu nog katoen in, maar ze zijn nu bezig om te leren hoe ze katoen zelf kunnen kweken om zo meer winst te maken.
Iedereen in het gezin helpt mee.
Dochter aan het werk
‘s middags gaan we naar de “voorbeeld-boer”. Plan leidt altijd 1 boer per dorp op, om te leren hoe ze hun land beter kunnen bewerken om meer winst te genereren. De mensen uit het dorp zien dan het succes van deze boer en hij leert hun dan hoe ze het ook kunnen doen. Op die manier ben je met zo min mogelijk inspanning (en geld) zo veel mogelijk mensen bereiken. Plan leert ze ook om ecologisch te boeren: geen gebruik te maken van chemische rotzooi, maar natuurlijke producten. Vol trots laat de boer zijn land zien. Hij kweekt van alles, snijbonen, chili mango’s etc. We moeten natuurlijk ook de mango’s proeven. Bij zijn boerderij is een “leslokaal” gebouwd door Plan. Hier komen de boeren regelmatig bijeen om weer les te krijgen van de voorbeeld-boer. Overal staan de logo’s op van Plan. Tja, dat krijg je als een groep mensen gaat klagen dat ze niet zien dat Plan ergens actief bezig is……….
Zo dat was weer een avontuur in het ontwikkelingswerk. Op naar Plan Cambodja, dat zal wel weer anders zijn.
Groetjes Frank
