Nog een bericht vanuit het Indonesische land. Ik geniet nog steeds en ben druk geweest met reizen. In Indonesië gaat het niet zo snel. Je mag blij zijn als de bus een gemiddelde haalt van 20 tot 30 kilometer per uur. Ook de boot gaat langzaam, maar je komt er wel.
Van Yokjakarta zijn we (=ik en Julia) snel doorgegaan naar Bali. Daar hebben we wat rust gezocht om dat ik wat erg verkouden was. Te veel airco’s en niet airco afwisseling in bussen en shopping malls. Bali, we gaan naar uiterste oostelijk puntje. Daar is het rustig, maar om er te komen….taxi chauffeurs die te veel vragen, niet beloven wat ze zeggen of je gewoon op de verkeerde plaats dumpen. Kortom lol voor twee. Je hebt wel rust nodig om alleen al van die trip bij te komen. Julia gaat duiken maar helaas ik kan niet mee omdat mijn neus verstopt is.
Bidden met apen
We gaan terug naar Ubud het cultureel centrum van Bali. Dat wil zeggen heel veel winkels die allerlei locale producten verkopen. Bij Ubud is een tempel die overspoeld wordt door apen. En aangezien veel toeristen de apen voeren zijn de apen hier niet weg te slaan. En als je als toerist met een banaan loopt al helemaal niet. Erg rustig vind ik het niet, ben de hele tijd bang dat ik een aap in mijn nek krijg. Maar wel erg mooie bomen hier: bayjan tree!
Dan is het tijd om weer afscheidt te nemen van Julia. Na 7 weken samen gereisd te hebben is het toch raar om weer alleen verder te reizen. Ja, dat is duidelijk een nadeel van dit soort reizen, telkens afscheid nemen van mensen met wie je veel lol hebt gehad. De eerste dagen dat ik alleen ben voel ik me wat, hoe zeg ik het, verlaten. Ondanks dat het hier vol is met toeristen. Ik verblijf in Kuta het surf paradijs. Zonder board onder je arm tel je hier niet mee. Veel bruin gebrande mannen en vrouwen voorzien van een getraind lichaam. Surfen is kennelijk erg inspannend. Wat ik wel grappig vind is dat de mode een belangrijk onderdeel van het surf leven is. Je kan je hier niet vertonen met een 2 euro kostende zwembroek zoals ik heb. Nee, het moeten echte surfmerken zijn zoals Ripcurl, Quiksilver, Billabong, etc. Te koop in een van de honderde luxe winkels die Kuta rijk is. Dat terwijl op TonSai (het klimmerparadijs) maar twee winkels aanwezig waren, waarvan een meer een hut was dan winkel, het had maar twee wanden en ‘s avond ging gewoon een doek over de spullen. De meeste klimmers hadden natuurlijk een goede harnas, touw en quickdraws. Maar kleding was ondergeschikt, hoe eenvoudiger hoe beter. De traditioneel Thaise visserbroek was favoriet (2 euro op de markt). Dat gaat niet op Bali.
Heb ook het monument gezien wat ze aan het bouwen zijn voor de slachtoffers van de bom explosie 2 jaar geleden. Op de omheining van de plaats des onheils hangen nog steeds (of weer) foto’s van de gedode jonge mensen. Ze hebben wel een rare manier van gedenken: ze bouwen een feestje? Een feest om het leven te vieren. Ja, het is ook een manier om er tegen aan te kijken.
Het strand in Kuta is mooi, wit met grote golven. Als ik op een avond op het stand aankom zie ik een geweldig zonsondergang. Veel golven, ruisende zee en vuurrode zon er boven erg mooi. Een plaatje. Om me heen zie allerlei stelletje geniet van de zonsondergang en ik bedenk dan dat het mijn tweede niet huwelijksdag is. Een jaar geleden zat ik op een berg in Pakistan, mijn zonde te overdenken en nu op het strand op Bali er is veel veranderd.
Duiken met manta ray.
Na mijn eerste Plan bezoek ga ik naar Flores Labuanbajo. Ik had een tip van een van de duikmaster op Koh Tao gehad om hier naar toe te gaan. Dat zou een mooie duikspot zijn. Dus tijd om op onderzoek te gaan. Bij Labuanbajo hebben ze zo’n 50 duik plaatsen en we (ik ben een Duits stelletje tegen gekomen, blijf maar Duits brabbelen) hebben geluk. De volgende dag heeft de duikschool een trip naar Manta Alley, een divespot waar ze voor 99% zeker manta ray tegen komen (ik weet even niet de Nederlandse naam, sorry). We moeten ons om kwart voor zes melden bij de duikschool. We gaan vroeg op pad, het is drie uur varen. Bij de eerste duik zien we 1 manta ray voorbij zwemmen maar tijdens de tweede duik zien we een stuk of tien rondzwemmen. Ze trekken zich niks aan van een paar gekken met flessen op hun rug. Op gegeven moment wijst de duikmaster achter mij en ik draai me om en zie 2 grote manta ray’s op ongeveer 1 tot 2 meter afstand voorbij zwemmen. Erg indrukwekkend om zulke grote beesten te zien, ze zijn namelijk 2 tot 4 meter in doorsnede. Ze kunnen nog groter worden, maar die komen hier niet. Ze zijn trouwens totaal ongevaarlijk voor mensen want ze eten alleen plankton. Het leuke van onze duikmaster was dat ze ook er verzot was op nudibraches. Zeg maar een soort zee slak zonder huis op hun rug, ongeveer 2 tot 4 centimeter groot. Je hebt ze in allerlei verschillende kleuren. Gewoon het verschil tussen de grote vissen en de kleine slakken is erg grappig. Na de duik varen we terug en op een punt is de stroming is zo sterk, dat het ons een uur kost om ongeveer 10 meter vooruit te komen. We doen er in totaal 6 uur over om terug te komen.
Op zoek naar de draak
Labuanbajo is ook beroemd om het Komodo National Park. Je hebt hier de enige en echte levende draak. Beroemd van Suske en Wiske. Ze bestaan echt, het zijn reuze hagedissen die een lengte van wel 3 meter kunnen hebben (is inclusief staart) En kunnen ongeveer 60 (vrouwen) tot 250 kilo (mannen na een goede maaltijd) worden. Ze kunnen over een kort afstand net zo snel rennen als een hond. Ze eten alles waar vlees aan zit, inclusief hun eigen soortgenoten. Pas geborene kinderen kunnen door hun sterkere broer en zuster opgegeten worden of door hun liefhebbende moeder. Vandaar dat de jonge dieren zich in de boom verschuilen. De volwassene zijn in staat om een volwassene waterbuffel te doden. Ze doen dit door het beest ergens te bijten en de draken hebben zoveel bacteriën in hun mond dat de waterbuffel na enkele dagen sterft aan een bloedvergiftiging. Lekkere jongen.
Ikke en de draak
Als we aankomen, zien we de draken al rond de hut van de gidsen liggen. Ze liggen te zonnen en zijn niet echt geïnteresseerd in ons. We maken een kleine vergissing en merken een van de draken niet op als we er langs lopen, maar hij is te lui om maar iets te doen. De gids leidt ons door de Savana want zo droog is het eiland. We zien drie draken “in het wild” d.w.z. niet bij de hutten. Voor wie meer informatie wil hebben kijk op Wikipedia.
Een close-up
Wat is er verder te vertellen? Heb nog de drie kleuren meren gezien in Moni. Dat zijn drie kratermeren vlak bij elkaar die van kleur wisselen. Een was nu turkoois en de andere twee donkerbruin to zwart. We zien daar de zonopgang, om half vier staat ons vervoer voor de deur.
Twee van de drie meren.
Als laatste bestemming in Indonesië is West Timor. Dat is ongeveer het punt wat het dichtste bij Australië is. Waarschijnlijk heb ik daar de grootste kans om een boot naar Australië te vinden. Om daar te komen moet ik natuurlijk een boot nemen. Die vertrekt om 4 uur in de morgen…brrr weinig uitslapen hier in Indonesië. Ik heb een “ligplaats”, zeg maar een bed waar ik op kan liggen. Alleen ik deel dit bed met honderden kakkerlakken. En niet alleen het bed. Ze lopen werkelijk over, op de muur, op het plafond over de slapende mensen, echt overal. Wat is het geval. Het bed is op knie hoogte zodat je je bagage er onder kan schuiven. Het is een metalen frame met daarin een soort matras. Alleen door de Aziatische manier met afval omgaan en de goede manier van schoon maken is het een ideale leef omgeving voor de kakkerlak. Overal liggen resten van pinda’s, rijst, koekjes enz. En dat terwijl ik hier ongeveer 20 uur moet door brengen. Ik heb een goede studie van de kakkerlak kunnen maken. Ik weet niet wat ze precies eten, maar ze zijn dol op mijn gebruikte zakdoeken. Heb ook een live bevalling van een nest jonge kakkerlakken mee mogen maken. Het achterlijf breekt open en dan komen er een stuk of 10 jonge kakkerlakken uit. Ze zijn geheel doorzichtig wit en komen na enkele minuten tot leven. Zo heb je er weer een paar bij. Helaas had moeder besloten om het plafond boven mijn rugzak te kiezen als ideale bevalling plaats. En bij het verwijderen van de jonge kakkerlakken van mijn rugzak, heb ik me helaas niet als een goede Boeddhist gedragen. Ik geloof dat ik een aantal zielen aan een nieuwe reïncarnatie cyclus heb geholpen. Je begrijpt wel dat ik na de bootreis erg toe was aan een douche.
Zo nu ben ik in Kupang en op zoek naar een boot. Het is misschien mogelijk om met een zeilboot mee te gaan naar Darwin. Ik hoop morgen iemand te spreken die een jacht heeft en waarschijnlijk binnen kort naar Darwin gaat. Hij heeft al een passagier aan boord en ik zou de tweede zijn. Ik hoop morgen hem morgen te spreken. Ik laat het jullie weten of het gelukt is.
Groetjes uit Indonesië,
Frank
