Samen met onze moeder ben ik Frank gaan opzoeken in Thailand. Mijn broer dacht dat het voor jullie leuk zou zijn om een ooggetuigenverslag te krijgen van hoe het met hem is. Zo eenzaam en verlaten in een vreemd land. Dit verzoek om hem in het openbaar te bespreken krijg ik niet zo vaak, dus die kans laat ik niet gaan. Bovendien heeft hij beloofd er geen censuur op los te laten. Ik ga er vanuit dat zijn ex Sabina niet meeleest. Anders: excuses voor mijn openhartigheid.
Misschien kennen jullie Frank nog uit zijn huwelijk: tenminste 10 kilo te zwaar, altijd proberend om de goede sfeer te bewaren in het huwelijk, een diepe frons in zijn voorhoofd omdat dit niet lukte. Of van daarna: feestend in homoseksueel Bergen op Zoom, een en al bevrijdende opluchting en onschuldige blijheid. Die Frank is niet meer. Tenminste, nog maar ten dele. Toen we op Bangkok Airport aankwamen, zagen we een tanige, kale jongeman met helder blauwgroene ogen en khaki reiskleding. Het staat hem goed. Mijn moeder herkende hem op afstand niet meer, van dichtbij gelukkig wel. Ik dacht dat hij heel galant een aantal Thaise schonen met bloemkransen voor ons had uitgenodigd om ons te ontvangen, maar die bleken er te staan voor het Engelse voetbalelftal uit ons vliegtuig.
Deze Frank had galant voor zijn moeder en broer een airconditioned minibusje met gordijntjes geregeld, zodat we geheel in stijl naar ons hotel konden rijden. Het leven van een wereldreiziger valt wel mee, zou je zo zeggen. Maar naar zijn woorden was dit voor hem ook ongewoon luxe. Hm.
Twee weken hebben we met hem meegereisd. Mijn conclusie is dat hij zeer geschikt is voor wereldreizen. Hij legt namelijk makkelijk contact en kletst veel. Waar ik nog wel eens verlegen of uit behoefte aan stilte de eenzaamheid wil opzoeken, hoeft Frank maar een aantal leuke backpackers te ontdekken en je avondeten wordt een half uur uitgesteld. Wie zich zorgen maakt dat Frank vereenzaamt, laat maar los die zorgen en ga weer rustig slapen. Hij redt zich wel.
Frank heeft zich ook duidelijk voorgenomen de kaas niet meer van zijn brood te laten eten. Zo lief en zacht is hij tegenwoordig niet meer. Als backpacker moet je het nu eenmaal altijd alles zelf regelen, en niet iedereen werkt helaas even goed mee. Niet dat dit altijd goed uitpakt. Vlak voor onze komst was een ongeïnteresseerde minibuschauffeur zijn rugzak verloren, die de man op het dak had gebonden. Gelukkig raapte een andere chauffeur de rugzak op van de snelweg, en gaf haar weer terug bij het stoplicht. Met enige gaten van het vallen.
Ook wij gingen reizen met de bus, en nog wel op de drukste dag van het jaar, tijdens het Thaise nieuwjaarsfeest. Iedereen gaat dan terug naar huis. Frank zal er ongetwijfeld ook over vertellen, en ik ben benieuwd of zijn versie afwijkt van de mijne. We moeten instappen in een bus, die al vol mensen zit. Frank blijft buiten achter, omdat hij vindt dat de conducteur het bagageluik waarachter zijn rugzak zit, niet goed dicht doet. De bus zit stampvol, ook in het gangpad staan mensen. Wij vinden als assertieve Hollanders toch een plaatsje. Voorin de bus, op de omhulzing van versnellingsbak en aandrijfas. Dan komt een conducteur ons wenken. Wij denken dat hij een plaatsje heeft gevonden voor de zeer geëerde toeristen, ergens achterin de bus. Maar dat blijkt niet zo te zijn: we moeten staan in het gangpad, en een moeder met 2 kinderen neemt onze plek in. Wat nu? We hebben een busreis van 6 uur voor de boeg, en we willen onze moeder (die we niet oud mogen noemen, maar ze heeft toch al een 65+-kaart) niet laten staan. Frank, toch al geïrriteerd doordat ze zo slecht op zijn bagage letten hier, besluit de botte bijl te hanteren: “Why do we have to stand here? Why can’t we sit there?” De Thaise conducteur (een jongen van rond de 18) probeert ons eerst te negeren, en geld te krijgen voor een kaartje. Hij geeft geen antwoord, mogelijk vanwege taalproblemen, mogelijk omdat hij de situatie gênant vindt. Frank wil echter antwoord en blijft aandringen. De conducteur loopt naar voren, smoest met een collega, en de bus stopt. Wij worden weer gewenkt, nu naar voren, en we zien dat ze bezig zijn onze bagage uit te laten. We worden uit de bus gezet…
Gelukkig heeft dit verhaal een moraal. Ten eerste: als je met je moeder reist, die van haar man te horen heeft gekregen dat ze niet krenterig mocht lijden, dan is er voor zo’n probleem altijd een oplossing. Je huurt gewoon een privétaxi. We hoopten de bus nog in te halen en te zwaaien, maar helaas, dat is niet gelukt. En ten tweede: in Thailand moet je als toerist nederig zijn. Niks een plaats eisen, maar: nederig wijzen op de grijze haren van je moeder, haar zwakke benen, en smeken of je alsjeblieft, alsjeblieft, voor deze wijze oude dame een zitplaats mag krijgen. Deze tactiek hebben we al toegepast op een chauffeur die de steile helling naar ons hotel niet op durfde, en het schijnt dat Frank haar nu meer gebruikt. Let dus op hoe hij terugkomt: met verschillende tactieken, van agressief tot onderdanig, zal hij nu zijn zin proberen te krijgen.
Dan de liefde. Tot nu toe was Frank hier vrij karig over, maar ik vind dat hij zijn vrienden niet langer in spanning kan houden. Misschien schrijft hij er nu zelf over, anders doe ik het maar. Was het jullie al opgevallen dat hij opvallend positief schreef over ene Claudia, met wie hij zo gezellig foto’s kon maken en vergelijken? Wel, elke dag zit ik naar mijn Leeuwardense schone, moeder naar mijn vader, en hij naar zijn Claudia te mailen. Het laatste weekend heeft ze ons opgezocht, om zich voor te stellen aan haar schoonmoeder. Eerste indruk: ze lijkt op Sabina, zwart haar met krulletjes, en weer geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken. Extravert, met een goed gevoel voor humor, duidelijk aanwezig, en gezellig in het contact. Wat mij betreft: ik hoop dat ze hun contact hebben kunnen verdiepen tijdens de duikcursus die ze na ons vertrek gingen volgen. En ik hoop dat Frank ons op de hoogte houdt van alle verdere ontwikkelingen. Voor alle homo’s in Bergen: helaas, hij heeft nog steeds het licht niet gezien.
Tot teleurstelling van mijn moeder komt Frank voorlopig niet terug. Hij is duidelijk geen vermoeide, verveelde, vereenzaamde wereldreiziger. Hij amuseert zich, hij groeit, en ik wens hem een goede verdere reis.
Maarten van Klaveren
