21-8 In Iran
Gegroet iedereen,
Met mij gaat het goed, ik heb de eerst aanval van diarree, heimwee en moeheid overleefd en geniet weer van de reis.
Zal beginnen bij de grensovergang. Op vrijdag 14 aug. ben ik vertrokken uit Turkije naar de grens. Helaas was ik de enige toerist die ging (wel een hoop Turken). De bus bracht ons tot bij de grens en verder moesten we lopen. Wachten in een “rij” op een stempel. Iedereen dingen natuurlijk, maar zodra de Turkse douaneman mijn paspoort zag werd ik gelijk geholpen. Daarna weer lopen tot de grens. Die bestond uit een grote poort, zoals die ook gebruikt wordt voor een bedrijf, alleen wat groter. De poort was op slot met 2 kettingen. En hoe symbolisch, er kwamen twee beambte, 1 Turkse en 1 Iranese. De Turkse maakte 1 ketting open en de Iranese haalde de tweede van slot en toen ging de poort open op een kier. Er mocht één man tegelijk door, de Turkse man controleerde of je de Turkse stempel had en de Iraniër of je een visum had. Ik werd er meteen uitgepikt door de Iraniër en apart genomen. Al mijn Turkse reisgenoten moesten in de rij staan wachten terwijl ik een voorkeursbehandeling kreeg. Om 9:00 uur Turkse tijd was ik over de grens. Wat is het een andere wereld, de huizen zijn anders, de auto’s van een onbekend merk, het schrift volledig onleesbaar (Farsi) en alle vrouwen volledig gesluierd. Een taxi genomen naar de volgende plaats en vandaar de bus naar Tabriz de eerste “grote” plaats. Tijdens de rit heb ik drieeneenhalf uur gekletst met een Iraniër over Iran. Hij stelde allerlei moeilijke vragen. Wat vind je van Iran, (ben er net 2 uur), wat vind je van de Iranese vrouwen? (heb er nog nauwelijks één gezien, en die ik gezien had waren volledig in het zwart), vind je me mooi op een schaal van 1 tot 10? (hu ik kijk zo niet naar mannen). Kortom het waren zware uren.
Probeer hier maar eens wijs uit te worden.
Mijn reisgenoot, wat vind je op een schaal van 1 tot en met 10?
Wat is mijn indruk van Iran na een paar dagen. De mensen zijn erg aardig, ze helpen je overal mee. Ze vinden het leuk om met je te praten (tot nu toe alleen mannen). Soms krijg je zelfs gratis brood in de winkel: als je wilt afrekenen hoeft dat niet, je bent gast. Etc etc. Alleen zet ze niet in een auto of laat ze op een andere manier aan het verkeer deelnemen, want dan worden het weer holbewoners……… Wat is dat verkeer een chaos. Er zijn regels maar die gelden voor anderen. Ik zat een keer te eten in een restaurant op de eerste verdieping en heb het verkeer gaande geslagen: Het was een vierbaanse weg één richting op. De rechter strook was onbruikbaar doordat er auto’s stonden te laden en lossen of met pech of wachten op passagiers etc. Van de overige 3 stroken maken ze er 4. Alle auto’s proberen zo snel mogelijk van a naar b te komen en schieten in elk gaatje die ze zien. Snel optrekken en hard remmen. Het belangrijkste onderdeel van de auto is de toeter. Daar tussen door schieten de fietsers en motoren (1 gezin met drie kinderen plus pa en ma op een motor gezien). Ondertussen gaan overal autodeuren open om mensen uit te laten stappen. Dan zijn er ook nog voetgangers die de weg proberen over te steken. Om de chaos nog groter te maken zijn er ook nog motoren en fietsers die tegen de richting in proberen te rijden. (rijden trouwens ook gewoon over de overbevolkte stoep). Kortom een genot om tijdens het diner te bekijken. Maar wat bleek na een half uur, de linker rijstrook was een busbaan tegen het verkeer in! De bus kwam er aan en iedereen met veel getoeter en gezwaai opzij. Ik heb één keer de fout gemaakt om te wachten voor een rood voetgangerslicht. Iedereen stak over en toen het licht op groen ging reden de auto gewoon door rood. Ik had dus niet hoeven wachten. Verkeerslichten zijn niet van belang tot er een agent bij staat, dan wachten ze wel.
Op een driebaansrijksweg rijden ze gewoon in het midden. Ze halen rechts en links in. Toeteren of duwen langzame weggebruikers van de weg. De vluchtstrook wordt gebruikt als parkeerplaats om je siësta te doen, of als extra baan om in te halen, of gewoon om bananen te verkopen. Maar in de bus zittend delen ze alles met je, je krijgt koekjes, fruit, brood, soms meer dan je lief is. Maar de mensen zijn als ze uit het verkeer zijn erg aardig. Iedereen wil weten wat je van Iran vind en je moet thuis vertellen dat de mensen gewoon vrede willen.
Het landschap is erg dor en rotsachtig. In het noorden hebben ze wat groen maar het merendeel is gewoon woestijnachtig. Er zijn ook heel weinig dieren te zien. Dus dat is minder om te zien.
Ga weer verder in mijn “oosters” avontuur. Vind het erg leuk om van iedereen e-mails te ontvangen hoe het gaat in Nederland. Het lukt alleen niet altijd om te beantwoorden omdat de mail hier erg traag is.
Groetjes Frank
