Ik beken! Ja, ik heb het gedaan! Ik weet dat veel mensen aan mij begonnen te twijfelen en zich afvragen of ik wel normaal ben. Maar ik ben toch voor de verleiding gevallen en heb het niet kunnen weerstaan. Je ziet het, het vlees is zwak. Ik geef toe ik heb gewoon mijn lusten gevolgd en me overgegeven aan het moment. Ik beken: Ik ben naar McDonald’s geweest! Zo het hoge woord is er uit! Voor het eerst in 4 maanden ben ik naar McDonald’s geweest in Delhi. Om toch een beetje vreemd te voelen heb ik een Maharadja Burger genomen. Het smaakt net zo hopeloos als de rest. Maar even terug naar m’n normale reisverslag
Hard werken om geld te verdienen
Delhi, iedereen heeft slechte verhalen over Delhi en nu moet ik er toch naar toe. Ik reis samen met Penny & Carmen (zij is er al geweest, heeft slechte ervaring en wilt nu toch een goede ervaring hebben). Stephen volgt in een andere bus want hij heeft te laat geboekt. Hij wilde eigenlijk niet naar Delhi maar het is de eenvoudigste weg naar Nepal. Het is weer eens een bus reis in door de nacht. Stephen heeft pech: hij zit in een illegale bus en wordt na 28 km tegen gehouden en na een half uur moeten ze overstappen naar een gouverment bus. Een bus met gewone banken en geen luxe stoelen die je achterover kan kantelen. Voor hem een zware nacht en voor ons viel het mee. We treffen ons weer in een hotel even buiten het centrum, voor onze rust. Het is een Tibetaans hotel, dus weer goed eten. We gaan met een taxi naar het centrum en daar begint het… Eeeh wat eigenlijk het valt me 200% mee. Ik had me op het ergste voorbereidt en het is net een gewone grote stad waar ik wel vaker in ben geweest. De dames willen zijden kopen en wij gaan even kijken bij wat Enfield dealers (we zijn nog niet over het motor virus heen). Bij de tweede dealer raak ik aan de praat met een Salzburger (Oostenrijk) en let even niet op Stephen. Na twee minuten komt hij terug naar mij en zegt: “Ik denk dat ik zojuist een Enfield heb gekocht.” Oeps wat is er aan de hand. Deze dealer heeft oude frames van 25 jaar en ouder en herbouwd de Enfield volledig tot een nieuwe en die wordt dan verstuurd naar Engeland. En dat alles voor ongeveer 1500 euro. Stephen zei nog deze ochtend “Ik ben in de stemming om wat te kopen”, maar ik wist niet dat hij dit bedoelde. Stephen gaat weg om geld te regelen, ik tref Carmen en Penny in een hotel waar we eten. Penny en Stephen gaan vliegend naar Kathmandu, Carmen gaat met 2 andere Zwitserse dames naar zuid India en ik ga naar Plan India een project van Plan Nederland bezoeken. Hiervan volgt een apart verslag. Maar ik kan je vertellen dat het een hele ervaring is.
Straatbeeld van Delhi
Noya heeft een beslissing genomen en mij gemaild dat ze ook naar Nepal gaat en via Delhi reis. Noya is een Israëlische die we in McLeodganje tegen gekomen zijn en zij dacht dat het seizoen om door Nepal te trekken over was. Toen ze hoorde dat wij daarheen gingen wilde ze mee. Ik wacht dus op haar in Delhi en samen gaan we op weg naar Nepal. We nemen een nachttrein en voorbereidt op al het erge leggen we al onze bezittingen met kettingen vast aan de bedden. De trein heeft geen coupes maar gewoon 6 zitplaatsen die omgebouwd kunnen worden naar 6 bedden en dan nog twee in dwars richting. Je slaap met 8 personen bij elkaar en iedereen loopt langs door het gangpad. We delen onze 6 bedden met 1 man uit Brazilië, een fransman met zijn Israëlische vriendin. Dit stelletje gaat een aantal maanden in stilte therapie. Chips, een aantal maanden niet praten? Hoe verzin je het. Ik denk niet dat ik het vol hou. Gelukkig ga ik daar niet heen. Na de trein met de bus naar de grens. De grens met Nepal is geen enkel probleem, alleen geld wisselen en een bus regelen naar Kathmandu is wat moeilijker. We nemen een luxe nacht bus, maar waarom duurt een nacht bus langer dan een dag bus? Daar komen we al snel achter, de bus stopt gewoon voor een paar uur want hij mag niet verder rijden gedurende de nacht. Iedereen slaapt dan in de bus, waar trouwens weinig luxe aan is. Maar we overleven de trip en komen aan in Kathmandu. Wat is dat een heerlijke stad, zeker na Delhi. Noya en ik huren 2 mountainbike en rijden wat rond. Heerlijk om wat lichaamsbeweging te hebben. Als we bij een tempel aankomen, moeten we opzij voor draagbaar. Even later zien we waarom, er is een lijkverbranding bij de rivier! Oeps dat was nou niet de bedoeling. Er is 1 lichaam al bijna verbrandt een tweede is net aangestoken en bij de derde zijn ze bezig met de ceremonie. Oké, dat hebben we ook weer mee gemaakt.
Lijkverbranding
We treffen Stephen donderdag avond. Hij heeft een Amerikaan ontmoet die met ons mee wil. Hij heet Hunt Holiday, jawel familie van de beroemde Doc Holiday. Hij komt uit Collerado en is een rasechte buitensporter en op en top Amerikaan, hij wil de tocht waar 7 dagen voor staat in 5 dagen lopen. We gaan dus met z’n vieren op pad naar Mount Everest Base Camp. Ik vraag me vertwijfelt af of ik wel met hun mee kan komen. Hunt is z’n hele leven buiten, Stephen heeft K2 base camp gedaan en Noya heeft ook al verschillende trekkings op haar naam staan. En ik…. ik ben 2 keer een weekendje naar de Ardennen geweest. Als Hunt hoort hoe oud ik ben, vraagt hij verbaasd of ik geen looprekje nodig heb. Oké, ik ben 10 jaar ouder dan de rest.
Een tempel in Kathmandu
We nemen de bus naar Jiri en vandaar begint onze trip, lopend naar Namache Bazar. De meeste mensen vliegen naar Lukra, dat scheelt 7 dagen wandelen. Wij kiezen voor de klassieke route en meer spierpijn. De tocht is absoluut zwaar, maar zeker de moeite waard. De omgeving is prachtig om te zien, veel terrasvormige landbouw en kleine dorpjes. Er is geen enkele auto, motor, fiets te zien. Het enige vervoersmiddel hier is de benenwagen. Dit betekent dat alles, maar dan ook alles door sherpa’s (dragers) naar boven gedragen wordt. Wij hebben het zwaar met onze rugzakken maar die jongens lopen soms met 6 jerrycans van elk 18 liter kerosine op hun rug (rietenmandje met een band over hun voorhoofd). Bij elkaar zo’n 120 kilo, ongeveer 10 keer mijn rugzak?????!!!! We zijn watjes. De eerste dagen loopt Hunt voorop, gevolgd door Stephen, ikke zei de gek en Noya. Aan het eind van dag 1 loopt iedereen te klagen over pijn hier en daar, behalve ik. Dat oudje doet het nog goed. Maar dan komt de theorie van Hunt: bij elke duursport blijken de meeste afvallers de leeftijd te hebben tussen de 25 en 32. Boven de 33 zijn de meeste mentaal sterker. Het is leuk om te zien hoeveel zelfvertrouwen Hunt heeft, hij twijfelt geen moment aan zich zelf. Ik merk op dat Stephen ons op grote hoogte voorbij zal lopen, omdat ie minder zuurstof nodig heeft. Hij is iets kleiner dan ik en heeft het figuur van een gespierde spijker. Hunt daar en tegen is iets groter dan ik en is bijna twee keer zo breed. Het meeste spieren. Nee, zegt Hunt, hij doet aan gewichtheffen en dat vergroot z’n longcapaciteit. Op dag 4 gebeurt het, tijdens de eerste serieuze pas, hoogte 3500 meter loop ik iedereen er uit. Hoe ouder hoe gekker. Als Hunt boven komt zegt ie dat hij meer zuurstof nodig heeft omdat ie meer spieren heeft???? Geen spoortje van zelf twijfel. Het wordt nog erger als we afdalen, dan loopt Noya iedereen eruit. Sinds die dag is Hunt niet meer zo fanatiek. We nemen zelf een dag rust en doen niks anders dan kaarten. Het is opvallend hoe 4 verschillende types die elkaar toevallig tegen gekomen zijn, zo goed met elkaar kunnen opschieten. We hebben veel lol met z’n vieren.
Wij vieren, vlnr Stephen, Hunt, Noya en ik
De paden die we volgen zijn niet meer dan geitenpaden. Niks braaf uitgezette wandelroutes, gewoon een platgetreden pad door alle dragers. Soms een trap van grote ongelijke keien, soms stijl schuin omhoog. We juichen al als we een vlak stuk tegen komen van 5 meter! Stephen heeft een horloge met hoogte meter bij zich en we klimmen op sommige dagen 1500 meter en dalen dan weer 1000 meter. We slapen in tea-houses: eenvoudige hotels. Eenvoudig wil zeggen, toilet buiten (een houten hokje met een gat in de grond om in te schijten en een aantal gaten in de wand om van het uitzicht te genieten. Als je staat genieten de mensen buiten van een ander uitzicht.) De kamers zijn iets meer dan een hok met 2 bedden. Als je geluk hebt is het winddicht, maar meestal kan je tussen de planken door naar buiten kijken. Het is van hout en soms behangen met oude kranten. Een bed is een plak op 4 pootjes met een dun matrasje. Het eten is eentonig maar meestal goed. En hoe hoger je komt hoe duurder het wordt. De drager moet ook de coca cola naar boven sjouwen. Maar de zonsopgang en zonsondergang vergoed veel, die zijn gewoon prachtig, soms zo vanuit je bed te zien. Kortom het is afzien maar genieten.
Een drager
De top van een pas
Nepal zullen vele zich misschien afvragen, is daar geen burger oorlog? Wel er zijn problemen met de Maoïsten. Ze stoppen toeristen en vragen dan een bijdrage voor “het goede doel”. Je krijgt dan een braaf ontvangst bewijs. Je moet wel onderhandelen over de prijs, 1000 rupees is de gewone prijs, maar ze vragen 5000. We hebben geluk en komen niemand tegen die ons stopt. Een man die een dag na ons de pas passeert wordt aangehouden en mag betalen. Nu zijn we in Namache Bazar en daar zijn geen Maoïst. We zijn veilig. We maken ons op om naar Mount Everest base camp te gaan. Zo er zal geen e-mail volgen voor de komende weken.
Veel plezier de komende weken en tot ziens.
Frank
