Het land van de onverstaanbare cowboys.
Oké, ik ben inmiddels veilig door het midden van Australië in Melbourne aangekomen, dus is het weer tijd voor een update van mijn avonturen. Een van de dingen die erg tegen valt is de taal. Ik heb gedacht dat het een stuk makkelijker zou worden als je in een Engelssprekend land zou komen. Maar deze jongens zijn echt niet te verstaan. Ze hebben een eigenaardigheid om alles af te korten en zeer knauwend te spreken. Ik kijk ze vaak heel erg dom aan als ze me iets proberen uit te leggen. De klederdracht in het noorden en midden is voornamelijk cowboyachtig. De cowboy hoed wordt overal verkocht en kijk niet vreemd op als je iemand in complete cowboy outfit tegen komt in de kroeg.
De meeste mensen van de groep arriveren vrijdag voor het vertrek en Stefan „Gogo“ Bockisch organiseert een extra veiligheid training op zaterdag. Je weet wel zo’n extra rijvaardigheid training. Stefan geeft die trainingen in Duitsland voor de ADAC. Het gaat er om dat de mannen de motor leren kennen en meer vertrouwen op de motor krijgen. Behalve oefeningen op de gewone weg, krijgen ze ook lessen hoe te rijden op off roads. Zeg maar zand, gravel en andere ongewone wegen. Het enthousiasme in de groep is groot, helaas soms iets te groot. Ralf rijdt ergens van een berg af, geen probleem. Maar dan weer omhoog……helaas niet gehaald. Hij stuitert tegen een steen en kiept om. Gelukkig niks meer opgelopen dan een gedeukt imago.
Stefan doet voor hoe het moet.
Timo heeft trouwens een website waar hij foto’s op heeft staan van de reis: kijk op www.timo-downunder.de.vu ga dan naar “Photo Gallery” en kijk onder Darwin-melbourne (ook deel 2). Daar vind je een aantal foto’s van de reis waaronder ook meerder van mij. De tekst is wel in het Duits maar ach. Ik geef hier en daar in de tekst aan waar je een foto van de tekst kan vinden. Laat je niet misleiden, de kleine foto’s zien er slecht uit, maar als je op de foto klikt krijg je een vergroting die goed is.
Springen met krokodillen
Zondag tijd voor wat toeristisch geneuzel. Naar de “jumping crocodilles”. Australië heeft twee verschillende krokodillen soorten: de zoet water en de zout water croc’s. De zoet water jongens zijn schuchter en komen niet in de buurt van mensen en de zout water jongens…. die kan je beter niet tegen komen. Bij de jumping crocodilles, gaan we met een boot de rivier op en met behulp van een vishengel worden de zoute krokodillen gevoerd. Alleen zodra ze toehappen wordt de biefstuk iets hoger gehouden zodat ze uit het water moeten komen om de snack te bemachtigen. Sommige komen zo hoog het water uit zodat alleen hun staart nog in het water is. Je ziet de vier poten boven water! Een mannetje kan makkelijk 7 meter worden en 1000 kilo wegen. Er gaan verhalen van 8 meter grote croc’s die 1,5 tot 2 ton wegen. De schipper vertelt allerlei leuke verhalen over mensen die verslonden zijn of juist die het overleefd hebben. Hij schat dat als we de boot nu zou zinken, we ongeveer 50% kans hebben om de oever te bereiken……….De personen met witte kleding worden als extra lekker hapje gezien. Iedereen checkt snel de kleur van z’n T-shirt.
Je hebt opeens geen behoefte aan zwemmen
Zondag avond is het tijd om afscheid te nemen van Donna, mijn beschermengel. Je weet wel de vrouw die zeer begaan was over de vlag in Kupang. Ze was erg bezorgd of ik me wel kon redden in Darwin???? Ik ben in staat geweest om me 15 maanden zonder haar te overleven, maar ach. Ik wordt uitgenodigd op een barbecue bij vrienden van haar. En daar ga ik natuurlijk heen. De Aussies zijn dol op bbq-en, dus een echte aussie bbq sla ik niet af. BBQ zo groot als een halve keuken is hier heel normaal. De TV hangt ook buiten. En het huis is voorzien van een zwembad. Iets typisch aussies: Donna wordt opgegeven moment in het water geduwd (ik was het niet) en het enige waar ze bezorgd over was of ze haar biertje “droog” kon houden. Ze ging dus als een soort vrijheidsbeeld, maar dan met haar bietje in haar hand, ten onder. Helaas was het zwembad te diep en werd er extra water aan het biertje toegevoegd. Geen nood, ze drinkt toch gewoon door……
Hamburger op z’n Aussies
Maandag ging de toer van start. We beginnen met een ontbijt en dan links rijden en wegwezen. We zijn: de 6 motor rijders Karsten Ralf, Conny, Sigfried, Alfons & Roland en de volg auto: Stefan (chauffeur & reisleider), Barbel (vrouw van Roland), Eckard (alleen de eerste week en monteur), Timo en ik. De leeftijd varieert van 19 jaar (Timo) tot 63 (Roland). Voor de motor liefhebbers, het zijn 5 Yamaha XT600e’s en 1 KTM 950 adventure. Het is natuurlijk even aftasten hoe de groep samen gaat maar we zien wel. Opvallend is Kartens, hij heeft voor extra geld de KTM gehuurd en treedt aan in een kompleet nieuwe motor outfit, zwart inclusief beschermend ondergoed en laarzen. Als er een stop is loopt hij in dit tenue rond. En dat terwijl het hier een beetje erg heet is: 40 graden in de schaduw!!!! Arme jongen. Zie “Die Truppe” voor een groepsfoto.
De groep, wie kan mij vinden?
Timo en mijn taak bestaat voornamelijk uit het in en uitladen van de aanhanger. We hebben een aanhanger voor al de bagage van de motorrijders en de kampeerspullen (zie “Das Vehicle”). Het verzorgen van het ontbijt en helpen bij het koken. Normaal gesproken doet Stefan dat alleen, maar wegens rug klachten heeft hij ook Eckard mee genomen om de eerste week de techniek te verzorgen: banden wisselen en de motoren onderhouden. Ik leer ook het een en ander hoe ik het moet doen. De eerste week hebben we maar 1 klein probleem. 1 ketting gebroken van een van de motoren: binnen 15 minuten kan Roland weer verder op weg. We hebben alles mee voor onderweg, voedsel, kookstel inclusief gasflessen, en veel water.
Onze Toyota met aanhanger.
Zomaar een foto van het landschap.
De reis gaat door het midden van Australië naar beneden. Het landschap is uuhhhh een beetje eentonig. Nadat we Darwin verlaten hebben, is het een soort woestijn met bomen. En ongeveer een week later is het nog steeds woestijn met bomen. Maar dan verandert het radicaal: het wordt woestijn met stuiken…. Ik lees dus heel wat af daar op de achterbank. Je vindt op de kaart een naam van een dorp. En dan kom je daar aan en het hele dorp bestaan uit, jawel 1 huis! Een zogenaamde roadhouse. Zeg maar een benzinepomp met restaurant en meestal kampeer mogelijkheden. De meeste roadhouses hebben van alles gedaan om het zo opvallend mogelijk te maken. Een van de roadhouses is de “UFO capital of Australia” met allerlei kranten artikelen die aangeven dat het “dorp” regelmatig door bezoekers van buiten de aarde bezocht is.
Mars mannetjes bezochten Australië…..
Een ander roadhouse was opgezet door een van de eerste vrouwen in dit ruig gebied en ze heeft daar een boek over geschreven: No place for a woman. Het roadhouse hangt vol met herinneringen aan haar. Een ander roadhouse zou ontstaan zijn doordat een transport van bier kapot gegaan is. Er kwamen mensen om te helpen, het bier op te drinken. En toen zijn ze maar daar blijven wonen. Weer een ander verzamelt weer van alles van de reizigers, T-shirts, visitekaartjes, identiteitskaarten etc etc. ‘s ochtends houdt Stefan meestal een briefing over wat de mannen te wachten staat. En soms gaat het als volgt: vandaag krijg je 2 bochten, een de camping af en dan weer een de volgende camping op! De weg is gewoon honderden kilometer lang recht door. Op 1500 kilometer twee stoplichten?
Een roadhouse
Mijn eerste kangoeroe die ik zie, stinkt nog al, is erg stil en rent niet weg. Hij is namelijk plat gereden door een roadtrain. Mijn eerste kangoeroe is een dooie! En hij is niet de enige, soms zie je er om de tien meter een, soms nog vers en soms alleen nog maar een skelet. De kangoeroes worden meestal ‘s avond actief en dan steken ze de weg over met alle gevolgen van dien. Om die reden rijden we niet ‘s nachts.
Een…..?
Ondanks dat ik de enige niet Duitser ben in de groep gaat het redelijk goed. Ze willen nog wel eens lachen om mijn Duits maar ach, moeten hun maar Hollands leren. De grappen over de Hollanders met caravan zijn natuurlijk niet op een hand te tellen. Maar gaten graven in onze stranden hebben hun natuurlijk nog nooit gedaan. Ik blijk wel een slechte invloed te hebben op de mannen. Roland wil namelijk ook een “glatzen” hebben. Nu heeft ie al het beroemde haardracht voor oudere mannen. Geen haar boven op meer, alleen maar een rand. Zo gezegd zo gedaan, geheel glad. Z’n vrouw is er niet blij mee. Een dag later komt Ralf naar me toe, hij wil ook. Zijn haar is al wat aan het dunnen, maar nog niet helemaal. Ach, wie ben ik om hem dat te weigeren.
Die Gladste.
Er zijn ook stukken bij dat we over onverharde wegen gaan. Hier is Stefan het meest bang voor: komt de hele groep door het losse zand? Ze moeten een uur staan op de motor en dat bij een snelheid van 70 a 80 kilometer per uur. De motorrijders komen er goed door, maar wij niet. Op een gegeven moment een hoop geknars en lawaai onder de auto? We stoppen en kijken wat er aan de hand is. De achter differentieel heeft de olie dop verloren. Dit wil zeggen dat de olie er uitgelopen is en het differentieel droog is en dus kapot gaat. Wat te doen? Eckard is net die ochtend met het vliegtuig naar huis gegaan. We staan ongeveer 100 kilometer van de bewoonde wereld. Denk denk en overleg tussen mij en Stefan. We komen op het lumineuze idee om de aandrijf as tussen de voorwielen en de achter wielen uit te slopen. De auto rijdt dan alleen op de voorwiel aandrijving verder en het achter differentieel wordt zo niet belast. Zo gezegd zo gedaan. En we presteren het om veilig bij de overnachtingplaats te komen. Daar vinden we een passende dop en olie, dus plaatsen we de aandrijfas weer terug. De schade lijkt mee te vallen we kunnen gewoon verder. Stefan belt zijn garage die alles heeft gecontroleerd voor vertrek. En die vraagt: “Heb je vijanden gemaakt?” Wat een land dat je er aan moet denken dat een vijand zoiets met je zou doen….
Pech onderweg en dan geen ANWB!
We bereiken Uluru (de beroemde rode rots in het midden van Australië, die een Aboriginal naam heeft gekregen). En natuurlijk willen we die beklimmen. Helaas Gesloten omdat het te heet is???? We lopen er om heen en het is echt warm (zie Ayers-RocK mit….). Volgende dag weer proberen en om 5 uur in de morgen gaan we er heen voor de zonsopgang. Als we (ik, Conny en Ralf) aankomen wordt de rots net geopend! We klauteren als eerste naar boven. Het gaat heel stijl naar boven en er is een ketting gespannen waar je je aan hoog kan trekken. Het is een hele klim en uitgeput komen we boven aan. En het duurt zeker een kwartier tot de volgende boven komen. We zijn dus 15 minuten alleen op de rots. En dan komen de busladingen met Japaners. Waarvan veel op een achterwerk naar beneden klauteren of met handen en voeten omhoog. Sommige redden het niet en draaien weer om en gaan naar beneden. Ik begrijp nu waarom ze de rots “sluiten” als het te heet is.
De top!
Cooper Pedy is een van de raarste plaatsen waar we door komen. Het is een soort goudzoekers dorp, maar dan vinden ze hier Opaal. Het hele dorp bestaat uit gaten! Het gaat als volgt, je registreert een stuk land en daar boor je een aantal “kleine” gaten in om te kijken of er opaal in zit. Zo ja dan boor je een gat van 1 meter doorsnede en ongeveer 20 meter diep. Dan onderzoek je de bodem en als er opaal in is dan boor je een tweede groot gat en graaf je tunnel van gat 1 naar gat twee. etc etc. Alleen de aussies zijn niet geïnteresseerd om het landschap enigszins aantrekkelijk te houden. Als ze klein zijn met een gat, laten ze het gewoon zoals het is een gat in de grond met een berg er naast van wat uit het gat is gekomen. Aan de grote van de berg kan je zien of er opaal in de grond zat. Er zijn nu ongeveer 4 miljoen gaten in de grond geboord en het landschap heeft een raar aangezicht. Overal staan borden dat het levensgevaarlijk is om rond te lopen en onverwachts in een gat te vallen. En natuurlijk weten de Aussies weer de nodige verhalen te vertellen over toeristen die in de gaten verdwenen zijn. Oh wat wel handig is, is dat als je toch een berg afgraaft opzoek naar opaal, kan je de ontstane ruimtes prima gebruiken om in te wonen! Half Cooper Pedy woont dus onder de grond! We hebben een slaapzaal in de berg. Dit gebied is een levend voorbeeld hoe de hebzucht van de mens de natuur vernietigd.
Huis onder de grond uitgehakt.
De restaurants zijn hier ook grappig. Ze hebben het b.y.o. principe: “bring your own”. Je mag in restaurants je eigen drinken mee nemen. We gaan dus een keer met de groep ergens eten en we gaan naar binnen met de complete koelkast uit de auto! Ik denk dat ze dat principe ook moeten handhaven voor het vinden van een partner, de vrouwen zijn hier nou niet erg mooi.
Stefan kookt voor de hele groep, hier lamsbout uit de grondoven.
Waar je ook geen goede indruk van krijgt is van de Aboriginals. Je ziet er veel rondhangen in parken en bij “bottle-shops”, meestal goedkope wijn drinkend. In sommige dorpen is het zo geregeld dat de drankwinkel pas om 12 uur open mag. Zodat de mensen in ieder geval ‘s ochtends nog enigszins nuchter zijn. In andere plaatsen is de shop zelfs op de uitkerings-betalings dag gesloten. Moeten ze een dag wachten om weer dronken te worden. Veel Aboriginals zijn ook erg dik. Het is een volk wat eeuwen in de bare droge woestijn van Australië heeft weten te overleven. Het eten was schaars en droog. En nu is al het vette westerse voedsel aanwezig. Ze blijken een gen te missen dat vet afbreekt, vandaar.
Kamperen met kangoeroes, walibi’s en koalabeer
We kamperen elke nacht. Iedereen heeft zijn eigen tent en soms slapen we in de wilde natuur maar meestal op campings. Sommige voorzien van zwembad en andere luxe dingen zoals “keukens”; gebouwtjes met zonder muren maar met water en barbecue plaat. En sommige zijn ook nog voorzien van allerlei wilde dieren. Op 1 komen de walibi’s (zeg maar “wanna be’s”, of terwel mini kangoeroes) naar je toe, eten uit je hand en kunnen ook nog geaaid worden. Bij weer een andere campingen lopen er kangoeroes rond en wordt je gewekt doordat er een kangoeroe naast je tent graast. Een derde camping is voorzien van koalaberen. Ze kijken slaperig vanuit hun boom naar de gekke toeristen. Ze zien er lief uit, maar zijn niet zo vriendelijk. En het geluid dat ze maken! Dat lijkt wel op een bronzig eland. Wouw. En natuurlijk zijn de meeste plaatsen voorzien van vliegen en niet zo weinig ook. En die beesten gaan voor je ogen, neus, mond en oren. Gek word je er van. Vegetariër kan je hier niet worden, ongemerkt eet je nog wel eens een vliegje weg.
Nee, ik ben geen aanhanger geworden van een of andere rare groepering, dit is mijn anti-vliegen-uitrusting.
Dit behoeft geen beschrijving.
Het zuiden is absoluut het mooiste gedeelte van Australië, het landschap is iets afwisselender met uitgestrekte graan velden en veel wijn velden. De kust is erg mooi vooral de great ocean road. Uiteindelijk komen we in Melbourne aan waar we afscheid nemen van de groep.
De kust in het zuiden
Ik maak een afspraak met twee vrouwen die ik in mijn eerste week van mijn reis heb ontmoet op de boot van Fetiye naar Olympus in Turkije! Erg lachen om ze weer te zien. Ze krijgen van mij al die tijd een Engelse versie van mijn reisverslag en liggen daar blauw om, voornamelijk om mijn slechte Engels……
Nu is het tijd om even mijn zonde te overdenken en na te gaan hoe ik verder wil. Ik laat het jullie weten. Veel plezier met sinterklaas. Hier is alles al Kerst, inclusief bewegende etalages. Een kerstman, in een volledige bont gevoerde rode mantel is wel een beetje een raar gezicht als het 40 graden is, maar ach.
Groetjes Frank
