He, dit verslag gaat niet alleen over Plan Australië. Maar ook nog even over Plan Indonesië. Dus daar begin ik maar even mee.
Na alle problemen met de boot naar Darwin en het weer officieel aan land komen in Indonesië had ik nog een paar dagen voor mijn vliegtuig naar Darwin vloog. Nu woont mijn contactpersoon van Plan Indonesië Zubedi in Kupang, dus dacht ik laat ik hem een mailtje sturen en misschien kunnen we eens wat afspreken en wat gaan drinken. Nou dat was natuurlijk fout gedacht. Ik werd gelijk uitgenodigd om ook een aantal van zijn projecten te bezoeken! Zo gezegd zo gedaan.
De volgende dag stond Plan weer op de stoep. Ik ging mee met de nieuwe personeels medewerker van Plan Indonesië: Cjut. Cjut werkte eerst voor een Frans cosmetica bedrijf. Tot ze de film “About Schmidt” zag van Jack Nickelson. Dit inspireerde haar zo dat ze haar baan opzei en voor Plan ging werken. Met de helft aan salaris, hoezo motivatie. Ze had een training in Kupang en werd meegenomen naar het veld. Normaal werkt ze in Jakarta. Samen met Zubedi gaan we op pad. We komen bij een dorp waar we een water project zien. Niet veel nieuws; een grote water tank. Het water wordt met behulp van pijpleidingen naar de tank geleidt en daar opgeslagen. De mensen zijn er nieuwsgierig en komen naar ons kijken.
Zubedi inspecteert de watertank.
“Wie zijn die rare blanken?”
Het grootste probleem hier is het nomade gedrag van de oorspronkelijke bewoners. Ze trekken rond, komen ergens aan en branden dan een stuk bos plat. De plat gebrande grond wordt gebruikt om akker van te maken. De bodem is vruchtbaar en levert veel op. Alleen het tweede jaar is de grond minder vruchtbaar. Dus trekken ze verder, branden een nieuw stuk plat en zo gaat het al jaren door. De verlaten akkers raken weer begroeid, alleen met gras. Een dus danig stug gras dat de koeien het niet kunnen eten en geen andere planten kunnen groeien. De grond is nu onbruikbaar geworden. En op deze wijze is al heel veel bos vernietigd. Plan leert ze hoe ze hun akkers weer vruchtbaar kunnen maken met behulp van mest. En zo wordt ze geleerd om op een plaats te blijven wonen.
Het maken van de lokale kleren.
We rijden weg en een man komt aan gerend. Of we niet wat willen drinken voor we verder gaan. Natuurlijk het is er warm. We krijgen een stoel aangeboden en hij gaat de boom in! Wat kan hij je beter aanbieden dan een verse Kokosnoot! Dat vers geplukt is. Aan de ene kant vol je je schuldig dat hij een kokosnoot aan ons geeft die hij anders misschien wel kan verkopen. Aan de andere kant weet je ook dat het erg onbeleefd is om nee te zeggen.
Verse kokosmelk!
We gaan naar een andere locatie. Daar wonen de mensen nog in traditionele huizen. Dat is zegmaar een uitgeholde hooiberg! Letterlijk. Hier wonen ze in en dit zijn eigenlijk er ongezonde huizen. Niet alleen dat allerlei ongedierte er in kan komen, maar ook omdat ze er in koken zonder goede ventilatie. Ze hebben ook een bijgeloof dat een pasgeborene de eerste 2 maanden uitsluiten in de hut moet blijven! Twee maanden in zo’n rokers hol…….. Niet erg goed voor zo’n kleine.
De hut van de buitenkant.
De hut van de binnenkant.
Oké, dat was even in vogelvlucht mijn laatste bezoek aan Plan Indonesië
Nu naar Australië. Ik hoor jullie al denken: “Australië, hebben ze daar ontwikkelingswerk nodig?”. Nee, maar daar zitten ook sponsor ouders. Toen ik de laatste Plan mail schreef en daar in melde dat het mijn laatste bezoek aan Plan was. Kreeg ik een reactie van Danielle mijn contactpersoon van Plan Nederland, dat Plan ook een kantoor in Melbourne heeft. Misschien was het wel leuk om langs te gaan. Ik ben de beroerdste niet dus zo gezegd zo gedaan.
Ik heb een afspraak met Pamela en zij vertelt mij hoe het sponsor werven hier in Australië aan toe gaat. Ze hebben hier ongeveer 33.000 sponsoren (was 3 jaar geleden 19.000). Een andere organisatie WorldVision is ongeveer 10x zo groot als Plan. Ze maken geen reclame op televisie want dat is veel te duur. Het gaat veel meer met direct sales. Ze huren mensen in die de straat op gaan en mensen aanspreken om een kind te sponsoren. En dit blijkt te werken ongeveer 80% van de sponsoren is zo lid geworden. Ook gaan de medewerkers langs de deuren om te vertellen wat Plan doet. De aanpak werkt ook nog. Gekke Aussies, zouden ze eens in Nederland moeten proberen, geloof dat niet veel mensen het zullen waarderen.
Ze hebben ook een nieuwe website (www.plan.org.au) en een van de nieuwe mogelijkheden is dat sponsor ouders die hun kinderen bezoeken hun verhalen & foto’s op kwijt kunnen. Pamela vraagt of ze ook mijn verhalen er op mogen zetten. Natuurlijk! Dus waarschijnlijk wordt mijn gebrabbel nu naar het Engels vertaald en in Australië gepubliceerd. Verder organiseren ze ook een popconcert Rocking Rio in samenwerking met andere Plan landen (zoals Plan UK & Plan USA). Ik leg uit wat plan in Nederland allemaal doet om nieuwe leden te werven. En vertel bv van het circus dat we een aantal keren hebben gehad. Voor degene onder ons die niet meer weten wat het is: BN-ers traden dan op in een circus act, bv Katja Schuurman als acrobaat een spagaat zien maken in de nok van de tent op een staalkabel!!!!! Pamela is erg geïnteresseerd. Dus wie weet gaan ze dat in Australië ook nog doen! En verder vertel ik natuurlijk honderden uit over wat ik allemaal gezien heb.
Hiermee eindigt mijn Plan bezoeken daadwerkelijk? Ik zou het niet weten, ik hou jullie op de hoogte!
