Hoi Iedereen,
Ik ben nu in Cambodja, daar zullen jullie spoedig meer van horen, maar eerst mijn bezoek aan Plan Cambodja.
Ik was wel aangekondigd maar was toch wel op erg korte termijn en er moesten alle zeilen bij gezet worden om een bezoek te regelen. Het is gelukt zodoende ging ik afgelopen maandag op bezoek bij Plan in Siem Reap. Dit is de plaats waar het beroemde tempel complex Angkor Wat is, dat overgroeid is door het oerwoud. Nu komt het gekke, we gaan naar het gebied en rijden door Angkor….. Dit is een “openluchtmuseum” waar je 20 dollar moet betalen om er 1 dag in te mogen, terwijl een arbeider als ie een goede maand heeft 20 dollar per maand verdiend. Ik heb er drie dagen rondgezworven voor 40 dollar (3 dagenpas) en nooit geweten dat er in de achtertuin mensen liggen te creperen.
Hoe is het mogelijk, ik heb nog nooit zoveel mooie en luxe hotels bij elkaar gezien als in Siem Reap. Het is hier vol met vetgemeste toeristen, zoals ik en sommige hotel bieden de mogelijkheid om te overnachten voor 1900 dollar per nacht……., niet zoals ik. Unesco en andere organisaties zijn al jaren bezig voor om voor miljoenen het tempelcomplex te restaureren en dat terwijl Plan pas 2 jaar actief is om de mensen te helpen. In wat voor een wereld leven wij, dat een hoop oude stenen belangrijker zijn dan mensen? Hoe is het mogelijk dat ze eerst de stenen gaan helpen terwijl er mensen omheen sterven? Wie kan het mij uitleggen? Het gebied wordt “beheerd” door een lokale oliemaatschappij die zoveel mogelijk winst uit het gebied wil halen en er zo weinig mogelijk voor willen doen.
Oké, nou is toerisme goed voor de armoede, het betekend werk, hotels bouwen: arbeiders, personeel om de toeristen te bedienen: weer werk, gidsen die je rond leiden, weer inkomsten etc, etc maar toch, ik kan er niet bij.
Het verschil met Plan Thailand is groot, erg groot. Plan is nog maar 2 jaar actief in Cambodja, dat betekend dat er nog weinig is te zien, alles duurt een tijd voor het op gang is. Op het kantoor werken 21 medewerkers en ze hebben nu bijna 1900 sponsor kinderen. Als ik door het gebied rij zie ik hoe groot het verschil is. De huizen zijn paal woningen. In de regentijd wil het hier nogal eens overstromen. De hutten zijn gemaakt van, hout, riet en van alles en nog wat zoals plastic en kartonnen dozen om de wind en regen buiten te houden. De weg is niet meer dan een karrenspoor vol kuilen. En dit terwijl de mensen in Thailand in stenen woningen wonen, met auto computer etc.
Een woning
De TV is hier en daar wel aanwezig, is kennelijk toch een van de eerste levenbehoeftens tegenwoordig.
Het eerste waar we naar toegaan is een leeg veldje. Ze hebben het onlangs ontmijnd (mijnen zijn een serieus probleem in Cambodja) en daar wordt in de komende 3 maanden een secondaire school gebouwd, om de grotere kinderen meer onderwijs te bieden. Ook wordt er een andere school gebouwd.
Dan komen we aan bij een gezin. De kindertjes hebben duidelijk hongerbuikjes. Een van de kleintjes loopt op een of ander takje te knabbelen om de honger te stillen. De Plan medewerker legt uit wat er is gebeurt. Een van de sponsor kinderen heeft binnen korte tijd zowel zijn vader als moeder verloren. Om de ziekenhuisrekeningen te kunnen betalen heeft de familie het huis en het land moeten verkopen. De jongen woont nu bij een tante in, alleen die heeft zelf al 7 kinderen. De jongen moet nu helpen met geld verdienen en is dus van school gehaald. Hij vist en verzamelt brandhout wat weer verkocht wordt. Het is duidelijk te zien dat de Plan medewerker met z’n handen in het haar zit wat te doen voor het kind.
Kind eet bladeren om honger te stillen.
Voeding is hier trouwens een van de grote problemen. Een arts vroeg eens aan zo’n honderd kinderen wie er een avondmaal gegeten had. Alle kinderen staken hun handen omhoog. Toen vroeg hij wie bij dat avondeten vis had gegeten, 5 kinderen. Wie had er rundvlees bij het eten? Niemand. Kip? Weer niemand. Wie had er fruit gegeten? 1 kind stak zijn hand op. Wat had hij gegeten vroeg de arts. Hij had een lychee gevonden op straat en die opgegeten…… Helaas de kinderen eten bijna alleen maar rijst met wat groente. En dat terwijl een goede voeding belangrijk is voor de ontwikkeling van het kind. Een slechte voeding beïnvloedt ook de prestaties op school. Het is dus een van de speerpunten van Plan.
Uitleg over gezonde voeding.
Een van de dingen die Plan heeft gedaan is een kippenfok project. Ik als expert kippenslachter had al visioenen van kippenfokkerijen van honderdduizenden kippen op 1 plaats. Maar nee het was anders. Plan heeft heel veel gezinnen 5 kippen en 1 haan gegeven en geleerd hoe ze de beesten moeten verzorgen. De kippen zijn ingeënt tegen allerlei ziektes zodat ze overleven. En weet je wat nu het leukste van de beesten is? Ze planten zich voort, binnen no time heb je veel meer kippen. Die kan je weer eten of verkopen of wat dan ook. Vol trots vertoont een meisje haar kunsten hoe ze de kippen eten geeft. De gezinnen hebben ook een hok moeten bouwen om de kippen te beschermen als ze broeden.
Kind laat zien hoe ze voor de kippen zorgt.
Een ander voorziening die plan heeft gecreëerd is hulp om naar het ziekenhuis te gaan. Het ziekenhuis is in Siem Reap en dat is ver weg. Om een ziek kind naar het ziekenhuis te brengen moet je een taxi nemen. Die kost 6.000 Riel, is 1,50 dollar enkele reis. Dat geld hebben ze niet. Dus veel ouders gingen dus niet naar de doktor met hun kind, gevolg veel sterfgevallen. Plan heeft geld beschikbaar gesteld om de transportkosten te betalen. Dit gaat op een eenvoudige manier. Ze hebben een geldkistje, met inhoud natuurlijk, aan een verantwoordelijke in het dorp gegeven. Dit kistje is op slot en de sleutel hebben ze aan een ander gegeven. Samen zijn ze verantwoordelijk voor het geld. Als er een kind naar het ziekenhuis moet, worden de 2 mannen erbij gehaald, het gezin krijgt het geld en de gegevens van het kind worden genoteerd. Ze moeten het budget aan Plan verantwoorden. Simpel maar doeltreffend. Dit geldt trouwens voor alle kinderen en niet alleen de sponsor kinderen! Ook gebeurt het dat de veldmedewerkers van Plan het dorp bezoeken en dat ze met een laadbak vol zieke kinderen en hun ouders weer terug komen. Het is alsof het noodlot er mee speelt, er is een kindje ziek of we even langs willen komen. Natuurlijk. Ik heb niet zo veel verstand van kinderen en al helemaal niet van zieke kinderen, maar dit mannetje is wel heel erg warm. Hij ligt te rillen terwijl het 35 graden is. Arm jongen, ik maak me zorgen. De Plan medewerker geeft het advies om morgen gebruik te maken van het geldkistje en naar het ziekenhuis te gaan. Het is helaas al laat in de middag en we zijn op de motor dus kunnen we hem niet mee nemen.
Nieuwsgierig kijken naar die rare witte man.
Hier rondlopen is wel een leuke belevenis. De kinderen zwaaien als we voorbij rijden, de volwassenen lachen als ik ze in hun eigen taal begroet. (Ik heb wat woordjes Khmer geleerd, zoals goedendag, hoe gaat het en tot ziens.) De pubermeisjes kijken giechelend & verlegen van een afstand toe. De kinderen komen om ons heen staan en de kleintjes beginnen spontaan te huilen als ze zo’n rare witte meneer zien. Kortom dolle boel.
Zelf gemaakte speelgoed
En natuurlijk als we terug rijden gaat het regen. Dat is het nadeel van het regen seizoen. Ik heb geen regenkleding bij me, maar de Plan medewerker wel. En hij staat er op dat ik het aantrek. Zodoende blijf ik droog achter op de motor en hij wordt bloot gesteld aan alle elementen. Als we aan komen op kantoor is hij drijfnat en ik voel me schuldig… Mijn contact persoon bleek ook na sluitingstijd nog te werken. Even babbelen en weer afscheid nemen.
De Cambodjaanse badkamer…..
Weer een leerzame dag en ik hoop dat Plan hier net zoveel bereikt als ze in Thailand hebben gedaan.
Groetjes Frank
