Hoi iedereen,

Even een kleine introductie. Ik sponsor ongeveer 10 jaar een kind via Plan Nederland (voormalig Foster Parents Plan). Ook gedurende de periodes van negatieve nieuws over Foster Parents ben ik in de organisatie blijven geloven. Toen ik het idee kreeg om mijn droom van een wereldreis uit te voeren, was het ook logisch dat ik een bezoek aan mijn sponsor kind te brengen. Hij heet Zonab Ali en woont in Bangladesh. En vandaaruit kwam het idee om in elk land waar ik doorreis een bezoek te brengen aan een project van Plan Nederland. Op die manier kan ik met eigen ogen zien wat er gedaan wordt met het sponsor geld.

Er waren een aantal mensen, die klachten hadden en nu wil ik wel eens zien wat daar van waar is of dat het op een misverstand berust. De klachten waren als ik me goed herinner:
Het gehele sponsor geld gaat niet rechtstreeks naar het kind. Ze zijn zelf op onderzoek uitgeweest en in de aangegeven gebieden was niks te vinden van Plan. Sponsor kinderen zouden niet bestaan en brieven onecht. Dus maar even uitzoeken wat daarvan waar/onwaar is.

Mijn eerste bezoek is aan een project in Delhi. Ik neem contact op met het lokale kantoor en maak een afspraak. De dag er voor ben ik toch wat onrustig, wat staat me te wachten en waar kom ik in terecht?? Achterbuurt van Delhi? Veel mensen vinden Delhi al een ramp, laat staan een achterbuurt. En wat krijg ik te zien? Gewend aan TV beelden van tentenkampen, kinderen met hongerbuikjes etc. Ik bereid me maar op het ergst voor.

Ik meld me op de afgesproken plaats en daar tref ik een aantal plan medewerkers aan die een workshop hebben gehad over kinderparticipatie bij ontwikkelingswerk. In India is het een groot succes en op deze wijze kunnen andere landen leren van de ervaring. Het is een internationaal gezelschap, mensen uit de UK en Canada maar ook veldwerkers uit Indonesië, Filippijnen (wil iemand nog een kind sponsoren daar? Moest ik vragen van Mars, de vrouw die daar werkt) en Zimbabwe. We stappen in een jeep en gaan op pad.
Maar wat ik te zien krijg is iets totaal anders dan ik me had voorgesteld. Ik word mee genomen naar een kantoor gebouw en daar vergaderen 9 kinderen en 3 volwassenen. Niks geen zielige kinderen, ondanks dat ze uit een arm milieu komen zien ze er schitterend uit. Ze zijn zeer verzorgd en zouden zo mee kunnen in een klas in Nederland. Ook hun betrokkenheid, enthousiasme, kennis en zelfvertrouwen verbaast me. Totaal anders dan ik me had voorgesteld. Wat is het geval. Plan India werkt o.a. samen met Casp een Indiase organisatie. Een van hun speerpunten is kinderparticipatie, de kinderen zijn zelf actief betrokken bij de ontwikkeling van hun gemeenschap. Ze hebben een kinderraad en daar worden idee gegenereerd en actie plannen gemaakt om hun levensomstandigheden te verbeteren. Natuurlijk in overleg met ouders en de sponsor organisaties. Dit is een vergadering van de raad over gegevens die ze verzameld hebben uit een onderzoek en hoe ze daar mee verder moeten. De kinderen kunnen lid worden van de raad voor 11 rupees (=20 eurocent) per jaar. Dit hebben ze zelf zo gekozen om de deelnemende kinderen meer bewust te maken dat het niet voor niks is en om hun betrokkenheid te vergroten. Voor kinderen die het niet in een keer kunnen betalen is er een betaalregeling mogelijk. Idem voor als er meerdere kinderen uit 1 gezin komen. Een van de jongens is penningmeester en het eerst wat hij heeft doorgevoerd is geen lunch tijdens de vergadering op kosten van het ledengeld maar eigen lunch meenemen! De raad is net zo opgezet als de Indiase politiek werkt, kinderen leren zo hoe het systeem werkt en dat ze invloed kunnen uitoefenen en op die manier hun leven kunnen sturen. Ze leren ook dat kennis en dus onderwijs erg belangrijk is. Wat zijn de punten die de kinderen erg belangrijk vinden (willekeurige volgorde):

Recht op onderwijs,
Geen kinderhuwelijken meer (meisjes trouwen vaak op 12-15 jarige leeftijd met een man van 30, opleiding wordt dan gestopt omdat ze toch huisvrouw worden)
Problemen met drugs/sigaretten rond school
Recht op erkenning/registratie (hier later meer over)
Kinderarbeid en uitbuiting

03A-021-04

De kinderraad

Wat doet de raad zo al? Ze geven een tijdschrift uit, volledig gemaakt en geschreven door kinderen en voor kinderen om ze bewust te maken van hun situatie en wat ze er aan kunnen doen. Ze hebben ook zelf een film gemaakt over hun situatie en problemen. Deze film is zelfs beloond met een award in London! Verder organiseren ze sport evenementen voor buurtkinderen en poppenspelen om de andere kinderen wat te leren. Deze initiatieven worden gesponsord door Casp & Plan India, op een dusdanige wijze dat ze na een bepaalde tijd als zelfstandige organisatie kunnen blijven bestaan, zonder hulp van buiten af. Een klein voorbeeld, de fotograaf die de foto’s maakt van de kinderen voor de sponsors in het buitenland is een kind dat opgeleid is door Plan om de foto’s te maken en hij heeft daarvan zijn beroep gemaakt en maakt nu foto’s van bruiloften en andere gelegenheden.

Na de vergadering gaan we naar een woonwijk. De straten zijn onverhard, de huizen zien er redelijk uit, maar het afval ligt tussen de huizen. We gaan naar de snake-community? Snake dat is toch…. Dat hadden ze me niet verteld! En ja hoor na wat straten door gelopen te zijn, komen we bij 3 mannen uit die een paar slangen bezweren. We maken wat foto’s en als goed fotograaf wil ik natuurlijk een goede foto maken, dus kom ik wat dichterbij. Terwijl ik afdruk denk ik nog “Frank dit is geen goed idee!” Al die slangen die rond kruipen en ja hoor het is weer zo ver. Een van de mannen zwaait naar mij en ik moet naast hem gaan zitten. Hij wil een slang om me heen hangen “No problem, no danger”. De man leeft ook nog dus ik zal het ook wel overleven. En daar gaat ie dan voor ik het weet heb ik een geel/groene slang van een metertje om mijn nek hangen. Gossie, wat is z’n beest sterk. En dan biedt hij me ook nog een mandje (open natuurlijk) aan met een cobra! Oeps nu wordt het echt gezellig. De andere kijken toe maken foto’s en je ziet ze denken: “Blij dat ik het niet ben!” Nadat ik verlost ben van mijn nieuwe vrienden, vraag ik me af wat we hier eigenlijk doen. Het antwoord is simpel en eenvoudig. Deze mannen verdienden hun brood met het tonen van hun slangen in Delhi. Een nieuwe wet heeft het verboden om met de slangen Delhi in te gaan. Ze zijn de brodeloos geworden. Plan helpt hun om een nieuwe bron van inkomen te vinden. Een ander punt was dat de kinderen van de slangenbezweerders naar school moesten. Ze waren nou niet erg verzorgd, ze stonken nogal. Wat ze verder nog al eens deden was hun slangen mee nemen in hun broekzak en dan midden in de les de slang naar de leraar (m/v) gooien…… De meeste renden gillend weg. Kortom de kinderen dienden eerst heropgevoed worden voor ze naar een “normale” school mochten.

03A-021-09

 

03A-021-13
Na het slangenavontuur gaan we naar een schooltje. Stel je er niet veel van voor het zijn vier hokjes waar kinderen les krijgen. Het is 1 klas met peuters en drie klassen met 22 geestelijk gehandicapte kinderen in het totaal. Van de 22 kinderen worden er 6 gesponsord door mensen uit andere landen. He, krijg nu wat, van het sponsorgeld genieten niet alleen de 6 kinderen, maar allemaal. De peuters laten zien wat ze al kunnen, ze dreunen het alfabet op en de getallen. Een doet het voor de anderen volgen. Niet dat we het verstaan maar toch.

 

03A-021-25

Vervolgens gaan we naar een keuken, daar wordt het eten voor de schoolkinderen gemaakt. Eerst kocht de overheid het eten van grote bedrijven, maar die jongens verdienen al genoeg geld. Nu wordt het lokaal gedaan. Het eten wordt lokaal gekocht en hier gekookt, op die manier verdient de gemeenschap er aan. Er werken z’n 100 mensen in verschillende keukens en ze koken in 2 shifts: 1 voor de jongen en 1 voor de meisjes. Gewoon omdat het teveel kinderen zijn om in een keer het eten te maken en jongen en meisjes is nu eenmaal makkelijk uit elkaar te houden. De mensen die in de keuken werken verdienen ongeveer 2000 rupees per maand is ongeveer 40 euro per maand. Gek hé dat het sponsor geld niet rechtstreeks naar het kind gaat, het zou dan ongeveer de helft verdienen wat mama verdient. De keuken is weer opgezet met behulp van plan en wederom met de doelstelling om zelfstandig te draaien na een bepaalde tijd.

Na het zien van al het eten gaan we lunchen. Ja, daar voel je je wel even raar. Het is een beetje gek idee. Zij hebben geen keus en wij wel. We gaan naar een eenvoudig Indiaas restaurant en eten dosa, een soort pannenkoek met pittige vulling. En wat gebeurt er als we moeten betalen? Ja, hoor iemand betaalt het uit eigen zak en andere informeren toch even of het niet ten koste gaat van het sponsor geld. Nee dus. Ik voel me thuis: zo deden we dat ook altijd als we hard hadden gewerkt met de vrijwilligersgroep in Breda, dan gingen we ook uit eten en iedereen betaalde zelf.

Na de lunch vervolgen we onze “toer”. Ook deze wijk ziet er niet anders uit dan waar ik zo nu en dan eens zelf door heen dwaal. Wat is hier het geval? Het is een “niet geauthoriseerd gebied”, dat wil zeggen dat de mensen er officieel niet mogen wonen. Of liever gezegd de overheid ontkent dat er mensen wonen. Dat doen gewone mensen ook, gewoon ontkennen dat je een probleem hebt, dan hoef je er niks aan te doen! En dat is ook wat de overheid doet, of liever gezegd niet doet. Als je namelijk iets doet, zoals een weg aanleggen of waterleidingen of scholen bouwen, dan zeg je daarmee dat er mensen wonen. En dat wil je niet erkennen. Kortom de mensen die daar wonen zijn op zichzelf aangewezen. Plan en de andere organisaties hebben eerst gezorgd voor water en “wegen” door de wijken en nu zijn ze met de andere zaken bezig. Een van de punten die de kinderen hadden aangegeven was het recht op erkenning. Hoe gaat het nu? De meeste bevallingen gebeuren thuis in de arme wijken. Als het kind geboren is, dient het officieel geregistreerd te worden. Dit is natuurlijk in de stad, het kost de ouders geld om naar toe te gaan, zo’n 10 rupees (20 euro cent) enkele reis. En dat geld hebben ze eenvoudig niet. Dus wordt het uitgesteld en uitgesteld tot het te laat is. Het moet namelijk in de eerste 2 jaar gebeuren en daarna kan het alleen via de rechter en gerechtshof, wat nog veel duurder is. Maar nu komt het: de kinderen die niet geregistreerd zijn hebben recht op niks…noppa…. geen onderwijs etc. Je weet wel ontkennen van het probleem! De kinderen van de raad hebben dus actie gevoerd om de jonge ouders bewust te maken dat het noodzakelijk is om het pasgeboren kind te registreren. Ze zijn langs de huizen in de buurt gegaan om de ouder te vertellen van de registratie en er was zelfs een mobiele registratie bureau geregeld via de sponsor organisaties. Dit alles heeft zo’n duizend geregistreerde kinderen opgeleverd. Dat geeft ze weer meer toekomst.

Een ander punt van aandacht van Plan/Casp is de hoge aantal sterfgevallen van de moeders bij de bevalling. Als dit gebeurt betekend het een veel slechtere kans voor het kind in de maatschappij. Het hoge aantal sterfgevallen heeft verschillende oorzaken: de bevallingen gebeuren thuis en als er dan iets misgaat, duurt het lang voordat de moeder in het ziekenhuis is. Dit kan alleen als er geld is voor vervoer naar het ziekenhuis, de ambulance van het ziekenhuis komt hier niet en taxi’s ook niet. Ze zijn dus aangewezen op kennissen die een vervoersmiddel hebben. En als ze dan in het ziekenhuis aankomen worden ze vaak niet gelijk geholpen of krijgen gewoon niet de verzorging die ze nodig hebben (bv bloed) omdat ze het geld er niet voor hebben. Wat heeft Plan India/Casp gedaan. Ze hebben een Health Clinic geopend met een dokter. En ze hebben een ambulance gekocht zodat als er iets misgaat tijdens de bevalling is er in ieder geval fatsoenlijk vervoer naar het ziekenhuis. (En daar zie ik ook de eerste signaal van sponsoring door Plan: een sticker met het logo op de ambulance. Dit was een klacht van de “boze sponsor”, ze waren zelf op onderzoek uitgegaan en hadden niks gevonden van Plan. Wel ik had uren in deze wijk kunnen rondlopen, zonder dat ik iets had kunnen vinden van Plan. Plan is namelijk geen frisdrankfabrikant die voor elke sponsoring een metershoog reclamebord neerzet, kost trouwens alleen maar geld. Als ik goed oplet zie ik alleen het logo van Plan heel klein op voorlichtingsposters staan).

Terug naar de Health Clinic, er worden ook meerdere vrouwen opgeleid tot Help-guides die assisteren tijdens de bevallingen. Deze vrouwen wonen in de wijk en zijn 24 uur per dag oproepbaar. Ze weten wat ze moeten doen en hoe ze moeten handelen in geval van nood. Hier sta je echt versteld van hoe het ontwikkelingswerk in zijn werk gaat. Ik heb twee HBO opleidingen maar ik voel me hier echt een nitwit. De mensen die hier wonen hebben helemaal geen opleiding, nul komma niks, dus alles moet terug gebracht worden naar het begin. Geboorte beperking gebeurt met behulp van een kralenketting! Condooms zijn te duur. 1 kraal is rood, dat is het begin van de periode en dan een aantal bruine kralen, een aantal witte en weer een aantal bruine. Er is een rubberen ring die je elke dag 1 kraal opschuif. Als je ongesteld wordt, is dat de rode kraal en de bruine kralen betekend “veilig vrijen” en de witte geeft kans op een kind. Over veilig vrijen gesproken, aids voorlichting wordt gedaan via de kapper. Aangezien de meeste mannen naar de kapper gaan is dat het aanspreekpunt geworden om de mannen te vertellen over aids en de risico’s en wat ze er aan kunnen doen. Ook condooms zijn via de kapper te verkrijgen. Ook de clinic is zo opgezet dat het na verloop van tijd zelfstandig kan draaien. Een andere manier om mensen voorlichting te geven over zaken is via een poppentheater, dat spelende wijs een verhaal vertelt.

03A-022-03

Het voorbehoedsmiddel

We gaan weer verder naar het volgende punt. Het gebouw waar de jeugdraad wekelijks bijeenkomt. Er zijn een 30-tal kinderen aanwezig en we mogen vragen stellen. We vragen wat de kinderen belangrijk vinden en waar ze aan werken. Ze willen recht hebben op onderwijs, op een normaal leven, op eten & werk en bescherming tegen exploitatie door anderen. Een van de kinderen wil dat de volwassenen meer naar ze luisteren! Er is in deze wijk geen school (weet je nog, deze wijk bestaat niet volgens de overheid), de kinderen hebben les tot ze 5 jaar zijn en daarna zijn ze aangewezen op een school buiten de wijk. Dat betekent 8 kilometer reizen! Veel ouders kunnen dat niet betalen, dus geen onderwijs voor het kind. Hier wordt aan gewerkt. Een voorbeeld hoe Plan/Casp te werk gaat met de kinderraad. In een vergadering werd voorgelegd wat de ouders en wat de kinderen wilden voor een ontwikkeling in hun gemeenschap. De ouders wilde voorschoolse opvang zodat ze meer konden werken. De kinderen wilden een bibliotheek met studieboeken. Helaas was er geen geld voor beide. Een kind kwam met de creatieve oplossing: geld werd gebruikt voor de voorschoolse opvang en de kinderen legden zelf een bibliotheek aan. Elk kind dat een bepaalde opleiding had afgerond, doneert zijn/haar boek aan de bieb en zo wordt een bieb opgestart waar andere kinderen gebruik van kunnen maken.
Een andere vraag die gesteld werd, is wat het hele ontwikkelingstraject heeft opgeleverd voor hun. Wat een van de meisjes aangeeft wat ze zelf geleerd heeft uit het feit dat ze lid is van de raad is zelfvertrouwen. En dat is wel te zien ook, de kinderen stralen dat uit. Al zou dat het enige zijn dat de hele sponsoring opgeleverd zou hebben, is dat het sponsor geld dubbel en dwars waard geweest. Want met dat zelfvertrouwen dat deze kinderen geleerd hebben zijn ze in staat om een zelfstandig bestaan op te bouwen!

Oké, dit was mijn eerste bezoek aan een project van Plan Nederland, er zullen nog meerder volgen. Dan zal ik me meer gaan verdiepen in de correspondentie tussen de kinderen en de sponsoren in het buitenland.

 

03A-022-20

Mijn tuktuk gaat stuk.

Groetjes Frank