Niet dat ik van pyjama feestjes hou, maar ik ben in het land van de pyjama: Vietnam. Hier lopen de mensen namelijk met hun pyjama aan op straat. Waarom? Geen idee maar het ziet er wel raar uit. Het zijn veel vrouwen die een soort synthetische pyjama’s aan hebben. Ook zie je soms een man met een heerlijk ouderwetse knoopjes geval op straat wandelen. Het zal wel lekker koel zijn.
Vietnam, jullie zullen al bang worden, komt ie weer met enge en niet zo vrolijke verhalen. En ja hoor hoe kan het ook anders. Iedereen weet van de oorlog met de Amerikanen. Maar iemand wist me te vertellen dat Vietnam z’n 2000 jaar oorlog heeft gekend. Niet zo vrolijke geschiedenis dus. Ik kom eigenlijk zonder problemen de grens over en vind een leuk hotel in Saigon (Tegenwoordig Ho Chi Minh City). De zoon heeft in Nederland gewoond en spreekt dus Nederlands en is de uitvinder van de Vietnamese loempia’s! En een van de andere familieleden is doktor. En houdt z’n praktijk in de lobby van het hotel…… Erg handig voor als je ziek wordt.
Twee dagen later komt Claudia uit Australië en Glenn en Sarah uit Cambodja (is een Engels stel dat ik in Siem Riep heb ontmoet). Ik ga Claudia ophalen en dat is een hele gewaarwording. Het vervoersmiddel in Vietnam is een kleine motor/scooter 100 tot 125 cc. Ik ga achter op zo’n ding naar het vliegveld. Er rijden daar miljoenen van rond. Je mag ze rijden zonder rijbewijs en iedereen doet maar wat. Wat zie je dan: iemand die niet “spiegelt” bij het wegrijden. Ik hang bijna met mijn tenen in zijn voorwiel. Even later komt er een auto achteruit een parkeerplaats rijden, dwars de weg op. Een noodstop en een flinke zwaai naar links red mijn leven. Spookrijders worden niet omgeroepen, het is niks bijzonders. Ze steken de straat over door gewoon tegen het verkeer in te rijden en dan stukje bij stukje naar de overkant te gaan. Als verwende Europeaan slaat de schrikt regelmatig om mijn hart. Maar hier slaomt iedereen vrolijk om de overstekende motor heen. Verkeerlichten zijn er voor…… ik weet het niet, maar mijn chauffeur stort er zich niet aan. Gelukkig gaat dit alles niet bij zo’n hoge snelheid dus overleef ik het.
In Vietnam is alles goed georganiseerd. Je hoeft je hotel bijna niet uit om iets te zien. Alles gaat via georganiseerde toer. Om het zo te zeggen backpacken met twee vingers in je neus. We gaan dus georganiseerd naar de Cu chi tunnels. Dit is een plaats waar ze een “museum” hebben gebouwd over de Vietnam oorlog. Weer even wat geschiedenis in een notendop: eerst beheerste de Fransen hier de boel. Toen zijn ze vertrokken en hebben alle wijze heren besloten om Vietnam in tweeën te delen: Noord & Zuid. Hoe komen ze er op? Noord was Communistisch en Zuid kapitalisaties. Dit hebben ze allemaal op papier vast gelegd. Waarna natuurlijk het Noorden dacht, we willen alles hebben. Ze vallen dus het Zuiden binnen. Waarop de Amerikanen natuurlijk weer dachten: dat kan niet, nog meer Communisten en zijn het zuiden gaan “helpen”. Alleen die Amerikanen hadden zich vergist, in het zuiden woonde ook mensen die tegen de komst van de Amerikanen waren. Zij zijn een guerrilla oorlog begonnen en werden de Vietcong genoemd. Eigenlijk waren dat gewoon boeren en gezinnen die overdag op het land werkte en ‘s nachts tegen de Amerikanen vochten.
Onze gids Jackie “Chain” heeft als vertaler voor de Amerikanen gewerkt en waarschijnlijk is dat de reden geweest dat de Amerikanen de oorlog hebben verloren, we begrijpen zijn Engels maar nauwelijks. Vol trots vertelt hij over heldendaden van de Vietcong. Overdag een studente in Saigon en ‘s nacht als soldaat van de Vietcong Amerikanen neerschieten om de volgende dag gewoon weer naar school te gaan. We zien een promotie film waarin een hele familie vuilkuilen aan het graven is om de Amerikaanse soldaat te grazen te nemen. De vuilkuilen zijn te gruwelijk voor woorden. Zeker als Jackie showt hoe ze werken en als hij ook nog vertelt dat zijn vriend in een van deze is omgekomen. Brrr, hoe verzinnen mensen dit toch en wat helemaal bezopen is dat je veel van dat soort zaken in films ziet als Rambo.
Jackie legt uit hoe de vuilkuil werkt……
En dan komen natuurlijk ook de tunnels! De tunnels die voor de Amerikanen de genadeslag waren. In het gebied hebben de Vietcong 200 kilometer tunnels gegraven met woonverblijven, slaapverblijven wapenkamer en keuken. Alles onder de grond, tot 3 verdiepingen diep. De tunnels zijn ongelofelijk klein. En dat waren de toeristische! Die ze iets groter hebben gemaakt. Een suppoost laat zien hoe hij in een klein gat in de grond verdwijnen kan. Jackie wijst ons waar hij weer boven moet komen. Helaas te laat zien we dat de suppoost weer achter ons staat. Als het een Vietcong was geweest…..
Een aantal Toeristen passen niet eens door het gat de grond in. Jullie virtuele reisleider gelukkig wel. Hoewel ik daar niet vrolijk van werd. Dan is het tijd voor het echte werk: we moeten 200 meter onder de grond “overbruggen”. De suppoost zegt dat we dicht bij elkaar moeten blijven want anders kunnen we verdwalen…… En met 200 kilometer tunnel is het nog al lastig zoeken. Hij verdwijnt in het gat en een aantal mensen volgen hem. Dan breekt er een discussie uit wie er als volgende gaat? Ik zie het al gebeuren en duik de tunnel in. Helaas degene voor me is nog nauwelijks te zien. Ik probeer hem in te halen, maar dat levert klagende vrouwen op achter me, dat ik niet zo snel moet gaan. Ik word vertwijfeld: “Wat te doen, snel achter de ander aan of wachten op degene achter me?”. De keus wordt voor me gemaakt, ik zie de man voor me niet meer. Nu wordt het spoorzoeken. De tunnels zijn een klein beetje verlicht en zoals op zijn Aziatisch zijn er natuurlijk geen bordjes om de weg te wijzen. Had je natuurlijk ook weinig aan in het donker. Het wordt nog gezelliger als ik nog vleermuizen tegen kom. Bij afslagen luister ik waar nog enigszins geluid vandaan komt. Op handen en voeten beweeg ik me voort en ben heel blij als ik weer daglicht zie. Vuil en onder de modder kom ik weer boven de grond. Iedereen rust uit en komt een beetje bij. Jackie telt de koppen en mist er twee. “Waar is die vette?” roept ie dan. De vette is een Canadees van over de 150 kilo (gokje). Hij is ook de tunnel in gegaan en kon niet door het gat naar buiten. Hij zat klem! Een andere toerist heeft hem er uitgeholpen. Dus wees gewaarschuwd. Als je zo naar de Cu Chi tunnels gaat, neem een zaklamp mee en laat de overtollige kilo’s thuis.
Een ingang van de tunnel.
Ik had last van een klein reisdipje en zat dus niet lekker in mijn vel. Claudia zat helemaal niet in haar vel en dus besloten we maar om apart verder te reizen. Ik ga naar Dalat een bergdorp en ga daar cayoning, je weet wel een rivier afdalen met behulp van touwen, glijen en zwemmen. Bij de eerste afdaling door middel van abseilen gaat het al fout met mij. Mijn Teva’s zijn te glad en ik glij uit. Een normaal persoon slaat naar links of recht, maar ik presteer het om met mijn benen omhoog te glijden en mijn kont naar beneden…….. Mijn hoofd is nog steeds omhoog en in die benarde positie moet ik weer overeind komen. Ik wou dat ik wat van de sportiviteit had van Thom. Misschien is dit soort sporten toch niet voor mij weggelegd. Ik kom uit de moeilijke positie en land weer veilig beneden. Daarna gaan we nog glijden in een natuurlijke glijbaan. Alleen of met z’n tweeën, drie-een of vieren. Ik denk dat mijn neefje Ravi dit ook wel prachtig had gevonden. De laatste afdaling is abseilen zonder rotsen te raken tussen twee watervallen in. Even je adem in houden voor het beste resultaat. Het was echt adembenemend!
Oeps foutje bedankt.
Natuurlijke glijbaan.
De wasmachine
Wat heb ik verder gedaan. Twee duiken in Natrang, “shoppen” in Hoi An en op de nationale TV in Hue???? Wat? Ja, ik heb het weer voor elkaar. Na de krant is de logische vervolg stap de televisie. Helaas was ik niet uitgenodigd voor mijn intelligente uitspraken. Waarom dan wel? In Hue begon zaterdag 12 juni een festival. Ik was daar 11 juni en bezocht de verboden stad. Een TV ploeg vroeg me wat ik van het festival vond dat de volgende dag zou beginnen. Ik zei dat ik er erg naar uitkeek. Wat moest ik anders zeggen, ik wist absoluut niet wat het programma was en wat er zou gebeuren. Dit werd zaterdag uitgezonden, toen ik op de bus zat te wachten om uit de stad weg te gaan…te veel regen. Heb dus niks van het festival mee gekregen.
Na 11 maanden reizen denk je alles al wel een keer hebben mee gemaakt. Helaas is dat niet het geval. In Hue had ik een hotelkamer in een hotel in aanbouw. Kamer op de 5de verdieping terwijl de lift maar naar de 4de ging. Ramen en muren ontbraken hier en daar. Mijn plafon zat vol gaten. Ik deelde mijn kamer met een Vietnamese bootvluchteling. Althans 20 jaar geleden, hij woonde nu in Australië. Hij was stappen en kwam later terwijl ik lag te slapen. Ik heb iets gemerkt dat hij mijn kamer binnen kwam en dat mijn grote rugzak op het nachtkastje stond? Ik sliep verder zonder wakker te worden. Toen ik later wakker werd realiseerde ik dat mijn kamergenoot er niet was en dat mijn rugzak verplaatst was? Raar. Ik stap uit bed om naar het toilet te gaan en kreeg natte voeten…. nee niet omdat ik het niet meer kon houden, maar omdat de hele kamer blank stond. Rugzakken natuurlijk nat. Goeie morgen. Een gesprongen waterleiding was de oorzaak. Reden genoeg om Hue te verlaten.
Regen, regen en regen…..
Op naar Hanoi de hoofdstad in het Noorden. Daar is in de buurt Halong bay allemaal rotspunten in de zee met wat boompjes er op. Prachtig om te zien. We gaan, natuurlijk georganiseerd, drie dagen met een boot. We overnachten de eerste nacht op de boot en missen dus de eerste wedstrijd Nederland-Duitsland. Als je denkt dat je hier aan de EK gekte kan ontsnappen dan heb je het mis. Overal hangen de speelschema’s in het Vietnamees! Alle EK-wedstrijden worden hier rechtstreeks uitgezonden. De vroege wedstrijd is om 23:00 en de late is de volgende ochtend 1:45! Erg vroeg dus of erg laat, het is maar hoe je het bekijkt. De tweede dag gaan we kayaken op zee, tussen alle rotsblokken door. Erg mooi en alleen op het feit na dat we twee bootjes uit het oog verliezen is er niks bijzonders gebeurt. Gewoon geniet en moe en voldaan naar huis terug. We ontmoeten twee jongens uit Engeland die een nieuwe manier van reizen hebben uitgevonden: Champagne-backpacken. Een wilde op de hardcore manier backpacken en de ander op een luxe manier reizen. Compromis luxe georganiseerd backpacken.
Glenn & Sarah
Als laatste ga ik met Selma (een Nederlandse) naar Sapa, een bergdorpje in het uiterste Noorden. We gaan daar een dag mountainbiken. Tjee, dat is erg af zien, het is erg warm en de bergpassen erg steil. Ik bedenk dat wielrennen toch wel een onmenselijke sport is. Zelfs onze gids heeft het er moeilijk mee. Hij moet stukken naar boven lopen. De dorpen waar we komen zijn mooi. De mensen die daar wonen zijn van verschillende stammen. Ze lopen in traditionele klederdracht en verkopen hun traditionele sieraden en kleding. Helaas iets te fanatiek, je
wordt de hele dag lastiggevallen door tientallen verkoopsters. En als ze vragen of je een oorbel wilt kopen, zeg je nee. Dan vragen ze of je een armband wilt kopen. “Nee, ik wil niks kopen!” Ooh, dus geen armband: “een kussensloop
misschien?” “Nee, nee, nee!” “Ah misschien een deken?” “Gvd laat ons met rust!” “Wat dacht u van een T-shirt…..” En dat was verkoper nummer een, dan volgt nummer twee en drie en vier en vijf en zes en ga zo maar de hele dag door. Iets te veel van het goede.
Selma en de gids.
De laatste 2 dagen maken we een trektocht met een lokale gids een vrouw van 18 jaar in traditionele klederdracht we gaan door kleine dorpen en overnachten in een “homestay”; iets tussen een hotel en huis in. De tocht is mooi maar erg zwaar door de temperatuur, zweten geblazen dus. Wel komen we door dorpen waar ze nog nauwelijks toeristen hebben gezien. De kinderen staan te roepen op afstand, maar vluchten als we dichterbij komen.
En nu is het tijd om naar Laos te gaan. We hadden het goed uitgekiend. Dinsdag avond vertrekken voor een busrit van 20 tot 30 uur naar Laos. Zodat we de volgende dag het Nederlandse elftal kunnen zien spelen. Zoals gewoonlijk op “leven of dood”: door gaan of naar huis gaan. Helaas, drie minuten voor vertrek horen we dat de busrit niet doorgaat. We kunnen morgen mee! Selma besluit om te vliegen en ik wacht een dag. Ik mis dus de belangrijke voetbalwedstrijd……….. Als jullie dit ontvangen zit ik te “genieten” in de bus. Een rit die bekend staat als een van de zwaarste van zuidoost Azië…..
Groetjes en heel veel sterkte bij de beslissende voetbalwedstrijd.
Frank
