10-9 Relaties in Iran en een Pakistaans feest
Daar ben ik weer.
Even een drukke tijd gehad met veel reizen en andere dingen, vandaar dat ik even niks van me heb laten horen.
Waar was ik? Oh ja in Iran Shiraz. Na de mail gestuurd te hebben, heb ik een hele tijd zitten praten met een Iraniër die naar Europa wilde. Dat willen er heel veel want dat is voor hun het beloofde land??? Heb hem uitgelegd dat het daar ook niet koek en ei was, maar dat ging er niet in. Hij wilde ook een grote westerse vrouw trouwen, de Iranese zijn te klein. Dus wie nog op zoek is naar een roodharige Iraniër, ik heb zijn mailadres.
‘s Avond kwam de taxibestuurde van die ochtend lang om Engels te leren en liet mij de stad zien. Hij bracht me naar de mooiste plaatsen, waaronder een zeer mooie moskee. Deze was niet toegankelijk voor niet Moslims en hij nam me mee naar binnen. Het was echt een waanzinnig mooie moskee, van binnen geheel bekleed met spiegels. Om net te doen of ik een moslim was moest ik hem na doen. Het ging redelijk goed alleen schopte ik iemand zijn gebedssteen weg (liep naar het plafond te kijken)….. Uit de tweede moskee werden we uit gestuurd. Echt een goed idee als je de geloven wat meer samen wilt brengen…. Maar ach. Onderweg naar onze volgende hoogte punt zagen we een jongedame langs de kant van de weg staan die om een taxi zwaaide. En omdat wij een taxi waren stopten we. Ik ben toen getuigen geweest hoe twee jonge Iranezen met elkaar in contact komen. In Iran is het verboden om als vrouw met een man op stap te zijn tenzij je samen getrouwd bent of familie is, even samen iets gaan drinken is dus onmogelijk. Er is zelf zedenpolitie die dat controleert. Het klikte wel tussen de bestuurder en haar, zodat we ongeveer twee uur rond hebben gereden, om maar te kunnen kletsen zonder problemen. De GSM is een handige uitvinding, veel relatie en liefdes sms’en gaan over en weer. Veel mannen denken dan ook dat westerse vrouwen hoeren zijn en dat je geld betaald om met ze naar bed te gaan. Het principe dat je gewoon een hoop vriendinnen hebt zonder daarmee meteen een relatie te hebben is onbekend.
Een gemiddelde Iraanse auto
Georganiseerd op reis gaan is heel anders dan alleen op pad zijn. Even een voorbeeld te verduidelijking. Bij het georganiseerd op reis gaan is het moeilijkste deel van de reis het op het juiste tijdstip op de opstapplaats in Nederland te zijn (is mijn ervaring, treinbranden, ongelukken etc). Daarna is het ontspannen, aan alles wordt gedacht. Als je een historische plaats gaat bezoeken meld de reisleider dat het ontbijt om 8 uur is en iedereen om 9 uur in de bus moet zijn. Het spannendste is de vraag of dat ook lukt. En dan
wordt je er heel gereden en bekijk je alles en ga je weer terug.
Bij alleen reizen gaat het als volgt: je staat vroeg op gaat naar buiten op zoek naar een ontbijt. Na het ontbijt hou je een taxi aan en gaat onderhandelen over de prijs. Bij taxi nummer drie heb je beet. Hij brengt je naar het busstation, althans dat hoop je, want de meeste taxibestuurders zijn niet hoog opgeleid en spreken nauwelijks Engels. Je hoopt dat je bij het juiste busstation aankomt. Eenmaal bij het busstation ga je opzoek naar een bus die je naar het dorpje brengt wat het dichtst bij de opgraving is. Wederom het taalprobleem en maar afwachten waar je uit komt. Daar zoek je weer een taxi en wacht je vol goede moed of je de opgraving te zien krijgt. Je bent zeker een tijd op reis. Na het geheel bezichtigd te hebben krijg je hetzelfde probleem weer maar dan omgekeerd. Wat je al niet mee maakt is: taxichauffeurs die voor de lol spookrijden, zonder benzine komen te staan, je mee nemen voor een prijs en dan onderweg stoppen om iemand aan te spreken en hem in het Engels nog een keer te vragen waar je heen moet, hij wist het dus niet, etc etc ect. Zo wordt elke opgraving een uitdaging.
Een opgraving
Na Shiraz ben ik naar Bam gegaan en daar ben ik voor een avond getrouwd… Eh, ze hebben daar een (zand)kasteel met daar binnen modderhuizen. Ik ging daar heen met een half Iranese, half Engelse jongedame, opgegroeid in Engeland en alleen reizend. In het kasteel kwam ze in gesprek met een Iranese familie en zij vroegen of we getrouwd waren. De jongedame liet in het midden of we wel of niet getrouwd waren, dit om problemen te voorkomen. De familie nam dus aan van wel, waarna ik allerlei moeilijke vragen kreeg zoals, waar wonen jullie en hoelang zijn jullie al getrouwd etc. Gelukkig was mijn Engels heel erg slecht….
Het zandkasteel
Na Bam werd het tijd om naar Pakistan te gaan. Iedereen had horrorverhalen dat ik geen visum zou krijgen in Zahedan. Ik zou terug moeten naar Teheran, dat bleek gelukkig niet waar te zijn. Alleen moest ik wel anderhalve dag wachten en Zahedan is een heel saaie plaats. Woensdag 3 sept. moest ik om 9 uur mijn visum ophalen. Negen uur was er natuurlijk helemaal niemand. Pas om 10 uur kwam er iemand aanzetten van het consulaat. Na nog een half uur wachten (poster van bevrijd Kashmir van India in de wachtkamer) kreeg ik mijn visum. Snel naar de grens gegaan met een taxi. Bij de grensplaats wordt ik uit de taxi gezet en in een pick-up gestopt. Deze man scheurde naar de grens. Helaas bij de eerste post werd hij tegen gehouden en mochten we niet verder. Hij maar vloeken en schelden tegen de soldaat. Ik ben maar uitgestapt en wilde net op zoek naar een ander vervoersmiddel toen hij toch door mocht. Ik in de bak achter in en daar werd ik gezandstraald in het niemandsland. De douane zelf was een fluitje van een eurocent.
Achter de grens is een bus die je naar Quetta brengt. De eerste grote plaats na de grens, 600 km en 14 uur rijden. Om 16:00 uur zou de bus vertrekken. En dat deed het ding ook precies op tijd. Na 3 minuten rijden stopte hij echter en moesten we 25 minuten wachten……. Daarna gingen we weer op pad voor 5 minuten. Deze tweede stop duurde 20 minuten. Gelukkig we rijden weer voor 6 minuten en weer een half uur wachten. We gingen weer onderweg, alleen de verkeerde kant op, naar stop plaats nummer 2!!! Daar kregen we via via te horen wat er aan de hand was: we zaten in een bus vol smokkelaars en bij stop nr. 3 hadden ze gezien dat op een checkpoint iets verderop een andere bus helemaal leeg werd gehaald en alle bagage werd onderzocht. En dat wilden de heren van onze bus niet. De bus was zo volgeladen dat het dak heen en weer bewoog ten opzichten van de onderkant en dat was niet vanwege mijn rugzak. Op een gegeven moment kwam er een auto aangescheurd en die zei iets tegen onze bestuurder waarna iedereen snel de bus in ging. Voordat iedereen goed en wel zat, ging het vol gas op weg. Het was inmiddels 20:00 uur en we hadden 10 kilometer in 4 uur afgelegd. Bij de checkpoint werden we niet aangehouden. Ik ging maar slapen, het zou wel een zware nacht worden.
Ik werd wakker vanwege veel herrie buiten. We staan stil midden in de woestijn, 2 uur ‘s nachts. Ik probeer eerst verder te slapen maar na een tijdje zie ik dat ze spullen van het dak halen. Wat is er aan de hand? De bus is kapot en is niet te repareren, de chauffeur is verdwenen (zal wel ergens liggen te slapen drie duinen verderop) en iedereen is in paniek. Het blijkt namelijk een heel onveilig gebied te zijn in verband met drugs-smokkelaars en bendes. Wat heb je hier een mooi uitzicht op de sterren, het is niet te geloven. In de woestijn is geen licht (we hadden twee zaklampen en één knipperlicht) en daardoor zie je de kleinste sterren, echt prachtig. Ik geniet er een tijdje van en laat de boel de boel. Iedereen probeert weg te komen en opeens komen er pick-ups aan rijden en tegen woekerprijzen kunnen we mee naar Quetta. We besluiten het te doen en ik deel de pick-up met een jong gezin (pa, ma en 2 kindjes) die naast de bestuurder zitten, 2 andere toeristen en een Pakistaan (we zitten met z’n vieren op de achterbank en een negende persoon gaat in de laadbak bij onze bagage. Volgens de Pakistaanse traditie rijden we 5 minuten en houden dan een koffiepauze.
De woestijn
De rit wordt heel zware, bijna 10 uur met z’n vieren achterin gepropt, scheurend door de woestijn. Wel een mooie zonsopgang maar verder eentonig uitzicht. De weg is een eenbaansweg (asfalt) met aan beide zijden wat gravel/zand. Als er een tegenligger aankomt geef je gas en pas op het allerlaatste moment wijk je uit naast de baan. Dan kan je in 1 vloeiende beweging weer terug komen op de weg. Ik heb het gevoel dat ik aan Parijs – Dakar mee doe. We passeren verschillende check-pointen en die checken van alles inclusief de gezondheid van de kleine kinderen…. Je ziet ook goed wat de heren “smokkelen” heel veel benzine/diesel want die is in Iran 50% goedkoper. Pick-ups vol met jerrycans van 25-50 liter rijden af en aan. De diesel is overal te koop en aan veiligheid hebben ze nog nooit gedacht, ze roken gewoon tijden de hele reis inclusief overgieten van alles……
Benzine
In Quetta aangekomen zijn we geheel gaar (12 uur ‘s middags). We zoeken snel een hotel, een treinkaartje en eten en drinken voor onderweg. De treinreis naar Lahore duurt namelijk 26 uur volgens het boekje…. We vertrekken de volgende dag om 7 uur en hebben met z’n drieën een slaapcoupe voor vier. De details hoelang het duurt om een kaartje te bemachtigen en te weten waar je zitplaats is laat ik maar achterwegen. Als we vertrekken zie je in de loop van de uren alles in onze coupe van kleur veranderen naar bruin grijs van het zand. Dit gedeelte van Pakistan is namelijk woestijn en erg eentonig. Wat ben ik blij als ik eindelijk weer eens bomen zie en vogels. Na Iran eindelijk weer wat groens. In de trein zijn we echt een bezienswaardigheid, zeker als één van ons gitaar gaat spelen.
We zijn een bezienswaardigheid
Als we in Lahore aankomen, gaat de gitarist gelijk naar India en ik met de anderen naar een hotel. Daar aangekomen wordt ons medegedeeld dat er vanavond
een Soefi festival is in de buurt en dat dat heel bijzonder is want het festival is maar één keer per jaar. Een groep van het hotel gaat er heen onder leiding van de eigenaar. We besluiten om mee te gaan. In de buurt betekent 2,5 uur rijden in overvolle bussen en in de hitte. Dat wordt me iets te veel, maar ach ik blijf gewoon door ademen. Soefi, ik weet er weinig van, maar wat kunnen ze feesten, veel muziek, veel vreemde figuren, veel drugs en drank (allebei verboden???). Iedereen blowt zich helemaal suf en zeker onze Japanse toeristen. Er is zelfs een kermis aanwezig, maar de grootste attractie …. dat zijn wij….. We krijgen zelf bodyguards om ons door de mensenmassa te loodsen en dat lukt niet helemaal zonder kleerscheuren. Een van onze dames wordt onzedelijk betast en haar vriend deelt een klap uit: Zo weer iemand geleerd dat westerse vrouwen met respect behandeld dienen te worden. Later krijgen we uitleg. Het is een plaatselijk feest waar nooit toeristen komen. Alle mensen uit de omgeving werken het hele jaar op het platteland en komen eens in het halve jaar om te ontspannen. En met drugs en drank wil dat nog wel eens fout gaan, Zeker omdat ze geen toeristen gewend zijn. De politie durft hier niet te komen vandaar dat we beschermd worden door de lokale boys. Een leuke maar vreemde ervaring.
Nu is het tijd om een visum te regelen voor India en het noorden van Pakistan te bezoeken, dat moet een heel erg mooi natuurgebied zijn en ik ben toe aan natuur na al dat woestijn en steden.
Zo dat was het weer voor vandaag. Zijn er al mensen die zin hebben om een stukje met me mee te reizen???? Na dit verhaal? Laat het dan weten. Of als mensen het zat zijn om mijn verhalen te lezen, laat het dan ook weten.
Groetjes en tot mails/ziens
