House of Harmony deel 2Waar gaat dit mailtje weer over. Wel ik ben even in Los Angeles geweest, ben bestolen, heb met de Titanic gereisd, ben getrouwd en heb een baan gehad. Voor wie meer wil weten: lees verder.
Eerst Singapore, wat een land! Het is gewoon fantastisch schoon en dat na al die hopeloze gore steden in de wereld. Echt een verademing. De negatieve kant van het verhaal is: Je mag helaas helemaal niks, niet eten & drinken; niet roken; niet spugen op straat; geen kauwgum kauwen; geen seks buiten; geen durian eten (dat is een vrucht die ruikt als hel, maar smaakt als de hemel); niks maar dan ook niks. Ze lachen er zelfs ook over en verkopen T-shirts met daarop op alle verboden. Of ze maken advertenties, dat het verboden is om vrijgezel te zijn, hummm? Wat nu?
Maar ach je hebt dan een geweldige schone stad. Je krijgt wel het idee dat je in een China town loopt van een Amerikaans pretpark, in plaats van een Aziatische stad. Ze zijn namelijk ook erg bezorgd over hun bewoners en waarschuwen overal voor: pas op met je vingers tussen de deur; let op de spleet tussen de metro en het perron; als je iets ongewoons tegen komt waarschuw & bel dan….; als je je handen wast in het toilet droog dan je handen want iemand anders kan uitglijden over de druppels water; er hangen lange smalle doorzichtige plastic zakken bij de ingangen van de winkelcentrums: een soort condoom om je natte paraplu in te doen zodat niemand uitglijd… etcetc. Maar nog steeds een verademing.
Frank en zijn complex
Alleen waar is Singapore beroemd om: jawel daar gaan we weer: de winkelcentrums of terwijl shopping malls of terwijl winkel complexen…. En nog wel even tien keer zo erg als Kuala Lumpur. Ze hebben hier wel honderden. Naar Amerikaans idee, maar op zijn Aziatisch uitgewerkt. Duur en groot uitzien, maar kleine winkeltjes die allemaal het zelfde verkopen. Dit moet ideaal zijn, hier moet je alles kunnen vinden. Hier ligt mijn uitdaging: Ik heb twee outdoor-broeken en 1 daar van was kapot. Degene die ik het minst prettige vind. Dus dacht ik laat ik zelf eens verwennen en een nieuwe broek kopen. Oké, dan ga je dus naar een outdoor winkel. Maar dan begint het: waar vind je die tussen de honderden shopping malls en elk honderden winkels? Geen beginnen aan. Dan maar vragen en rondlopen. En uiteindelijk vind je er een. Blij ga je naar binnen, vol verwachting klopt je hart. Wat blijkt, de zaak is niet veel groter dan een garage box en ze hebben dus niet een broek zoals jij die wilt hebben. Op naar de volgende zaak…. Die hebben de perfecte broek, maar natuurlijk niet in je maat. Weer verder met de metro naar de andere kant van de stad. Aaah daar hebben ze weer een zaak. Weer een ideale broek alleen die kleur, daar wil je nog niet eens in gezien worden als je al dood en begraven bent. Om een kort verhaal nog langer te maken zo gaat het nog tien uur door en dan geef je het maar op, om vervolgens de volgende dag een geschikte broek te vinden. Je zou maar wat dringends nodig hebben.
Frank en de media
Je verwacht dat er op media gebied niks nieuws meer is te beleven. Maar niks is minder waar: Ik ben gevraagd om figurant te zijn in een miljoenen productie, een samenwerking tussen een Duitse en Singaporese producenten. Ze zochten figuranten, witte om precies te zijn. Ze zijn dus op zoek gegaan in de hotels en zo mij gevonden. Geen geslijm over dat ik zo knap ben, maar gewoon gevraagd. Samen met mijn reisgenote Julia en nog een Engels stel doen we mee. De film heet “House of harmony” naar de roman van Barbara Wood (Perfect harmony) en komt begin volgend jaar op de Duitse, Amerikaanse en Singaporese TV. Een van de hoofdrolspelers is Fann Wong.
Wij vieren
Het verhaal speelt zich af in Singapore en Los Angeles in de jaren 1920 en 1950. Ik moet dus een gedistingeerd Engels man spelen die op de Engelse cricket club in Singapore naar een wedstrijd kijkt. Zien jullie het al voor je, mij als een gedistingdingeste Engelsman in tropenpak, met sik???!?!?!?? Hoe verzinnen ze het. Op dag twee kom ik in Los Angeles en ren ik uit een gebouw als de hoofdpersonen een kort gesprek hebben voor het gebouw. Kortom twee dagen lol en veel werken = wachten en zweten, 10 uur per dag. En jawel ik werd er ook nog voor betaald: 5 Singaporese dollar per uur (komt overeen met 5 ouderwetse guldens). Joepie mijn eerste baan & geld in 13 maanden. Ik denk dat als het mee zit, ik ongeveer in totaal een halve seconde in beeld ben. Dus let goed op als je de film ziet, ik word nog beroemd, uche, puffe, dingen… Oh nog een pikant detail, de hoofdpersoon heet Meiling……. en is opzoek naar haar vader……
De gedistingdingeste Engelsman
Ikke en Hilda
Julia
Update 2023!
Na bijna 20 jaar heb ik eindelijk de speelfilm House of Harmony gezien. Hij staat in twee delen op YouTube. Nu aan jullie de uitdaging om mij in deze film te vinden.
Voor diegene die de film niet interessant genoeg vinden om helemaal te kijken, is hier een samenvatting met mij in de “hoofdrol”. Mocht je mij nog ergens anders in de film hebben gezien, laat het dan even weten.
De Titanic
Na Singapore is het tijd voor Indonesië. Ik was al gewaarschuwd dat het een cultuurshock zou worden. Na alle westerse luxe van Singapore en de toeristisch georganiseerd Thailand & Vietnam, wordt Indonesië weer echt backpacken. Gewoon afzien, niet weten wat er gebeurt en voor verassingen komen te staan. We gaan met de boot van Singapore naar Sumatra om daar een nachtboot te nemen de rivier op. Die nachtboot is wel heel erg bijzonder. Het is een houten blokken doos, met heel veel “luiken voor kanonnen” aan de buitenkant. Wat blijkt aan de binnen kant: Er zijn allemaal houten bedden binnen in en elk bed heeft een luik aan het hoofdeinde, zodat je met je hoofd naar buiten op je houten brits kan slapen. De houten bedden deed ons denken aan een scene uit de film de Titanic. Voor de rest is de boot gewoon blijven drijven (ze hebben hier namelijk geen ijsbergen).
Getrouwd
Wat als eerste opvalt, is dat de mensen veel aardiger zijn dan in bv Thailand. Ze praten met je en zijn echt in je geïnteresseerd. Dit maakt een land erg leuk. Maar dat geeft ook problemen. Ik reis met Julia en in Malaise waren we gewend om te zeggen dat we getrouwd waren. Dit maakt het voor Julia veel makkelijker. Als ze namelijk zei dat we niet getrouwd waren, verklaarde alle mannen haar de liefde en wilde gelijk met haar trouwen. Dit kan nog al eens vervelend zijn, zeker om 4 uur ‘s ochtend op een verlaten busstation. Zodra je zegt dat je getrouwd bent, laten ze haar gelijk met rust. Dus die gewoonte hebben we in Indonesië maar voorgezet. Alleen hier gaat het mis: ze vragen door, “Wanneer zijn jullie getrouwd?”; “Waar hebben jullie elkaar ontmoet?”; “Wanneer komen de kinderen?”; “Waar wonen jullie?”; “Waarheen zijn jullie op huwelijksreis geweest?”. Om het leugentje voor best wil vol te houden, moet je meer gaan liegen. Dat is best lastig, zeker als je in de bus gelijktijdig met iemand zit te praten. Probeer dan maar eens je verhaal kloppend te houden. Dus als iemand het jullie vraagt: we zijn 8-8-2004 getrouwd of was het 2002?; op huwelijksreis gegaan naar Canada; elkaar ontmoet in Amsterdam; ik ben 27 jaar, Julia 23; kinderen komen als Julia haar studie af heeft en we wonen in Wenen. Jullie zijn alle van harte welkom om mijn huwelijk te komen vieren…….
Bestolen
In Pekanbaru wilde we een bus nemen, dus een kaartje gekocht. Vol goede moed gingen we op pad naar de ticket office, bus vertrekt om 16 uur. Wachten en dan met een taxi naar het volgende ticket office. Weer wachten om dan te horen dat we een verkeerd kaartje hebben gekocht voor een verkeerd plaats. Ons kaartje omgezet naar de juiste plaats en de bus zou om 19 uur komen. Weer wachten. Aangezien we honger hadden, besloten we maar te gaan eten. We laten onze grote rugzak achter in de ticket office en nemen alleen onze kleine rugzak mee naar het “restaurant”. En toen we terug kwamen bleken de onverlaten te hebben toegeslagen….. Ze hebben de verleiding kennelijk niet kunnen weerstaan en zich vergrepen aan spullen die niet van hun waren! Het trof ons dat in een zo leuk land als Indonesië toch dit soort dingen gebeuren. Ik reis nu al 13 maanden rond en nog nooit is er wat gestolen. Ik ben wel het een en ander verloren. Ach, een keer moet de eerste keer zijn. Wat hebben ze gestolen: Ze hebben ons pak met koekje open gemaakt en daar twee koekjes uitgenomen. Het waren nog wel chocolate chippie koekies…. We verdenken de toch al veelste dikke kleuter van de baas.
Frank & het openbaarvervoer
In lake Toba, noord Sumatra, rusten we uit en genieten van de natuur. Het is een meer in een vulkaan met daarin een eiland. Om naar Jakarta te gaan heb je drie mogelijkheden. De boot (2 dagen), het vliegtuig (1 uur) en de bus (50 uur). Alle oplossing kosten ongeveer even veel. Dus wat kies je dan? Juist ja de bus. Als we een buskaartje kopen bij ons hotel, kijkt de vrouw een beetje verbaasd. “Waarom nemen jullie de bus?” “Ja”, zegt Julia, “Frank vliegt niet.” “Oh maar hoe is hij dan in Azië gekomen?” “Unh, met de bus.” Toch wel raar als je er over na denkt.
We zijn in Jakarta aangekomen. Waar helaas een bom geëxplodeerd is. Enkele uren voordat we aangekomen zijn. Een rare ervaring, gewoon vakantie houden terwijl er verder op doden zijn gevallen. Rare wereld leven we in. We gaan snel door naar Yogjakarta. We nemen de trein, voor de afwisseling. In Yogyakarta gaan we naar Borobudur. Een tempel zoals ook in Angor Wat. We gaan er heen maar zien eigenlijk weinig van de tempel. Het is namelijk familie dag en de hele familie, maar ook hele schoolklassen trekken er op uit. En die vinden 1 ding
mooier dan de tempel: die gekke toeristen. Het is ongelofelijk hoe vaak we gevraagd zijn of ze ons mochten fotograferen. Niet een keer, niet twee, niet tien, maar tientallen keren. En niet allen de jeugd of zo maar ook de ruige jongens, zie de foto “Frank en zijn nieuwe vrienden. Leuk detail de auto op de achtergrond in een Hummer H2….. Ietsje te duur voor mijn budget.
Op de foto met die gekke toerist
Frank en zijn nieuwe vrienden
Ik ga nu naar wat eilandjes waar geen stoom is, dus even geen contact. Daarna op naar Australië, voor wie nog tips heeft hoe daar met de boot te komen, laat het even weten.
Groetjes Frank
