29-7-2003 Van Istanboel naar Fethiye
Merhaba allemaal,
Ja, ik begin al wat Turks te babbelen. Ik heb ook begrepen dat mijn vorige mail ook een beetje in het Turks was. Dat komt omdat ze hier een ðüçöþ-toetsenboard hebben. Je tikt een letter in, krijgt dat ook op het scherm en als je hem verstuurd dan wordt het een andere letter. Gelukkig heb ik meer verstand van….
Ben al weer een tijdje uit Istanboel de route was
Çanakkale – Troy
Bergama – Pergamum
Selçuk – Ephesus
Fethiye – waar ik nu ben.
Alles gaat goed, ben nu echt in het wereldje van wisselende contacten gekomen, nee heren niet dat soort! Maar van veel praten met veel verschillende mensen. Je komt ze tegen in een hostel en maakt een praatje & gaat samen ergens naar toe vervolgens gaat ieder zijn eigen gang en dan kom je elkaar 3 dagen later weer tegen. En ga zo maar door. Heb net drie dagen samen gereisd met Mich een Israëliër die in New York studeert. Hij is architect en bouwkundig constructeur, erg leuk om met hem over opgravingen te lopen. Zoals hij zelf zegt hij houdt van stenen, zolang ze maar niet vliegen. Ik wist niet dat iemand zo opgewonden kom raken van een paar omgevallen stenen. Je leert zelf ook met andere ogen kijken naar de opgravingen.
Paard van Troje
Hoe gaat het reizen? Wel, het is zeer goed georganiseerd. Je koopt ergens een kaartje, betaalt en krijgt een vodje mee als betaal bewijs met een stoelnummer. En als je dan op het moment van vertrek aanwezig bent is het één grote chaos. Iedereen roept door elkaar en er staan tientallen bussen, van die grote toerbussen alleen met airco en royal class. Iedereen vraagt je om je bestemming terwijl ze alleen Turks spreken. Vervolgens wordt je een bus in geduwd en ga je op jouw stoel zitten. Waag het niet om op een andere stoel te gaan zitten want dan is de bus te klein. En dan rijden maar. De bus stopt overal en voor iedereen, steek je hand op en hij stopt. Je krijgt gratis drinken en koekjes/chips en je kan je handenwassen met een soort toiletverfrisser. De bus stopt op de onmogelijkste plaatsen en dan wordt hij nog gewassen ook. Je moet overstappen terwijl je totaal niet weet waar je bent. Wonder boven wonder ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds op de juiste bestemming aangekomen. En nog geen 1 keer overgeboekt of zoiets. En dat alles zonder gebruik van computers? Hoe doen ze het. Kortom hier kunnen we wat van leren.
De dolmus is een verhaal apart. Dit zijn de kleine bussen die lokaal rijden, ze lijken vaak op een te heet gewassen stadsbus. Als je ze ziet en mee wilt rijden, gewoon zwaaien en als ze terug zwaaien waren ze vol, als ze stoppen mag je mee. Ze hebben vaste prijzen maar soms betalen toeristen wat meer. Ze rijden op hun eigen manier en je weet nooit hoe. Handsfree bellen hebben ze nog nooit van gehoord, links langs een blauw bord met een witte pijl naar rechts, noodstoppen als ze denken dat iemand mee wil, etc, etc. Elke keer een belevenis op zich. En hoeveel mensen er in kunnen? Officieel kunnen er 18 man in = zitplaatsen, maar vandaag zaten we al op 24. Ik ben benieuwd wat het wereldrecord is. Op een gegeven moment zag ik ook 4 man op 1 motor: 2 kinderen op de tank en moeder achterop. Ronald als je het maar laat. Het zal misschien verderop nog wel erger worden.
Opgravingen te over.
Hoe is trouwens het weer om eens een typisch Nederlands onderwerp aan te snijden. Het is WARM. en dan bedoel ik warm, sta op en je zweet al, ga douchen en kleed je aan en je zweet en dat de hele dag door. Maar dankzij de zware trainingen van Emmely, Yvette en de rest van Fitness First hou ik het nog vol. Wel drink ik liters water per dag maar ach, we overleven het wel.
Wat heb ik allemaal gedaan eigenlijk vrij veel opgravingen bezichtigd. De één mooier dan de andere en sommige niet echt de moeite waard. Vandaag was wel grappig, ging naar Kayaköy een spookstad. Toen Turkije zelfstandig werd na wereldoorlog I, zijn de Griekse bewoners van het dorpje gevlucht naar Griekenland en hebben alles achter gelaten. Nu staan alleen de muren er nog maar, van 2000 huizen. Ik liep daar geheel alleen, geen enkele andere toerist. (bewoners ook niet, voor de goed oplettende). En op het veld in het dal was er festival aan de gang. Dus hoorde je op de achtergrond Turkse popmuziek á la Pink Floyd. Heel absurd geheel, net of je zelf in een film speelt en je de enige bent die een atoom oorlog hebt overleefd.
Het spook dorp…….
Turken zijn heel erg aardige mensen, alleen wel handelaars. Je weet nooit of ze aardig zijn om het aardig zijn, of om iets aan je te verkopen. Ze begrijpen maar niet dat ik geen tapijt wil kopen omdat ik geen huis heb. Maar voor de rest heb ik het erg naar mijn zin.
Morgen ga ik de supertoerist uithangen, ik ga 4 dagen 3 nachten op een Gulet (= Turkse zeilboot) de Turkse kust af. Van Fethiye naar Olympos. Is een klein plaatsje met alleen maar boomhutten waar alleen maar backpackers zijn. Vandaar ga ik via Antalya terug naar Istanboel om te kijken of mijn visum voor Iran klaar is…… Als dat het geval is ga ik naar midden Turkije.
Groetjes allemaal.
