21-9 Vies Pakistan met mooie pareltjes
Gegroet allemaal,
Hoe gaat het in Pakistan? Ik kon mijn draai niet vinden. De steden Quetta, Lahore, Rawalpindi en Peshawar zijn groot en erg druk. Het verkeer maakt veel lawaai, de motorriksa’s brommen wat af en iedereen toetert alsof zijn leven er vanaf hangt. Dit geheel levert ook nog eens zware luchtverontreiniging op, wat het er niet beter op maakt. Maar de mensen zijn erg vriendelijk en het aantal aanbiedingen voor thee is niet meer te tellen. Ben de eerst twee weken bezig geweest om te wennen en mijn visa te regelen voor India.
Schone lucht vind je niet in de stad
Bus is vol
Een “winkel”
In Peshawar zijn we naar de Khyber pass geweest, dat is de pas naar Afghanistan. We zijn tot ongeveer 3 kilometer van de grens gekomen. Dit gaat niet zo maar, je moet eerst toestemming hebben van de politie. Dan moet je vervoer regelen en vervolgens krijg je ook nog een gunman (is een bodygard met een AK47) mee. Voor je eigen veiligheid. Niet dat we iets onveiligs hebben gezien maar ach je help weer iemand aan een boterham.
De grens met Afghanistan
‘s Avond lopen we een keer door Peshawar en worden we uitgenodigd door drie grijsaards om thee te drinken. Het blijft niet bij thee alleen, de hasjsigaretten gaan vrolijk rond. De Babba’s (grootvaders) roken er lustig op lus!!!! Ik zit in de niet rokers zone.
Een Babba
Van daaruit zijn we (ik reis met een Deen en een Zwitser) naar Chitral gegaan in Noord Pakistan. We vertrokken om 9 uur ‘s avond voor een bus rit van 12 uur. Het eerste stuk was een normale weg en de chauffeur wil vroeg thuis zijn dus zet er de vaart in. Later verandert de weg in een ongeasfalteerde weg. Dat werd dus veel bonken en schudden achter in het busje (Toyota Hiace voor 16 man nu met 20 man). Als we denken het ergste te hebben gehad, houdt de weg geheel op en volgen we een “karrespoor” wat niet eens een karrespoor is, maar meer een geitenpad alleen dan wat breder. Onze gemiddelde snelheid berg opwaarts is 10 a 20 kilometer per uur. De kuilen en stenen op de weg zijn niet te tellen. Af en toe is de weg geblokkeerd door een (steen)lawine en daar rijden we dan met de grootst mogelijke voorzichtigheid over heen. Wij, achter in de bus, vliegen en bosten overal tegen aan. Dat worden bulten en tanden door onze lip. Je begrijpt dat er niks van komt om te slapen. En omdat het donker is zien we ook niks van het prachtige uitzicht. Dit gaat zo’n acht uur lang door, eerst berg opwaarts tot de pas en dan het zelfde traject weer naar beneden aan de andere kant. Het traject is in de winter gesloten en het dorp alleen per vliegtuig te bereiken, zomers moeten ze de weg weer begaanbaar maken.
En dan kom je aan in Chitral, volledig gebroken door het missen van een nacht en de slechte omstandigheden en dan is er rust…… Het is een klein dorpje bij een rivier en het is ruim opgezet met heel veel groen. Ik kom in één keer tot rust in dit slaapdorpje. Het ligt midden tussen de bergen en je hebt uitzicht op een van hoogste bergen op de wereld 7.700 meter. Er is weinig verkeer en schone lucht. In Chitral is een polofestival aan de gang. Ik heb nog nooit een polo wedstrijd gezien, maar dat is zeker genieten. Vooral als de favorieten van het dorp een wedstrijd spelen. Het is wel raar: Tobias merkt op dat er geen één vrouw aanwezig is in het publiek. Er staan zeker een paar duizend man te kijken, maar niet één Pakistaanse vrouw. Je ziet sowieso bijna geen vrouwen in dit dorp, en dat terwijl je in de steden ook vrouwen zag zonder hoofddoek. En als je ze ziet zijn ze volledig gesluierd.
Polo wedstrijd
‘s Avonds een discussie met een aantal moslim mannen op het terras van ons hotel. Het Moslim geloof is volgens hun het jongste geloof (1400 jaar oud) en daarom het beste. Op de vraag waarom we zo weinig vrouwen zien, krijgen we het antwoord dat de vrouwen hun schatten zijn en die moeten beschermd en verborgen blijven….. Op mijn vraag dat de mannen de schatten van hun vrouwen zijn en waarom die dan niet verborgen moeten worden, krijg ik geen antwoord. Ze zeggen ook dat een naakt vrouwengezicht hun gevoelens verstoord. Op mijn vraag: ‘Verstoord een mooi mannengezicht ook niet de gevoelens van de vrouwen?’, krijgen we het antwoord: Ja, maar de vrouwen randen geen mannen aan….. Ze hebben een rotsvast vertrouwen in hun geloof en trekken niets in twijfel. Sterker nog ze denken niet na of iets goed is of niet. Wij westerlingen leven een zondig leven met al die vrije seks. Tja, wel moeilijk discussiëren zo, maar zeker de moeite waard.
De volgende dag gaan we de bergen in om te genieten van de natuur. Een straffe klim maar het uitzicht loont de moeite. ‘s Middags gaan Tobias en ik naar Rumboor in de Kalash valley. We “zitten” in een Jeep met laadbak waar meel en graan in worden vervoerd. Eerlijk gezegd staan we achterop de laadklep en genieten als kleine kinderen van het ontwijken van takken & elektriciteitskabel terwijl we proberen overeind te blijven als de Jeep door kuilen rijdt. Ondertussen pluk de helper onder het rijden walnoten voor ons (nooit geweten dat die in een groene vrucht zitten). Het is een kleine vallei waar we in gaan en we komen in een klein dorpje uit. De mensen die daar wonen zijn “afstammelingen” van Alexander de Grote en hebben hun eigen geloof en klederdracht. Ze zijn dus geen Moslim! De vrouwen zijn dus niet bedekt en geven gewoon een hand en praten met je. De mensen zijn er gastvrij en vriendelijk. Hier rust alleen vrede, bijna geen enkele auto geen getoeter en alleen het kabbelen van het beekje. Het dorpje bestaat uit een aantal hout met stenen huisjes. We hebben een grote tuin bij het hotel en er is zelfservice: pluk al het fruit (appels, peren, druiven etc) wat je wilt en eet het. Het water uit de kraan komt volgens mij rechtstreeks uit de beek zo koud is het. We wandelen hier 2 dagen door de natuur en het is prachtig. Hier en daar komen we een huisje tegen en voor je het weet zit je aan de melk thee (met suiker). Je raakt er aan gewend. Één avond gaan we naar de pilot-woman, een vooraanstaande vrouw in het dorp van 26 jaar, die de jongste piloot van Pakistan was en nu nog één van de drie vrouwelijke piloten. Nu zet ze zich in voor het behoudt van de Kalash cultuur. Dat wil zeggen, de Kalash cultuur en geloof is een gesproken taal. Ze zijn nu dus bezig om een alfabet te ontwikkelen om hun taal op te schrijven. Daarna gaan ze alle cultuur en geloof zaken opschrijven en daar lesboeken van maken. Dan wordt dat aan hun kinderen op de scholen gegeven. Een leerzame avond en interessant om te zien hoe ze het aanpakken. Voor wie meer wil weten over de Kalash mensen ga naar www.kalash.it Ze hebben een Engelse site met foto’s. Ze kunnen ook nog steun gebruiken, dus wie nog een goed doel zoekt….
Kinderen in normale kleding
De thee wordt vers bereid.
Ben nu weer terug in Chitral en probeer morgen naar Gilgit te gaan. Weer een bergpas over, weer een lange en zware rit. We proberen het bij daglicht te doen. M’n GSM werkt hier niet en ik weet ook niet of het in Gilgit werkt.
Dus we houden weer contact via internet.
Dat was weer genoeg voor vandaag en tot horens.
Frank
